Πάνω σε μια ιδέα του Ζαν Ντυζαρντέν στήθηκε μια σειρά σκετς, που ξεκίνησε από πλάκα και απόπειρα προσέγγισης από μια αντροπαρέα του αιώνιου θέματος της απιστίας και εξελίχθηκε σε ρεβιζιονιστική σπονδυλωτή ταινία, που κυμαίνεται από την ακραία κωμωδία μέχρι το μονόπρακτο δράμα, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Σίγουρα δύσκολα βαριέσαι σ’ ένα δίωρο γεμάτο εναλλαγές τόνου και χαρακτήρων. Ο Ντυζαρντέν με τον παλιόφιλό του Ζιλ Λελούς (συνάδελφό του που ανήκει στην ίδια γενιά και φιλοσοφία) εξερευνούν τις επιπτώσεις που έχει στον άντρα και στους αγαπημένους του η ανάγκη ποικιλίας ερωτικών συντρόφων, ξεκινώντας από το βασικό, απερίσκεπτο κεράτωμα και το επιδερμικό χόμπι του τσαλαβουτήματος και φτάνοντας μέχρι την ενδοοικογενειακή κρίση και μια αλλιώτικη βουτιά στην ανδρική ψυχοσύνθεση, που καταλήγει ιλαρά σε αλλαγή σεξουαλικού προσανατολισμού στο Λας Βέγκας. Ο θριαμβευτής των περσινών βραβείων Ζαν Ντυζαρντέν αποδεικνύει πως το Artist δεν ήταν τυχαίο. Μεταμορφώνεται κατά βούληση και παίζει με τις λεπτομέρειες με πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες, πετυχαίνοντας τις τέλειες αποχρώσεις στο καλύτερο σκετς της ταινίας, το Bonne Conscience του Μισέλ Χαζαναβίσιους, στον ρόλο του loser Λοράν. Είναι μεγάλο ταλέντο που δεν χωράει μόνο στους δυο τύπους που γνωρίσαμε από την κατασκοπική παρωδία OSS 117 και το The Artist και οι 6+1 Απιστίες είναι ουσιαστικά ένα showcase για τις δυνατότητές του.