«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Πέραν της σχηματικής, απλουστευτικής και ετεροχρονισμένης –ως προς τον σατιρικό στόχο της− αφήγησης, η παράσταση εκδηλώνει κάθε καλή πρόθεση να μας κερδίσει σε θεατρικό και κωμικό επίπεδο. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
1

Δεκαετίες τώρα οι μελετητές διαφωνούν, πασχίζοντας να λύσουν το αίνιγμα του «Πλούτου».


Κάποιοι έχουν γράψει πως πρόκειται για το ύστατο, προβληματικό «παιδί» ενός κουρασμένου γέρου ποιητή. Πως αυτό, το τελευταίο διασωθέν έργο του Αριστοφάνη, δεν διαπνέεται από την ίδια φρεσκάδα, επινοητικότητα, φραστική ευελιξία και σπιρτάδα που χαρακτηρίζουν τις προηγούμενες κωμωδίες του. Άλλοι, αντιθέτως, έχουν υποστηρίξει πως πρόκειται για το τελευταίο, εκλεπτυσμένο αριστούργημά του.


Τι κρύβεται πίσω από τη φαντασίωση του ξαφνικού πλουτισμού των φτωχών Αθηναίων που παρουσιάζεται στο κείμενο; Μια επαναστατική ματιά που οραματίζεται την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και την ανακατανομή των αγαθών προς όφελος των αδυνάτων ή μήπως μια έμμεση παραδοχή πως ο μόνος τρόπος ν' αλλάξουν τα πράγματα είναι ένα θαύμα – ένας θεός που «τρελάθηκε»;

Πλούτος ή Πενία; Ο Αριστοφάνης αρνείται τις εύκολες απαντήσεις όσον αφορά το δίλημμα αυτό. Πιθανότατα κανένα από τα δύο άκρα δεν τον εκφράζει, θέλει όμως κάτι να πει κι εμείς το αναζητούμε ακόμη.


Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα κείμενο ρηξικέλευθο που ξεσηκώνει πολιτικά τους θεατές ή με ένα συντηρητικό εκχύλισμα νοσταλγίας για τη χαμένη, χρυσή εποχή, στην οποία δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουμε, οπότε ας την απολαύσουμε, δραπετεύοντας από την πραγματικότητα;

Αν ακολουθήσουμε την πρώτη εκδοχή, τότε ο Αριστοφάνης –στη δύση της ζωής του και βιώνοντας τον οικονομικό μαρασμό της πόλης του μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο– επέλεξε να επιτεθεί στην ελίτ και να την εξισώσει για πρώτη φορά με τους «κακούς».


Αν ακολουθήσουμε τη δεύτερη εκδοχή, τότε ο πατέρας της κωμωδίας έμεινε πιστός στα αριστοκρατικά ιδεώδη του μέχρι τέλους: έστησε έναν πλασματικό παράδεισο, μια εικόνα ειρωνική, η οποία προκαλεί τον θεατή να αντιληφθεί ότι μια ανακατανομή του πλούτου, όπως αυτή που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του έργου, είναι τόσο ανέφικτη όσο και θεατρικά συναρπαστική.


Το ερώτημα μπορεί να διαμορφωθεί και ως εξής: Ποιος έχει δίκιο; Η Πενία ή ο Χρεμύλος, ο κεντρικός ήρωας του «Πλούτου», που ξεσηκώνει θεούς και θνητούς προκειμένου να υλοποιήσει το πρωτοποριακό σχέδιό του;

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
H κωμική μηχανή σβήνει κάθε φορά που το κείμενο υποκύπτει σε αοριστολογίες («μικρός ήθελα να γίνω πλούσιος», «το μέλλον σας θα γεμίσει υπέροχα χρώματα», «θα είμαι ο φύλακας άγγελός σας, ο άνθρωπός σας, ο θεός σας» κ.ο.κ.), ενώ ανάβει μόλις τα πράγματα γίνουν πιο συγκεκριμένα: «habemus Papam», η «τεχνική του περπατήματος», τα «ενεργειακά κινέζικα». Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Η Πενία, μια κακάσχημη, τρομακτική γριά, δηλώνει πως αν οι άνθρωποι μοχθούν καθημερινά με το αλέτρι ή το αμόνι τους, αυτό οφείλεται στη δική της απειλητική παρουσία. Αν εκείνη εξαφανιζόταν, όπως επιδιώκει ο Χρεμύλος, τότε όλοι θα σταματούσαν να εργάζονται και τίποτα δεν θα παραγόταν στη γη. Οι άνθρωποι θα γίνονταν όντα πλαδαρά και παχουλά, ανίκανα να πολεμήσουν, παραδομένα στην τρυφηλότητα και στη ραστώνη. Το χρήμα διαφθείρει, ενώ η στέρηση φτιάχνει καλύτερους άντρες «και στο μυαλό και στο κορμί». Όλα τα καλά, επιμένει, οφείλονται σ' εκείνη.

