ΗΤΑΝ 1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, μια μέρα πολύ φωτεινή, που έμοιαζε περισσότερο με άνοιξη παρά με φθινόπωρο, κάτι καθόλου ασυνήθιστο βέβαια για την Αθήνα. Σχετικά πρωί ακόμα, γύρω στις έντεκα και κάτι, μόλις είχα τελειώσει από μια συνάντηση σε καφέ του κέντρου για δουλειά. Επιστρέφοντας και κατεβαίνοντας με τα πόδια την οδό Ακαδημίας, αν και βιαζόμουν, αποφάσισα να επιβραδύνω το βάδισμα και άρχισα να παρατηρώ την πόλη σαν επισκέπτης, σαν περιηγητής. Ξαφνικά μου αποκαλύφθηκε μια ομορφιά που μέχρι τότε ήταν κρυμμένη από τα δικά μου μάτια.
Κυκλοφορώ στην Αθήνα από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, που ονειρευόμουν πότε θα ενηλικιωθώ για να την εγκαταλείψω. Πάντα ήθελα να φεύγω, όλες οι άλλες πρωτεύουσες μου φαίνονταν πιο ωραίες από τη δική μας και μέχρι την 1η Οκτωβρίου πρόσεχα σχεδόν μόνο ότι με ενοχλούσε αισθητικά.
Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό και βλέπω πια την πόλη με άλλο μάτι και το ότι ζούμε σε αυτή σαν ένα δώρο. Ίσως η πανδημια και ο εγκλεισμός να έπαιξαν κάποιον ρόλο.
Εκείνη τη μέρα, όταν έφτασα στον περίβολο της Ακαδημίας Αθηνών, στάθηκα και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα αγάλματα του Σωκράτη και του Πλάτωνα. Εκατοντάδες φορές είχα περάσει από μπροστά τους χωρίς ποτέ να τους ρίξω μια ματιά. Πρώτη φορά στεκόμουν και τα παρατηρούσα και ξαφνικά άρχισα να νιώθω την ιστορικότητα της Αθήνας, που για κάποιον λόγο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν. Πολλές φορές, σε πόλεις άλλων χωρών, είχα νιώσει την ιστορία τους να μου μιλάει, αλλά στην Αθήνα ποτέ.
Άρχισα να κοιτάζω γύρω μου και να ανακαλύπτω μια πολύ όμορφη πόλη. Την παρατηρούσα όπως τα μέρη που επισκέπτομαι για πρώτη φορά και τότε είδα πράγματα που ήταν πάντα εκεί αλλά ποτέ δεν τους είχα δώσει σημασία.
Μετά άρχισα να σκέφτομαι για πόσους ανθρώπους στη γη αποτελεί όνειρο ζωής το να επισκεφτούν αυτή την πόλη που περιφρονούσα τόσα χρόνια, και, έτσι όπως την κοιτούσα, σαν ξένη, καταλάβαινα γιατί.
Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό και βλέπω πια την πόλη με άλλο μάτι και το ότι ζούμε σε αυτή σαν ένα δώρο. Ίσως η πανδημια και ο εγκλεισμός να έπαιξαν κάποιον ρόλο. Όμως από τότε κάθε περίπατος στην πόλη μοιάζει σαν προνόμιο, όπως και η θέα της Ακρόπολης από τα παράθυρά μας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια