Σε μια χρονιά που πολλαπλασιάστηκαν οι εκθέσεις στα μεγάλα μουσεία και ιδρύματα, αλλά και σε αίθουσες τέχνης απ’ άκρη σ’ άκρη του κέντρου της Αθήνας, του Πειραιά και όχι μόνο, επικεντρωθήκαμε στις «μεγάλες» εκθέσεις που άφησαν το στίγμα τους τη χρονιά που πέρασε, κάποιες από τις οποίες συνεχίζουν τη διαδρομή τους μέχρι σήμερα, λίγες ώρες προτού εκπνεύσει το 2025.
«Παναγιώτης Τέτσης - Η εμμονή του βλέμματος»
Εθνική Πινακοθήκη
Μεγάλη αναδρομική έκθεση με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του ζωγράφου, χαράκτη, δασκάλου, ακαδημαϊκού Παναγιώτη Τέτση, αφιερωμένη στο έργο του. Σύμφωνα με την επιμελήτρια Έφη Αγαθονίκου, στόχος της έκθεσης, η οποία ξεκίνησε στις 10 Απριλίου και συνεχίζεται μέχρι και τις 11 Ιανουαρίου του 2026, είναι όχι μόνο να παρουσιάσει την καλλιτεχνική πορεία του δημιουργού αλλά και να εστιάσει στην ιδιαίτερη «ματιά» με την οποία, δίνοντας έμφαση στο φως και το χρώμα, πραγματεύεται τα θέματά του ενεργοποιώντας το σύνολο των αισθήσεων.
Ως πρωτεργάτης πρωτοποριακών και σύγχρονων καλλιτεχνικών πρακτικών, καθόρισε τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο του καλλιτέχνη στον δημόσιο λόγο, ενώ υπήρξε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της δημιουργίας ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα.
Μια κατάδυση στο έργο του μέσα από θεματικές ομάδες, οι οποίες δεν χαρακτηρίζονται απαραίτητα από χρονολογική συνέχεια, συμπληρώνοντας η μία την άλλη προκειμένου να μας αποκαλύψουν το εικαστικό ιδίωμα του καλλιτέχνη, τον τρόπο με τον οποίο παρατηρούσε τον κόσμο γύρω του και τον μετουσίωνε σε έργο τέχνης, πίνακα, χαρακτικό, υδατογραφία, παστέλ.
Η έκθεση αναδεικνύει «σειρές» και «ενότητες» των προσωπικών του θεματικών εμμονών, όπως οι ποδοσφαιριστές, οι κήποι, οι μπαλκονόπορτες, οι καρέκλες, τα ναυπηγεία, τα τοπία της Σίφνου, η λαϊκή αγορά, τα τραπέζια, τα τοπία της Ύδρας, οι βάρκες, οι θάλασσες, τα πορτρέτα των φίλων, οι νεκρές φύσεις, τα πεύκα και τέλος τα βράχια της Ύδρας. Συνολικά 160 έργα, η πλειονότητα των οποίων προέρχεται από τις δωρεές του ίδιου του καλλιτέχνη στην Εθνική Πινακοθήκη μεταξύ των ετών 1997 και 2015, αλλά και έργα προερχόμενα από ιδιωτικές ή θεσμικές συλλογές.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Θόδωρος, γλύπτης: Αντί αναδρομικής»
ΕΜΣΤ
Ο πρωτοπόρος Έλληνας γλύπτης Θόδωρος (1931-2018) κληροδότησε μέσω της διαθήκης του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης 110 έργα και το εργαστήριό του. Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2025 σε επιμέλεια Σταμάτη Σχιζάκη, παρουσιάζει το σύνολο της συλλογής αυτής και καταλαμβάνει τον δεύτερο όροφο του μουσείου, όπου ο αρχιτέκτονας και σκηνογράφος Γιάννης Αρβανίτης έστησε μια «σκηνογραφία» αναδεικνύονται 11 ενότητες έργων (ανάμεσά τους τα «Δελφικά», οι «Καταστάσεις», οι «Χειρισμοί», οι «Οθόνες», οι «Καρυάτιδες», τα «Άτοπα» κ.ά.), γλυπτά από παλαιότερες σειρές έργων του, σχέδια από τα σπουδαστικά του χρόνια, αλλά και τη μακέτα του διασημότερου έργου του, «Το Ωρολόγιον του μετρό». Οι ειδικά διαμορφωμένοι χώροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, καταλήγοντας σε ένα περιβάλλον συνύπαρξης των έργων με τον επισκέπτη.
Πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια ερμηνείας και παρουσίασης του αντισυμβατικού έργου του Θόδωρου (Παπαδημητρίου) μετά τον θάνατό του, κατά την οποία αξιοποιήθηκε το σύνολο σχεδόν των έργων του αλλά και το πλούσιο αρχειακό υλικό που έχει στη διάθεσή του το μουσείο. Προβάλλοντας ταυτόχρονα τις σημαντικότερες στιγμές του έργου του, επιχειρείται να αναδειχθεί η βαθιά και προφητική του σκέψη, όπως και η συνολική διαδρομή του σημαντικού δημιουργού που στιγμάτισε τη γλυπτική στην Ελλάδα.
Ως πρωτεργάτης πρωτοποριακών και σύγχρονων καλλιτεχνικών πρακτικών –περφόρμανς, ηχητικά γλυπτά, εννοιολογικά έργα, διάφορες δράσεις μιας ιδιότυπης θεσμικής κριτικής–, καθόρισε τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο του καλλιτέχνη στον δημόσιο λόγο, ενώ υπήρξε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της δημιουργίας ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Μαζί με τα έργα του Θόδωρου, στην έκθεση παρουσιάζονται και έργα σύγχρονων καλλιτεχνών –Νίκος Αρβανίτης, Πάκυ Βλασσοπούλου, Ίρις και Λήδα Λυκουριώτη, Κώστας Μπασάνος, Γιάννης Παπαδόπουλος– που έχουν συνδιαλεχθεί κριτικά με αντίστοιχους διαχρονικούς προβληματισμούς.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Why Look at Animals? ∆ικαιοσύνη για τη µη ανθρώπινη ζωή»
ΕΜΣΤ
Μία επικών διαστάσεων έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων, για τις αδικίες, την εκμετάλλευση και τη βία που υφίστανται στα χέρια των ανθρώπων και την ανάγκη αναγνώρισης και υπεράσπισης της ζωής τους ως θεμελιώδους θέµατος του σύγχρονού μας πολιτισμού. Αφετηρία και πηγή έμπνευσης για την επιμελήτρια της έκθεσης και καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ, Κατερίνα Γρέγου, αποτέλεσε το επιδραστικό οµότιτλο βιβλίο του Τζον Μπέρτζερ «Why Look at Animals?» (1980), που διερευνά τη μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώων στο πλαίσιο της νεωτερικότητας.
Ο συγγραφέας μέσα από το κείμενό του περιγράφει πώς τα ζώα, που κάποτε ήταν βαθιά ενσωματωμένα στη ζωή του ανθρώπου, έχουν πλέον περιθωριοποιηθεί και εμπορευματοποιηθεί. Η έκθεση, η οποία ξεκίνησε στις 15 Μαΐου και συνεχίζεται μέχρι τον Φεβρουάριο του 2026, απλώνεται σε όλους τους ορόφους του μουσείου, ξεκινώντας από το -1, όπου εξετάζονται τα αλληλένδετα φαινόμενα της αποικιοκρατίας, της εκβιοµηχάνισης και της τεχνολογικής «προόδου», που οδήγησαν στην πρώτη µεγάλης κλίµακας καταστροφή βιότοπων και στη βίαιη εκμετάλλευση ζώων.
