Το παιχνίδι της φινλανδικής Rovio που σημάδεψε την εποχή των smartphones έφτασε σε τέτοιο σημείο γιγάντωσης, που θα ήταν απίθανο να μην ξεφύγει από την αγκαλιά του μέσου που το έκανε διάσημο, κυνηγώντας κι άλλες διάσημες και επικερδείς αγορές. Η ταινία έμοιαζε αναμενόμενη, αλλά και για πολλούς ως αναγκαίο κακό, από τη στιγμή που θα έπρεπε να στηριχθεί πάνω στο αδιανόητο story του παιχνιδιού: μικρά, πράσινα γουρουνάκια κλέβουν τα αυγά αφελών πουλιών (που, αν και πουλιά, δεν πετάνε), τα οποία με τη σειρά τους εξοργίζονται και ορμούν για να τα πάρουν πίσω. Το επίτευγμα της ταινίας είναι πως όχι μόνο μετέτρεψε αυτή την απίθανη ιδέα σε σενάριο αλλά βρήκε και τρόπους να δικαιολογήσει την εικόνα των οργισμένων πουλιών, φτιάχνοντας μια μικρογραφία κοινωνίας που δεν απέχει πολύ από μια σύγχρονη ανθρώπινη, και μάλιστα δυτικών αντιλήψεων, διατηρώντας παράλληλα το ύφος μιας φρενήρους κωμωδίας, απευθυνόμενης κυρίως σε παιδιά.

 

Ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας, ο Ρεντ, ένα κατακόκκινο πουλί με μεγάλα φρύδια, είχε από μικρός προβλήματα προσαρμογής και πλέον αδυνατεί να συνυπάρξει με τα υπόλοιπα πουλιά στο νησί όπου κατοικούν. Είναι οργισμένος πριν αρχίσουν οι περιπέτειες με τα γουρούνια, γιατί τον ενοχλεί η εικόνα που βλέπει γύρω του και δεν έχει άδικο. Περιστοιχίζεται από πουλιά που είναι χαμένα μέσα στην αφθονία φυσικών αγαθών που τους χαρίζει η γη τους και ζουν τις ζωές τους σαν υπνωτισμένα, άεργα πλάσματα, που στην προοπτική οποιασδήποτε απειλής θα ήταν ανήμπορα να αντιδράσουν. Κι αυτό συμβαίνει, καθώς, όταν τα πράσινα γουρούνια εμφανίζονται στο νησί, το κατακτούν όχι διά της βίας αλλά πουλώντας φιλία και lifestyle. Τα ποτίζουν με πρωτοποριακά θεάματα, βυθίζοντάς τα σε έναν τεχνητό κόσμο χαζοχαρούμενης διασκέδασης, ώστε να καταστρέψουν το μέλλον τους – η κλοπή των αυγών. Το περιθωριακό και οργισμένο πουλί, μαζί με μια παρέα εξίσου απροσάρμοστων χαρακτήρων, αποδεικνύεται το πιο διορατικό, αυτό που οσμίζεται από την αρχή την ύπαρξη κινδύνου σε αυτή την επίσκεψη και είναι αυτό που τελικά θα ηγηθεί της προσπάθειας επιστροφής των αυγών, μεταφέροντας λίγη από την αγανάκτησή του στους φίλους του.

 

Αυτή η σύνδεση της οργής με τη διαφορετικότητα, την επαγρύπνηση αλλά και την αμφισβήτηση ενός τρόπου ζωής που για τη συντριπτική πλειονότητα μοιάζει μονόδρομος είναι ένα οξύμωρο γεγονός για ένα φιλμ που στηρίζεται σε ένα τόσο εθιστικό, για την εποχή μας, παιχνίδι που θα μπορούσε να το κατηγορήσει κάποιος για τις εντελώς αντίθετες συνέπειες που έχει για τους οπαδούς του. Αν υπάρχει κάποιο χάσμα εδώ, γεφυρώνεται από το χιούμορ, που δίνεται σε γενναίες δόσεις και αφορά κυρίως, αλλά όχι μόνο, τα μικρά παιδιά, αφού οι ενήλικες, αν δεν σκάσουν χαμόγελα με τις γκάφες των κεντρικών ηρώων, θα το κάνουν σίγουρα στις εύκολα αναγνωρίσιμες μουσικές και κινηματογραφικές αναφορές, όπως, για παράδειγμα, τα δίδυμα από τη Λάμψη του Κιούμπρικ. Μακριά από μια απρόσωπη και τεμπέλικη μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού, το φιλμ των Κλέι Κέιτις και Φέργκαλ Ράιλι (που σκηνοθετούν για πρώτη φορά, αλλά έχουν δουλέψει εδώ και χρόνια σε πολλές πετυχημένες ταινίες animation) μοιάζει να στέκεται από μόνο του, χωρίς να έχει την ανάγκη του τεράστιου franchise που το υποστηρίζει και είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι απλώς το πρώτο από μια σειρά πολλών που θα ακολουθήσουν.