ΚΙ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, πριν καν προλάβουμε να συνηθίσουμε τη φωνή και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ο Σεμπαστιέν Λεκορνί γίνεται σήμερα το πρωί ο πέμπτος στη σειρά πρωθυπουργός του Μακρόν που βλέπει την κυβέρνησή του να καταρρέει, αυτήν τη φορά έπειτα από έναν μήνα θητείας και εντός μόλις δεκατεσσάρων ωρών από την ανακοίνωση των υπουργών του, σπάζοντας το προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ του Μπαρνιέ που είχε αντέξει, όπως και να το κάνουμε, τρεις ολόκληρους μήνες. Ο Γάλλος πρωθυπουργός μόλις υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο έπειτα από σφοδρές ενδοσυστημικές αντιδράσεις για τη σύνθεση της κυβέρνησης. Η παραίτησή του έγινε δεκτή.
Μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν ξεχείλωσε το χρέος της χώρας κατά ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Και μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η Γαλλία είναι και πάλι στους δρόμους.
Η γκρίνια είχε γίνει αισθητή από τις πρώτες κιόλας ημέρες της πτώσης Μπαϊρού, κυρίως η γκρίνια του υπουργού Εσωτερικών και επικεφαλής της δεξιάς, Μπρουνό Ρεταγιό. Ο τελευταίος, πρώην φιλομοναρχικός και νυν αστέρας της αυταρχικής διακυβέρνησης –μιας προσέγγισης με την οποία το γαλλικό πολιτικό σύστημα ελπίζει ότι θα «επαναπατρίσει» τους ψηφοφόρους της Λεπέν εντός του «δημοκρατικού τόξου» (πράγμα που δεν προβλέπεται βάσει της παρούσας κοινωνικής δυναμικής)– είχε εκφράσει τη δυσφορία του απέναντι στις προθέσεις Λεκορνί για «ρήξη» (rupture) με την προηγούμενη, αρκετά δεξιά κυβερνητική σύνθεση. Για να καταλάβουμε τη μιζέρια του όλου ζητήματος, υπενθυμίζουμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια μικρή γυάλα για τα μακρονικά ψάρια, εντός του πολύ μεγαλύτερου ενυδρείου της γαλλικής πολιτικής πραγματικότητας: Το πέμπτο κόμμα της χώρας διαμαρτύρεται στο τέταρτο που δεν του έδωσε αρκετούς υπουργούς, κάπως έτσι. Βλέπετε, ο Μακρόν συνετρίβη στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (και έκτοτε η δημοφιλία του πάει πέφτοντας – βρίσκεται πλέον στο 14%, πιο χαμηλά κι απ’ τα χαμηλότερα του Ολάντ, που είχε πιάσει πάτο εβδομηκονταετίας), και αντί να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, δηλαδή στο Λαϊκό Μέτωπο (Μελανσόν, Σοσιαλιστές, Πράσινοι, γαλλικό Κ.Κ.), και παρακάμπτοντας το δεύτερο (τη Λεπέν) επιχείρησε πεισματικά να στήσει κυβερνήσεις μειοψηφίας, με τα αποτελέσματα που ξέρουμε. Η δεξιά προσπαθεί μετά μανίας να πάρει τον χώρο της πίσω με νύχια και με δόντια, να χρησιμοποιήσει τη στενή αυτή χαραμάδα εξουσίας και να προλάβει να εδραιωθεί στην πασαρέλα του αυταρχισμού ως ευπρεπές υποκατάστατο του λεπενισμού, το δε φιλελεύθερο κέντρο, το πάλαι ποτέ μέγα σχέδιο της γαλλικής ιθύνουσας τάξης για μια μακρά εκσυγχρονιστική κανονικότητα, φυλλορροεί προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν ξεχείλωσε το χρέος της χώρας κατά ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Και μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η Γαλλία είναι και πάλι στους δρόμους.
Και τώρα; Νέα κυβέρνηση με την ίδια Βουλή; Διάλυση της Βουλής και προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών με το μακρονικό consensus να πνέει τα λοίσθια; Παραίτηση Μακρόν και πρόωρες προεδρικές εκλογές με όλα τα σενάρια ανοιχτά; Ο τελευταίος έχει δηλώσει άπειρες φορές ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί «ποτέ» (ως προς αυτό είναι ένας αντί-Ντε Γκολ, ο οποίος κάθε έξι μήνες απειλούσε ότι θα πάρει το καπελάκι του και θα φύγει – πράγμα που τελικά έκανε, το 1969). Ο επικεφαλής της Ανυπότακτης Γαλλίας, Ζαν Λικ Μελανσόν, ισχυροποιημένος από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων, πάντως, ζητάει προεδρικές εκλογές και καλεί τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς σε έκτακτη σύσκεψη σήμερα το απόγευμα. Προεδρικές, από την άλλη, δεν ζητάει η Λεπέν (που ζητάει βουλευτικές) καθώς σε περίπτωση προεδρικών δεν θα μπορεί να κατέβει υποψήφια διότι εκκρεμεί ακόμα η έφεσή της σε καταδικαστική απόφαση της Δικαιοσύνης. Βάσει του ντελιριακά συγκεντρωτικού και φανταστικά περίπλοκου πολιτειακού συστήματος της Γαλλίας, η μπάλα είναι και πάλι στα τρεμάμενα χέρια του Εμανουέλ Μακρόν. Για όλο και πιο λίγο.