 
Τα επιχειρήματά της αποδεικνύονται τόσο ισχυρά, ώστε ακόμη κι ο Χρεμύλος αναγκάζεται να παραδεχτεί: «Δεν θα με πείσεις, ακόμη κι αν με πείσεις!». Η πλειοψηφία των μελετητών θεωρεί πως η Πενία κερδίζει τον ρητορικό αγώνα, παρόλο που εκδιώκεται από τον Χορό των αγροτών.

Απέναντι στον ισχυρισμό της ότι η ζωή θα γίνει πολύ πιο επώδυνη απ' ό,τι είναι τώρα, ο Χρεμύλος απαντά πως μια ζωή χειρότερη από την τωρινή είναι αδιανόητη¹. Και προχωρά στην πιο συγκινητική περιγραφή της φτώχειας που μας έχει χαρίσει η αρχαία ελληνική γραμματεία: φουσκάλες στα χέρια, παιδιά που πεινούν, ηλικιωμένοι που παραπονιούνται, στρατιές από ψείρες και ψύλλους, ένα κουρέλι αντί για ρούχο, μια στοίβα σκοίνα αντί για στρώμα, κοριοί που δεν σ'αφήνουν να κοιμηθείς, μια σάπια ψάθα για σεντόνι, για μαξιλάρι μια κοτρόνα, μολόχες αντί για ψωμί και για κάθισμα μια σπασμένη στάμνα.


Πλούτος ή Πενία; Ο Αριστοφάνης αρνείται τις εύκολες απαντήσεις όσον αφορά το δίλημμα αυτό. Πιθανότατα κανένα από τα δύο άκρα δεν τον εκφράζει, θέλει όμως κάτι να πει κι εμείς το αναζητούμε ακόμη.

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Προβλήματα ρυθμού, έλλειψη σφριγηλότητας και απουσία αιχμής συνθέτουν ένα μάλλον επίπεδο τοπίο που ζωντανεύει ενίοτε από μικρές εκρήξεις ζωντάνιας. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το φάντασμα της ειρωνείας πλανάται πάνω από τη νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργείται μετά τον παραγκωνισμό του ζηλόφθονου, αυταρχικού Δία. Ο γενναιόδωρος Πλούτος εγκαθιδρύεται στην Ακρόπολη και «πάντες εισί πλούσιοι». Το κελάρι γεμίζει αλεύρι, τα κιούπια λάδι και τα σεντούκια χρυσάφι. Πώς να ερμηνεύσει κανείς την κατάληξη της ιστορίας; Οι πολίτες, από τη στιγμή που δεν έχουν ανάγκη τους θεούς, αρνούνται να θυσιάσουν σε αυτούς και αφοδεύουν μέσα στους ναούς.

 
Είναι προφανώς θεμιτή μια ανάγνωση στο πλαίσιο της οποίας ο Πλούτος δεν είναι πάρα ένας λαοπλάνος πολιτικός που υπόσχεται άφθονο χρήμα στους πεινασμένους, εγείροντας αυταπάτες που γκρεμίζονται την επομένη.

Στην παράσταση του Εθνικού, ο Πλούτος-Βασίλης Χαραλαμπόπουλος εμφανίζεται, λίγο πριν από την έξοδό του, αγνώριστος –κοστουμαρισμένος και όχι πια βρομερός ζητιάνος–, αγκαζέ με την επίσης αγνώριστη Πενία, που πέταξε τα κουρέλια και φοράει τώρα μια λαμπερή κόκκινη τουαλέτα.

Αποχωρούν, εγκαταλείποντας τα κορόιδα στη μοίρα τους, να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. «Τα κανόνισα: σε δύο μέρες θα έρθουν να τα πάρουν όλα» εξηγεί σαρκαστικά ο Ασκληπιός, αφήνοντας ξεκάθαρα να εννοηθεί πως «το πάρτι τέλειωσε» και ο κλητήρας έρχεται.


Για να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο της παράστασης, όμως, έχει προηγηθεί μια σειρά από αμφιλεγόμενες διασκευαστικές επιλογές.

