Ο Παζολίνι επιχειρεί διάλογο με το προγενέστερο Ρώμη, Ανοιχτή Πόλη του Ροσελίνι, τοποθετώντας την ίδια πρωταγωνίστρια σε διαφορετικό, ελάχιστα πατριωτικό κι ελπιδοφόρο «πόστο»: εδώ η Άννα Μανιάνι είναι η πόρνη που προσπαθεί όπως γνωρίζει και μπορεί να μεγαλώσει τον γιο της, ένα ατίθασο παιδί που αντιδρά άσχημα όταν μαθαίνει τι κάνει η μητέρα του. Ουσιαστικά σχολιάζοντας τα ανθρώπινα ρημάδια που άφησαν στο πέρασμά τους ο πόλεμος και ο φασισμός, το φιλμ του 1962 είναι πάνω απ' όλα μια αλληγορία, έντονα πολιτική και φορτισμένη, γεμάτη από τα θέματα και τις τεχνικές που χαρακτηρίζουν τον Ιταλό σκηνοθέτη. Μόνο σε αυτή την ταινία, και τη Μήδεια με την Κάλλας, ο Παζολίνι, ένθερμος οπαδός του νατουραλισμού, αφέθηκε στην ισχυρή προσωπικότητα μιας διαμορφωμένης γυναικείας ψυχοσύνθεσης, επιτρέποντας στην καθηλωτική Μανιάνι, μια και το επέτρεψε ο ρόλος, το πείσμα της και η σεναριακή σύμβαση, να υπερβάλλει με μοναδική ένταση, γεφυρώνοντας τη γενιά του νεορεαλισμού με το ποιητικό σινεμά του Παζολίνι.