Το franchise του Bachelor –μετά από τόσα εισιτήρια, περί αυτού πρόκειται‒ είναι έτσι κι αλλιώς υπεράνω κριτικής, καθώς απευθύνεται (κυρίως) σε ένα κοινό που περισσότερο θα ενδιαφερθεί να απολαύσει στην οθόνη αναγνωρίσιμες φιγούρες της τηλεοπτικής επικαιρότητας παρά να εκτιμήσει τις κινηματογραφικές του αρετές, οι οποίες είναι ελάχιστες.

 

Με τον ήχο προβληματικό, τη συνοχή των πλάνων συχνά ανύπαρκτη, τον ρυθμό του μοντάζ απευθυνόμενο σε ανθρώπους με attention span χρυσόψαρου και την κωμική ερμηνεία να εννοείται ως μια σειρά από υστερισμούς και μανιακές χειρονομίες, θα έλεγες ότι το Black Bachelor δεν συνιστά μια καλή στιγμή για το μέσο.

 

Η πλοκή, που θέλει τους γνωστούς κουμπάρους παγιδευμένους σε ένα μανιάτικο(!) κάστρο του τρόμου, δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, χαρισματικοί κωμικοί όπως ο Γιάννης Δρακόπουλος και ο Τάκης Παπαματθαίου χαραμίζονται, ενώ το μουσικό score και ο τρόπος που χρησιμοποιείται μοιάζουν παρμένα από εκείνο το ατυχές simulation game της Microsoft, το «The Movies».

 

Γενικά, η παραγωγή δίνει μια αίσθηση βιασύνης και προχειρότητας που καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την κριτική υποστήριξή της. «Μαύρο» Bachelor, ομολογουμένως. Κι αν το συγκεκριμένο ευφυολόγημα σας φάνηκε κακό, που να ακούσετε τα αστεία της ταινίας.