Εκεί που η διαίρεση της δράσης σε πολλά πρόσωπα στο σινεμά του Ρόμπερτ Άλτμαν συναντά το σοβαρά κωμικό χάος του Μπλέικ Έντουαρντς, ο Πάνος Κούτρας εμφανίζει ως από μηχανής πτηνό ένα dodo, το πλουμιστό, μορφολογικά αινιγματικό και λίγο αστείο δύσμοιρο πουλί που εξαφανίστηκε από το χέρι του ανθρώπου πριν από αιώνες.

 

Το εξωτικό τέχνασμα καταλύει, μπερδεύει και αφυπνίζει τη χρεωκοπημένη οικογένεια του επιχειρηματία Παύλου και της πρώην ηθοποιού Μαριέλας, την οποία ακόμη σταματούν στον δρόμο λόγω της παρουσίας της στο παλιό σίριαλ… «Αληθινή Ζωή», δυο ημέρες πριν από τον γάμο της κόρης τους, μια κίνηση που πονηρά ελπίζουν πως θα τους ξελασπώσει από μια δύσκολη φάση που όλοι γνωρίζουν, αλλά οι ίδιοι, για τους τύπους, στρουθοκαμηλίζουν με αγχωτική αναβλητικότητα.

 

Εν όψει της υποτιθέμενης μεγάλης γιορτής οι χαρακτήρες πληθαίνουν, οι επισκέπτες πολλαπλασιάζονται και οι πρωταγωνιστές, από μυστήριους συνεργάτες, την ισόβια οικιακή βοηθό και τους wedding planners μέχρι τους εργάτες που στήνουν την τελετή στην έπαυλη και έναν ηθοποιό (τον Άγγελο Παπαδημητρίου, πάντα με απόκοσμο κέφι) που απαγγέλλει την Τρικυμία, αποκαλύπτονται με ιλαρότητα και απόγνωση.

 

Μπροστά στο αδιέξοδο, ο Κούτρας ενεργοποιεί τους κατακτημένους κώδικες του παραλογισμού αλλά και την εφηβικά αισιόδοξη ματιά του για μια συνθήκη που από την αρχή υπονομεύει, διότι, όπως έχει σηματοδοτήσει στη φιλμογραφία του, ποτέ δεν είναι αργά για την ευτυχία, αρκεί να είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις την εσφαλμένη λογική. Πιο κοντά στην Αληθινή Ζωή σε ύφος και θεματική, το Dodo είναι μια κοινωνική σάτιρα με καθρέφτη όχι τόσο το sci fi ενός γιγαντιαίου μουσακά αλλά το εξίσου φαντασιακό, πιο ζεστό και παράξενα διαδραστικό dodo, ένα στοιχείο που όντως χρησιμεύει ως ορός αλήθειας και αμφισβητεί την ουσία της πραγματικής ζωής που ο καθένας από τους χαρακτήρες βιώνει ή θέλει να ματεδώσει στους υπόλοιπους.

 

Πάντα χαριτωμένος στη ματιά του και ανάριος στη γραφή, ο Κούτρας κάνει τον απολογισμό μιας singular, ιδιόχειρης καριέρας με μια ταινία δηκτική και κωμική, αλλά όχι τόσο αστεία και απογειωτική όσο προτίθεται ή υπαινίσσεται, σε ένα σενάριο με πολυθεματικό ενδιαφέρον, συχνά πολύβουο και κυμαινόμενης συνοχής, και με καστ εγνωσμένων ικανοτήτων και συνολικά αποδοτικό, από το οποίο ξεχωρίζει άνετα η Σμαράγδα Καρύδη στον πιο ολοκληρωμένο στην ανάπτυξή του, απαιτητικό, εσωτερικό ρόλο της αμήχανης, μελαγχολικής, γεμάτης αδυναμίες και συμπόνια Μαριέλας ‒μακριά από όλα όσα την έχουμε δει ως τώρα‒ και σίγουρα τη λιγότερο φανταχτερή ή έκδηλα δραματική ηρωίδα στο σινεμά του Κούτρα.