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Τι κρύβεται πίσω από τη φαντασίωση του ξαφνικού πλουτισμού των φτωχών Αθηναίων που παρουσιάζεται στο κείμενο; Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Η εμφατική περιγραφή της άθλιας ζωής των απλών ανθρώπων, την οποία προανέφερα, προσπερνιέται εδώ επιπόλαια. Για την ακρίβεια, συρρικνώνεται σε ένα τραγουδάκι με χαριτωμένα υβριστικούς στίχους («γίδα παράφωνη... λάμια ξεδιάντροπη... μη μας αγγίζεις... ήρθες στο σπίτι μας και ξίνισε το γάλα... σκατά, σκατά, σκατά... σάπια κωλόγρια... γύρνα στην τρύπα σου και άσε μας» λέει ο Χορός στην Πενία) που ουδόλως μεταδίδει στο κοινό την αίσθηση της πνιγηρής πραγματικότητας στην Ελλάδα του σήμερα. Κι ενώ στο σημείο αυτό το πρωτότυπο κείμενο προκαλεί ανατριχίλα, η μεταφορά του στο 2018 προκαλεί μάλλον ασυννέφιαστη ευθυμία.


Η θεατρική διασκευή διέπεται γενικότερα από σημαντική αδυναμία σύνδεσης με τη σημερινή κατάσταση. Όποτε επιχειρεί αυτήν τη σύνδεση, το αποτέλεσμα είναι είτε γενικόλογο είτε ατυχές. Ακόμη και οι πλούσιοι περιγράφονται με όρους του 1950.

«Έχω διαμερίσματα, έχω αυτοκίνητα, έχω πισίνες» μας εξηγεί η πλούσια Γυναίκα (Μαρία Διακοπαναγιώτου), η οποία εισβάλλει σκούζοντας στη σκηνή, επειδή αισθάνεται έναν αφόρητο πόνο στο στήθος: είναι το περιβόητο «κενό» που προκαλούν τα πλούτη. «Έχετε τα πάντα κι είσαστε δυστυχισμένη;» τη ρωτά έκπληκτος ο Χρεμύλος. «Ξέρετε πώς λέγεται αυτό; Αχαριστία».

Το κλισέ που ενσαρκώνει η Γυναίκα –ότι «τα πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία»– εντάσσεται στο γενικότερο ηθικοδιδακτικό πλαίσιο της παράστασης. Αν ο Αριστοφάνης αποφεύγει τον διδακτισμό, ο σκηνοθέτης και διασκευαστής του κειμένου επιμένει πως τα πράγματα ήσαν καλύτερα τον παλιό καλό καιρό, όταν οι άνθρωποι ίδρωναν για το ψωμί τους και δεν ζούσαν πολυτελώς με «δανεικά», που τ' αγόραζαν παρασυρμένοι από ψεύτες πολιτικούς.

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Τέτοια εύκολα συμπεράσματα συρρικνώνουν την πολυπλοκότητα του κειμένου, αυτή που εκπηγάζει από τον αγώνα Χρεμύλου και Πενίας: το κείμενο αρνείται να συνταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά, ακριβώς επειδή και οι δύο έχουν ισχυρότατα επιχειρήματα.

Υπάρχει, όμως, μια πιο σύνθετη δυνατότητα: μπορεί κανείς ν' αναγνωρίζει την ισχύ των επιχειρημάτων της Πενίας, την αδυσώπητη ανάγκη, τον φόβο της πείνας που κυβερνά τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα να ονειρεύεται την υπέρβαση των ορίων αυτών, την ανατροπή κάθε δεδομένου². Ακριβώς όπως ο Χρεμύλος: από τη μία σπεύδει με ευσέβεια στο Μαντείο των Δελφών για να ζητήσει τη βοήθεια του Απόλλωνα, από την άλλη καταβάλλει προσπάθεια να θεραπεύσει τον Πλούτο, ώστε μαζί να κατατροπώσουν τον Δία.

Στην παράσταση, ο Δίκαιος άνθρωπος που επισκέπτεται το σπίτι του Χρεμύλου επιμένει να ρωτά για τον «λογαριασμό». «Ποιον λογαριασμό;» του λένε όλοι απορημένοι. «Όποιος πίνει ένα ποτήρι κρασί, πρέπει να το πληρώσει. Πάντα στο τέλος έρχεται ο λογαριασμός και κάποιος πρέπει να τον πληρώσει... Φοβάμαι για το αύριο, τι θα γίνει αύριο, όταν θα έρθει ο λογαριασμός» επαναλαμβάνει εμμονικά. Δυστυχώς, ο λογαριασμός έχει έρθει ήδη. Τον κρατάμε στα χέρια μας και τον πληρώνουμε καθημερινά, εδώ και χρόνια.

