Ο Παραλίας

Ούτε ένα καρέ από τον Παραλία δεν απολογείται για τη γενναία πρασινο-μπλε-ροζ βουτιά στο εξωτικό κιτς της νότιας Φλόριντα, στα λημέρια του Moondog, ποιητή και ηδονιστή par excellence, ένα διασκεδαστικό κράμα του πραγματικού Μάθιου Μακόναχι στα ατίθασα, ημίγυμνα νιάτα του και του Γούντερσον από την πρώτη του επιτυχία, το Dazed and Confused.

Ένας Λεμπόφσκι, με ταλέντο που παρουσίασε στα πρώιμα δείγματα γραφής του, ο Moondog χαίρεται τον ήλιο, τη θάλασσα και το σεξ, αλλά κυρίως αναλώνεται σε κάθε λογής ναρκωτικά, παραπέμποντας χωρίς δεύτερη σκέψη στον Χάντερ Τόμπσον, τον εφευρέτη της ποτισμένης από αλάτι και αλκοόλ συγγραφικής περιπέτειας.

Ενισχυμένη από την παρουσία γνωστών ηθοποιών όπως ο Τζόνα Χιλ, ο Ζακ Έφρον και ο Σνουπ Ντογκ, στον ρόλο του Rie, από το Lingerie, (παραλλαγή στην περσόνα του φυσικά), η πολύχρωμη, λιγότερο δραματική και περισσότερο κομεντί αποτελεί εξαίρεση στην απαισιοδοξία του έργου του Χάρμονι Κορίν, του παιδιού από τα Kids που μας έχει συνηθίσει σε αρτίστικες απεικονίσεις μιας εφιαλτικής, περιθωριακής americana.

Ο Παραλίας μπορεί να μην έχει φεστιβαλική υφή, όπως το Spring Breakers ή το Julien Donkey-Boy, αλλά παραμένει εναλλακτικό στην καρδιά του ως πορτρέτο ενός μοναχικού καλλιτέχνη σε πείσμα του ηλιόλουστου περιτυλίγματος που έχει επιλέξει για την παρατεταμένη κόντρα του με το «προσδόκιμο» των σοβαρών λογοτεχνικών κύκλων.

Το σοβαρό πρόβλημα του μονίμως φτιαγμένου «beach bum» είναι η διαμελισμένη του αφήγηση: ως stoner movie, μια παράθεση από πιωμένες βινιέτες που λικνίζονται στους ήχους των '70s, από τον Τζέρι Ράφερτι και τον Τζίμι Μπάφετ ως τον Γκόρντον Λάιτφουτ και τον Έντι Μάνι, χωρίς να απουσιάζει το ταιριαστό «Key Largo» του Μπέρτι Χίγκινς, που σαλπάρουν χαλαρά στα Keys και περιπλανιούνται ώσπου πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον σαν εύθυμα αντηχεία του άναρθρου λόγου τους, η ταινία έχει γούστο ως έναν βαθμό.

Αλλά ως ερωτική ιστορία, εμβόλιμη στο γενικό χάσιμο, δεν αγκυροβολεί σε πραγματικό συναίσθημα,