Οι Γουίπς έχουν οριστεί επιμελητές των νεότερων κι αυτό τους δίνει την ευκαιρία ν’ ασκούν εξουσία πάνω τους, να τους βάζουν να κάνουν ένα σωρό θελήματα, να τους έχουν υπηρέτες τους. Έτσι, το σχολείο είναι ένας οργανωμένος, σκληρός μικρόκοσμος με αφέντες και δούλους και, φυσικά, με αυστηρές παιδαγωγικές μεθόδους που περιλαμβάνουν ξύλο με σανίδα! Ο Μικ πνίγεται μέσα σ’ αυτό το ανυπόφορο κλίμα και θέλει να κάνει την επανάστασή του. Φέτος, έχει έρθει στο σχολείο με άλλες διαθέσεις. Συγκρούεται με τις αρχές του σχολείου και καταλήγουν αυτός και η παρέα του να τιμωρούνται αυστηρά με ξύλο. Το σχολείο κι οι πρακτικές του αυτές, τυπικές ενός παραδοσιακού βρετανικού σχολείου όπως ήταν ακόμα εκείνη την εποχή, δεν ανήκουν πια στα επαναστατημένα ‘60s. Η ελευθερία, η διαφορετικότητα, η κριτική σκέψη, όλα καταπνίγονται σ’ αυτό το αμείλικτο σχολείο, όπου επιβιώνουν παρωχημένοι θεσμοί. Ο Μικ κι οι δυο φίλοι αρχίζουν την «απόδρασή» τους από αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον.

Χρυσός Φοίνικας το 1969, λογική επιλογή έναν χρόνο μετά το επεισοδιακό Φεστιβάλ Καννών που έκλεισε πριν την ώρα του λόγω των μαγιάτικων γεγονότων. Η ταινία του Λίντσεϊ Άντερσον απηχεί πλήρως την εποχή της, και αν υπάρχει μια αίσθηση passé σε όλο αυτό, δεν παύει να περιέχει μερικές εκπληκτικές σκηνές, όπως το σουρεαλιστικό φινάλε. Οι συμβολισμοί είναι σαφείς κι η εναλλαγή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας αντανακλά ακριβώς το free στο free cinema που ευαγγελίστηκε μια χούφτα Βρετανών δημιουργών, τ’ αδέλφια της γαλλικής Nouvelle Vague. Ο Μάλκολμ Μακ Ντόουελ έχτισε τον χαρακτήρα που τελειοποίησε ως Αλεξάντερ ντε Λαρτζ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι και το If, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο για το είδος της ταινίας, ενέπνευσε δυο σίκουελ, το Oh, Lucky Man και το Britannia Hospital, και τα δυο με τον Μακ Ντόουελ στον ρόλο του Μικ Τράβις.