Σε αντίθεση με την ριψοκίνδυνη Ιζαμπέλ Ιπέρ στο Μέλλον, η βασικά υπομονετική Σάντρα της Λεά Σεϊντού στο Ένα όμορφο πρωινό, που προβλήθηκε πέρσι στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών, δεν αντιδρά πάντα ψύχραιμα σε αυτά που της συμβαίνουν: μεγαλώνει μόνη την οκτάχρονη κόρη της, δουλεύει σκληρά ως διερμηνέας, ο φιλόσοφος πατέρας της Γκεόργκ (πάντα αξιοπρόσεκτος ο Πασκάλ Γκρεγκορί) πάσχει από ανίατη νευρολογική ασθένεια που προκαλεί απώλεια μνήμης και ελαττωματική όραση κι ένας παλιός της φίλος, ο Κλεμάν, μπαίνει στη ζωή της τυχαία, αλλά παθιασμένα, και, απ’ ό,τι φαίνεται, όχι παροδικά. Χωρίς διάθεση για ανατροπές στην πλοκή και εκβιαστικά πονεμένες καταστάσεις, η Γαλλίδα auteur Μία Χάνσεν Λοβ φτιάχνει ένα ακόμη ευαίσθητο πορτρέτο μιας δυναμικής γυναίκας, εντοπίζοντας όλες τις λεπτομέρειες της ψυχοσύνθεσής της, τις αρετές και τις αδυναμίες μιας κόρης, αδελφής, μητέρας και ερωμένης, σοβαρής, προβληματισμένης και, ευτυχώς γι’ αυτήν, ανάριας και με τον αποφασιστικό τρόπο της αισιόδοξης στα δύσκολα. Συνοδοιπόρος (κυριολεκτικά, σαν να ψάχνουν μαζί τις απαντήσεις στη διαδρομή, χωρίς περιττές κουβέντες) στο λεπτό και συμμετρικό ταξίδι της ανάμεσα στα εμπόδια η Σεϊντού στην πληρέστερη ερμηνεία της.