Από το ισόγειο και πάνω, οι επισκέπτες θα συναντήσουν έργα που εστιάζουν στην κατάσταση των ζώων σήμερα, πώς επιβιώνουν σε αστικά περιβάλλοντα, απόπειρες ακτιβισµού για τα δικαιώματά τους και νέες µορφές γνώσης σχετικά µε αυτά, ενώ στον τέταρτο όροφο διασταυρώνονται η ποιητική, ο οικοφεµινισµός, ο ανιµισµός, το παιχνίδι, η δηµιουργικότητα και το χιούµορ. Είναι σαν τα ζώα να διεκδικούν τη χαμένη αξιοπρέπειά τους, ενώ οι άνθρωποι καλούµαστε να φανταστούµε έναν µελλοντικό κόσµο όπου θα συνυπάρχουμε αρμονικά με τα άλλα είδη.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Allspice | Michael Rakowitz & Ancient Culture»
Μουσείο Ακρόπολης
Από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης που έχει φιλοξενήσει το Μουσείο Ακρόπολης, η οποία διήρκεσε από τις 13 Μαΐου μέχρι τις 30 Οκτωβρίου και αποτέλεσε μόλις το πρώτο μέρος της τριλογίας «Παρουσίαση Αρχαίων Πολιτισμών και Σύγχρονης Τέχνης», μιας συνεργασίας του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Ακρόπολης και του Οργανισμού ΝΕΟΝ, με επίκεντρο το πολυδιάστατο έργο του Μάικλ Ράκοβιτς.
Παρουσιάστηκαν έργα σύγχρονης τέχνης σε διάλογο με αντικείμενα αρχαίων πολιτισμών από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, καθώς η τριλογία επικεντρώνεται σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς, απώλειας και αποκατάστασης, επιβίωσης και δημιουργίας πολιτισμού. Ένας διάλογος με έργα εννοιολογικά, συγκινητικά, επίκαιρα, με σαφέστατες πολιτικές αναφορές, που μας υπενθυμίζουν την αδιάλειπτη επανάληψη οδυνηρών γεγονότων (πόλεμοι, αποικιοκρατία, μετανάστευση), φωτίζοντας παράλληλα τη μοίρα των εμπόλεμων περιοχών αλλά και τα μάταια ταξίδια διωγμένων ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών.
Συμπληρωματικά, τον Οκτώβριο τοποθετήθηκε στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος με γαλήνιο ανθρώπινο πρόσωπο –επίσης δημιούργημα του Ράκοβιτς–, μια προστατευτική ασσυριακή θεότητα, ένα Lamassu, που κοσμούσε εισόδους παλατιών και πόλεων για να διώχνει το κακό και να προστατεύει από εχθρούς συμβολίζοντας τη δύναμη, τη σοφία και τη βασιλική εξουσία.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Plásmata 3: We’ve met before, haven’t we?»
Πεδίον του Άρεως
Μια φράση του Ντέιβιντ Λιντς αποτέλεσε το μότο για ένα ακόμα ραντεβού της Στέγης στο καλοκαιρινό Πεδίον του Άρεως, μεταξύ 27 Μαΐου και 15 Ιουνίου, με τα «Plásmata 3», τις βραδινές κυρίως ώρες, όταν η συνάντηση μαζί τους ήταν πιο φαντασμαγορική κι απογειωτική. Μικρά και μεγάλα πλάσματα, τεχνοσαμάνοι, ταχυδακτυλουργοί, παράξενα τοτέμ φορτισμένα με υπαινιγμούς πνευματισμού, μυθικά ζώα, αρχαίες κολόνες-μαξιλάρια όπου ξάπλωνες άφοβα χωρίς να πονάς, μνημεία φτιαγμένα από σπασμένα μάρμαρα αθηναϊκών πεζοδρομίων, σώματα που δεν ήξερες εάν έπεφταν στο κενό ή εάν ανέβαιναν στον ουρανό από μια σκάλα που οδηγούσε στο πουθενά, γυάλινα λουλούδια που φωτίζονταν με τη δύναμη της αγκαλιάς δύο ανθρώπων, αμαζόνες πάνω σε μηχανές, κοχύλια που