ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ, συνειδητοποιώ ότι η Πρωτοχρονιά ήταν στην πραγματικότητα σχεδόν πάντα μια δύσκολη μέρα για μένα. Από το 2000, 6 χρονών, θυμάμαι να ξεκινάει το άγχος: θα τελειώσει ο κόσμος σήμερα; Θα είμαι τυχερή φέτος αν κερδίσω το φλουρί; Θα θυμηθώ να φορέσω κόκκινο βρακί για τύχη; Πρέπει να περάσω αρκετά καλά ώστε να «μπει σωστά ο χρόνος». Μαγικά ξόρκια μιας «μαγικής» βραδιάς που υποτίθεται ότι θα καθόριζαν ολόκληρη τη χρονιά μου και πάντα με έφερναν σε υπαρξιακή ματαίωση (όπως και τα γενέθλιά μου, που τόσο αγαπώ).
Για μένα μαγική Πρωτοχρονιά είναι μια αυθόρμητη Πρωτοχρονιά με τους ανθρώπους σου. Να δώσεις φιλιά, δώρα και αγκαλιές στις κολλητές σου, ίσως να τραγουδήσετε όλες μαζί καραόκε.
Κάθε χρόνο η ίδια πίεση: να νιώσω κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό. Λες και αν δεν συμβεί κάτι σπουδαίο εκείνο το βράδυ, θα έχεις δώδεκα μήνες γρουσουζιά.
Εν τέλει κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σημασία. Τέλεια βραδιά δεν υπάρχει, όπως ούτε και τέλεια χρονιά. Υπάρχουν όμως τέλειες στιγμές. Όσο κάνεις αυστηρά πλάνα, τόσο το σύμπαν σε μουτζώνει. Για μένα μαγική Πρωτοχρονιά είναι μια αυθόρμητη Πρωτοχρονιά με τους ανθρώπους σου. Να δώσεις φιλιά, δώρα και αγκαλιές στις κολλητές σου, ίσως να τραγουδήσετε όλες μαζί καραόκε. Να πιεις αν το θελήσεις πολλές μαργαρίτες και να φας μέχρι να σκάσεις ή και να κοιμηθείς αν σου βγει από νωρίς.
