Σκηνή προς σκηνή remake της τεράστιας επιτυχίας του 1939 με τον Σαρλ Μπουαγιέ και την Αϊρίν Νταν απο τον ίδιο σκηνοθέτη, τον μάστορα του λυπητερού μελοδράματος των ’30s και ’40s, Λίο Μακάρεϊ. Η γιαγιά του πρωταγωνιστή στο πρωτότυπο, η Μαρία Ουσπένσκαγια, ήταν σαφώς πιο συγκινητική από την Κάθλιν Νέσμπιτ, και το χρώμα προσθέτει στην ομορφιά του ζευγαριού και του ταξιδιού αλλά αφαιρεί από τη συνολική ατμόσφαιρα και κυρίως την περιρρέουσα θλίψη ενός τραγικού γεγονότος που απειλεί να χαλάσει το τέλειο ειδύλλιο. Μπορεί η ιστορία να παραμένει μια από τις τελειότερα υπολογισμένες στρόφιγγες κλάματος του είδους, αλλά η κομψότητα του χειρισμού από τον Μακάρεϊ και η ικανότητα του Γκραντ να στρίβει με χάρη όποτε το πεπρωμένο βαραίνει με συμπτώσεις είναι αξιομνημόνευτες και αειθαλείς. Η ταινία ξαναγυρίστηκε από τον Γουόρεν Μπίτι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως δώρο στη γυναίκα του Ανέτ Μπένινγκ, με δύο σημαντικές προσθήκες: τη μουσική του Ένιο Μορικόνε και την τελευταία εμφάνιση της Κάθριν Χέμπορν στο σινεμά - αφού μάλιστα ο Μπίτι την πολιόρκησε κανονικά και της έδωσε πρωταγωνιστικό χώρο στους τίτλους του φιλμ. Σε αντίθεση με τα δυο προηγούμενα, απέτυχε παταγωδώς.