Αυτή είναι η υπόθεση στη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του Ηλία Γιαννακάκη που σωστά στυλιζάρισε το θέμα του με οξύ ασπρόμαυρο και στη συνέχεια το άφησε να «πλανάρει» με αιχμή την Αμαλία Μουτούση, η οποία φαίνεται να επενδύει συναισθηματικά στη διαταραγμένη πρωταγωνίστρια, μια γυναίκα που εννοεί ως αθώο παιχνίδι μια εγκληματική πράξη, γι' αυτό και το όνομά της, Χαρά, λειτουργεί ως ευφημισμός. Η σκηνή του φόνου είναι η καλύτερη, ενώ, αντίθετα, η σεκάνς του δικαστηρίου περιέργως αντηχεί παλιομοδίτικα δικαστικά μελοδράματα.