Η έννοια «βαλκανικό γουέστερν» θα μπορούσε να περιγράψει μερικώς το έργο του Ρουμάνου Ράντου Ζούντε που βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία του στο περσινό Φεστιβάλ του Βερολίνου. Το τοπίο και η διαδρομή που θα κάνουν οι πρωταγωνιστές έχουν τη βάση τους στο κλασικό αμερικανικό κινηματογραφικό είδος, όμως οι ξεκάθαρες ιδέες και στάσεις που έχει αυτό εδώ το φιλμ υπάρχουν για να τονίσουν κάτι εντελώς διαφορετικό, πως στα Βαλκάνια μάλλον τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Το χιούμορ της ταινίας ελαφραίνει κάπως τα σκληρά λόγια που ακούγονται και δείχνουν τον βασικό σκοπό του Ζούντε, να συνδέσει αυτά που δείχνει με το σήμερα. Επιλέγοντας ως εποχή το 1835, μιλά για τις κοινωνικές αλλαγές που επίκεινται, οι οποίες έχουν ήδη δρομολογηθεί στη δυτική Ευρώπη – τα κατάλοιπα της οθωμανικής κυριαρχίας στα μέρη μας έχουν επιφέρει μια σημαντική καθυστέρηση όμως. Μικρά και μεγάλα έθνη των Βαλκανίων παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως θύματα, κατηγορούν τους υπόλοιπους και ονειρεύονται την επικράτησή τους στη νέα εποχή, απόψεις δηλαδή που ειδικότερα σε επαρχιακά μέρη υπάρχουν ακόμα και σήμερα, 180 χρόνια μετά.