ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

 

Η συνέχεια στο μοτίβο του Cloverfield, και όχι ένα ακριβές sequel της ανέλπιστης επιτυχίας του Τζ. Τζ. Έιμπραμς, είναι περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ και λιγότερο καθαρόαιμη επιστημονική φαντασία, με τον δημιουργό του Star Wars στον ρόλο του παραγωγού και τον ικανότατο σε ατμόσφαιρα και ένταση Νταν Τράχτεμπεργκ στο τιμόνι. Πάντα με μικρό προϋπολογισμό, το 10 Cloverfiled Lane αξιοποιεί στο μέγιστο το καταφύγιο του επιλεκτικά φιλόξενου, μυστικοπαθούς και πολύ αυστηρού με τις προδιαγραφές που έχει θέσει Τζον Γκούντμαν, που ενδέχεται να είναι προφητικός στις απαισιόδοξες προβλέψεις του για το μέλλον του κόσμου, ή απλά παρανοϊκός, σαν τη διόλου αμελητέα (και πάντως φωτογενή για το σινεμά) στρατιά των συνωμοσιολόγων που διακρίνουν σημάδια της επερχόμενης Αποκάλυψης στο παραμικρό. Το θέμα είναι πως αυτή η αλληγορία για τη σύγχρονη τρομοκρατία, αντί να κηρύσσει το τέλος του κόσμου με λαχανιασμένη έμφαση, λειτουργεί κυρίως με τις υπόνοιες, όπως πριν από 40 χρόνια το Conversation του Κόπολα (άλλες εποχές, άλλοι σκηνοθέτες, διαφορετικό το όραμα), και προϋπαντά πιο οργανικά το σαματατζίδικο φινάλε, που εγγυάται το sequel – να δούμε σε ποιον τόνο...