 
Πέραν τούτης της σχηματικής, απλουστευτικής και ετεροχρονισμένης –ως προς τον σατιρικό στόχο της− αφήγησης, η παράσταση εκδηλώνει κάθε καλή πρόθεση να μας κερδίσει σε θεατρικό και κωμικό επίπεδο. Απολαυστική αποδεικνύεται η προσθήκη του Ασκληπιού (Γιάννης Κότσιφας), κάτι μεταξύ κομπογιαννίτη γιατρού και μάγου της φυλής, που μιλάει άπταιστα τη λατινική, ενώ βγάζει την Πεπίτα, το ιαματικό φίδι, από έναν γιγάντιο σωλήνα κολονοσκόπησης προορισμένο για τα οπίσθια του Πλούτου. Στη συνέχεια ερωτοτροπεί ασύστολα με τη βοηθό του, νοσοκόμα Ντολόρες.


Διασκεδαστική, επίσης, η σκηνή της ξάπλας, με τους ήρωες οριζοντιωμένους στα παπλώματα «εδώ και τέσσερις μήνες», από τότε που έγιναν πλούσιοι δηλαδή και κατ' επέκταση ανίκανοι να μετακινήσουν οποιοδήποτε μέλος του σώματός τους. Η μετατροπή του φτεροπόδαρου Ερμή σε drone που καταφθάνει εξ αποστάσεως και προσγειώνεται στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου έχει κι αυτή το χάζι της.

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Χαριτωμένος ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, δεν ξεφεύγει όμως από τα συνήθη μονοπάτια του. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Από κεί και πέρα, η κωμική μηχανή σβήνει κάθε φορά που το κείμενο υποκύπτει σε αοριστολογίες («μικρός ήθελα να γίνω πλούσιος», «το μέλλον σας θα γεμίσει υπέροχα χρώματα», «θα είμαι ο φύλακας άγγελός σας, ο άνθρωπός σας, ο θεός σας» κ.ο.κ.), ενώ ανάβει μόλις τα πράγματα γίνουν πιο συγκεκριμένα: «habemus Papam», η «τεχνική του περπατήματος», τα «ενεργειακά κινέζικα» κ.ο.κ.


Προβλήματα ρυθμού, έλλειψη σφριγηλότητας και απουσία αιχμής συνθέτουν ένα μάλλον επίπεδο τοπίο που ζωντανεύει ενίοτε από μικρές εκρήξεις ζωντάνιας. Μεγαλύτερο ατού της παράστασης αποδεικνύεται η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, ως Πενία και Ντολόρες, ηθοποιός με μοναδική αίσθηση της κωμικής κλίμακας: ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός.


Χαριτωμένος ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, δεν ξεφεύγει όμως από τα συνήθη μονοπάτια του, ενώ ο Γιώργος Γάλλος ως Χρεμύλος δεν αγγίζει ιδιαίτερα τις χορδές μας. Γλυκύτατος, τέλος, ο Μάνος Βακούσης ως Βλεψίδημος.

«Πλούτος» του Αριστοφάνη: Προβλήματα ρυθμού και απουσία αιχμής Facebook Twitter
Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

1. A. H. Sommerstein, «Aristophanes and the Demon Poverty»
2. John Zumbrunnen, «Fantasy, Irony and Economic Justice in Aristophanes' "Assemblywomen" and "Wealth"»

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η «Αντιγόνη» του Κωνσταντίνου Ντέλλα έχει ατμόσφαιρα ελληνικής επαρχίας

Θέατρο / Η «Αντιγόνη» του Κωνσταντίνου Ντέλλα έχει ατμόσφαιρα ελληνικής επαρχίας

Ο νεαρός σκηνοθέτης περιγράφει την αλλιώτικη προετοιμασία της παράστασής του, που πριν ανέβει στη Μικρή Επίδαυρο δεν περιορίστηκε καθόλου μέσα σε τέσσερις τοίχους
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η μυσταγωγική εμπειρία των «Τρωάδων» με φόντο το δελφικό τοπίο έρχεται στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης

Θέατρο / Η μυσταγωγική εμπειρία των «Τρωάδων» με φόντο το δελφικό τοπίο έρχεται στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης

Εντυπώσεις από τη συγκλονιστική παράσταση του Θόδωρου Τερζόπουλου που ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών το καλοκαίρι του '18 και από την Κυριακή θα μπορούμε να τη δούμε στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

1 σχόλια