To Millennium το έζησα στη Βηρυτό ή και Παρίσι της Ανατολής, που ήταν βομβαρδισμένη όμως εκείνον τον Δεκέμβρη του 1999. Μόλις είχε τελειώσει εκείνος ο άθλιος εμφύλιος του Λιβάνου, υπήρχε πλέον ειρήνη και θα άνοιγε το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Κι εμείς οι παλαβοί, τέσσερις ήμασταν, επηρεασμένοι απ’ όλα αυτά που λέγονταν για τη λάγνα Ανατολή, ας όψεται ο οριενταλισμός, είπαμε «και δεν πάμε για Πρωτοχρονιά στη Βηρυτό;». Είχαμε κι έναν Λιβανέζο φίλο οδοντίατρο, τον Χασάν ή αλλιώς Τρύφωνα, που γνωριζόμασταν από τα φοιτητικά μας χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ζούσε εκεί. «Ελάτε, ελάτε» μας έλεγε και ξανάλεγε, ε, δεν θέλαμε και πολλά… Πήγαμε.
Φτάσαμε βράδυ αργά και με ένα ταξί μες στη σκοτεινιά βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, το Mayflower, στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή Hamra. Ήταν αγριευτικό αυτό το σκοτάδι. Ελάχιστα φώτα εδώ κι εκεί, με διάσπαρτα μπλόκα αγριωπών οπλισμένων ομάδων, Χριστιανών Φαλαγγιτών, Δρούζων Μουσουλμάνων, Αλεβιτών κ.λπ. Πολλά κτίρια κατεστραμμένα, με τρύπες από βλήματα και σφαίρες, και οι δρόμοι άδειοι.
Ελάχιστα φώτα εδώ κι εκεί, με διάσπαρτα μπλόκα αγριωπών οπλισμένων ομάδων, Χριστιανών Φαλαγγιτών, Δρούζων Μουσουλμάνων, Αλεβιτών κ.λπ. Πολλά κτίρια κατεστραμμένα, με τρύπες από βλήματα και σφαίρες, και οι δρόμοι άδειοι.
Το βράδυ του Millennium στο ξενοδοχείο, ενώ ετοιμαζόμασταν για την ντίσκο (διεθνών προδιαγραφών), άρχισαν τα πυροτεχνήματα. Μου φάνηκε ότι γίνονταν βομβαρδισμοί, εγώ είχα μπει στο κλίμα του πολέμου, αλλά αυτοί γιόρταζαν την αλλαγή της χιλιετηρίδας. Σε λίγο οι δρόμοι γέμισαν με κόσμο και αυτοκίνητα που κόρναραν. Αργότερα, στην ντίσκο, χαμός, τα έδιναν όλα, χόρευαν πάνω στα τραπέζια. Πολύ όμορφος λαός, κεφάτος, τέτοιο γλέντι δεν ξανάδα, βακχικό και αξέχαστο.
Την επομένη, ημέρα Πρωτοχρονιάς του 2000, είχαμε κανονίσει να δούμε το Μπάαλμπεκ, τον μυθικό αρχαίο ρωμαϊκό ναό του θεού Ήλιου που λόγω μεγέθους δεν είχε τελειώσει ποτέ. Είναι ο μεγαλύτερος ναός της αρχαίας εποχής και κανονίσαμε να πάμε με Μερσεντές νοικιασμένη με τον οδηγό για 100 δολάρια. Διασχίζαμε την κοιλάδα Μπεκάα, όπου κάποια στιγμή μας σταματούν σε ένα μπλόκο κάτι φανατικοί μουσουλμάνοι οπαδοί του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Ήταν με μακριά μούσια και φορούσαν σαλβάρια, στα χέρια τους αυτόματα, έτοιμα για πυροβολισμό. Ζήτησαν τα διαβατήριά μας. Ανοίξαμε τα παράθυρα. Σκιαχτήκαμε, ούτε γέλια ούτε φωνές… Ησυχία και γύρω μας αφίσες του Χομεϊνί. Μας επέστρεψαν αμίλητοι τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα και ξεκινήσαμε για τον ναό σοκαρισμένοι.
Το Μπάαλμπεκ εντυπωσιακό, τεράστιο αρχαίο επίτευγμα ο κεντρικός ναός του Βάαλ αλλά και ο ναός του Βάκχου. Ατέλειωτες κολόνες και ερείπια, ελάχιστοι τουρίστες. Ο οδηγός μάς κέρασε αρκετές μικρές και πολύ νόστιμες πίτσες και πήραμε χορτάτοι τον δρόμο του γυρισμού από άλλη κατεύθυνση. Μέσα από χωριά Δρούζων Μουσουλμάνων.
Περάσαμε από μπλόκα Σύρων στρατιωτών. Πώς τα φέρνει η ζωή και οι Σύροι, που τότε ήταν κατακτητές στον Λίβανο, τώρα κατά εκατομμύρια είναι πρόσφυγες στον Λίβανο… Πάντως, βρήκα τη χώρα λιγότερο εντυπωσιακή από αυτό που περίμενα. Εξαιρετική κουζίνα, πανέμορφοι άνθρωποι, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω!
______________
Ο Δημήτρης Μαυρογιάννης είναι πρώην καθηγητής οικονομικών