περιστρέφονταν αέναα και μέσα από τα οποία ακούγονταν σταγόνες να ρέουν, οικεία και παράδοξα πλάσματα που ξεπρόβαλλαν μέσα από τα παρτέρια του πάρκου – τα «Plásmata 3» συνέθεταν για μια ακόμα χρονιά μια μοναδική εμπειρία φαντασίας και περιπλάνησης. Είτε αναλογικά είτε ψηφιακά, από το θέατρο σκιών στο projection mapping κι από τη ζωγραφική στο φιλμ και τη video art στη σημερινή ψηφιακή και μετα-ψηφιακή έκφραση, 15 καλλιτέχνες, σε 4 πάνελ και ένα performance lecture, συναντήθηκαν σε μια καλοκαιρινή γιορτή της τέχνης αντλώντας δύναμη από το δικαίωμα στην τεμπελιά και στη συνύπαρξη.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Marlene Dumas: Cycladic Blues»
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Η Μαρλέν Ντιμάς, που επιμελήθηκε η ίδια την έκθεσή της σε συνεργασία με τον ανεξάρτητο επιμελητή Ντάγκλας Φογκλ, όχι μόνο επέλεξε προσωπικά τα έργα που συμπεριελήφθησαν στην έκθεση, αλλά επέλεξε και δεκατέσσερα αρχαιολογικά αντικείμενα που τα συνόδευαν σε «διάλογο» μεταξύ τους, τονίζοντας τις πανανθρώπινες και διαχρονικές έννοιες γύρω από τη ζωή, τον έρωτα, τη μητρότητα ή το φύλο. Η σπουδαία καλλιτέχνιδα, γεννημένη στο Κέιπ Τάουν κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, κι έχοντας ζήσει και εργαστεί στο Άμστερνταμ επί σχεδόν πενήντα χρόνια, έχει αφιερώσει την εικαστική της καριέρα στη διερεύνηση των ανθρώπινων καταστάσεων που ορίζονται από τη βία, το πένθος και τη μελαγχολία, αλλά και τη χαρά και την τρυφερότητα.
Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε στις 5 Ιουνίου και ολοκληρώθηκε στις 5 Νοεμβρίου, συγκέντρωσε ένα ευρύ φάσμα σαράντα και πλέον ζωγραφικών έργων και έργων σε χαρτί που κάλυπταν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες της καλλιτεχνικής παραγωγής της Ντιμάς, συνθέτοντας έτσι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των αλλόκοτα όμορφων και προκλητικών αναπαραστάσεων του ανθρώπινου σώματος που δημιουργεί. Ξεχώρισαν δύο νέα έργα ζωγραφικής μεγάλων διαστάσεων που δημιούργησε ειδικά για την έκθεση της Αθήνας, το «Old» και το «Phantom Age».
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Το όνειρο του Τάτλιν. Ουτοπίες, η αιώνια επιστροφή»
Ωδείο Αθηνών
«Από την Πολιτεία του Πλάτωνα και τις πρώτες χριστιανικές ουτοπίες μέχρι την κομμουνιστική ουτοπία και τη σύγχρονη παραληρηματική φαντασίωση της μετοίκισης στον πλανήτη Χ, σε αναζήτηση ασφαλέστερου χώρου για να επιζήσει το ανθρώπινο είδος, έχουν καταγραφεί ευφάνταστες πολιτικές διαφυγές, ενίοτε μάλιστα αιματηρές», έλεγε στο επιμελητικό του σημείωμα ο Δημήτρης Τρίκας γι’ αυτήν την πολυδιάστατη έκθεση, που παρουσιάστηκε στον πρώτο όροφο και στον περίβολο του εμβληματικού κτιρίου του Ωδείου Αθηνών από τις 2 Οκτωβρίου και για έναν ολόκληρο μήνα. Πολυμεσική και πολυφωνική έκθεση, με τη συμμετοχή 50 καλλιτεχνών και περφόρμερ όλων των ηλικιών και τεχνοτροπιών, η οποία διερευνούσε όλες εκείνες τις διαδρομές της φαντασίας και της πολιτικής σκέψης, αποπειρώμενη να φωτίσει πώς η ουτοπία, άλλοτε ως ελπίδα και άλλοτε ως απειλή, εξακολουθεί να εμπνέει τον άνθρωπο να αναμετρηθεί με το παρόν και να οραματιστεί το μέλλον. Αγαπήθηκε και προσέλκυσε πλήθος φιλότεχνων και σκεπτόμενων Αθηναίων.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Πρωτόλεια: Από την πρώιμη γραφή στην ωριμότητα»
Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς 138
Η Ελλάδα των εικαστικών καλλιτεχνών από τη δεκαετία του 1920 έως και τις αρχές του 21ου αιώνα, πρόσωπα τα οποία υπήρξαν ενεργά σε κάθε βαθμίδα της κοινωνικής, πολιτιστικής, ενίοτε και πολιτικής ζωής του τόπου, τρεις «γενιές» καλλιτεχνών από τον Βασιλείου, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Τσαρούχη έως τον Μυταρά, τον Γαΐτη και τη Χρύσα Ρωμανού. Συνολικά έντεκα καλλιτέχνες σε μια εμβληματική έκθεση, μέσα από την οποία φωτίζεται η δημιουργική τους πορεία, ξεκινώντας από τα πρωτόλεια έργα τους, συνήθως της πρώιμης νιότης, σε αντιπαράθεση με αντιπροσωπευτικά έργα της ωριμότητάς τους, λίγο πριν από την κορύφωση του έργου τους.
Η εικαστική ιστορία της Ελλάδας, θα λέγαμε, αν όχι και η Ιστορία η ίδια όπως αντανακλάται μέσα από τη ματιά, την ερμηνευτική οπτική και την πορεία αυτών των τόσο σημαντικών καλλιτεχνών, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνέβαλαν στην αισθητική αναβάθμιση της χώρας. Άλλοτε με έμφαση στον άνθρωπο κι άλλοτε στο αστικό και αγροτικό ή νησιωτικό τοπίο, αλλά και στα μεγάλα πολιτικά γεγονότα που συντάραξαν τον ελληνικό 20ό αιώνα, τα έργα αποτελούν τη συγκινησιακή-εικαστική μαρτυρία μιας χώρας και ενός λαού που αγωνιά και αγωνίζεται για την επιβίωσή του σε εποχές ανήσυχες αν όχι δραματικές – με εκλάμψεις χαράς, χάρη στον ήλιο, τη θάλασσα και την ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία μας. Μια μεγάλης πνοής έκθεση, που επιμελήθηκαν οι Κωνσταντίνος Παπαχρίστου, Χάρις Κανελλοπούλου και Ειρήνη Οράτη, η οποία ξεκίνησε στις 3 Οκτωβρίου και συνεχίζεται έως τις 11 Ιανουαρίου του 2026.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Από τον Monet στον Warhol: Τρεις γενιές, μια συλλογή, ένα ταξίδι στην εξέλιξη της μοντέρνας τέχνης»
Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή
Μια μεγαλειώδης έκθεση που περιλαμβάνει 83 αριστουργήματα 45 κορυφαίων εκπροσώπων της νεότερης και σύγχρονης τέχνης, μέρος μιας από τις σημαντικότερες συλλογές διεθνώς, η ταυτότητα του ιδιοκτήτη της οποίας δεν έχει αποκαλυφθεί. Πρόκειται για ένα δώρο στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό, μια έκθεση διεθνών προδιαγραφών που αποτελεί εικαστικό πανόραμα καλύπτοντας περισσότερα από 12 καλλιτεχνικά ρεύματα και ανασυνθέτοντας έναν συναρπαστικό διάλογο έργων προερχόμενων από ένα ευρύ φάσμα της ιστορίας της ζωγραφικής.
Ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με αντιπροσωπευτικά έργα εμβληματικών καλλιτεχνών από τα τέλη του 19ου και του 20ού αιώνα που σημάδεψαν τις πιο καθοριστικές στιγμές της τέχνης των τελευταίων 130 και πλέον ετών, από τον ιμπρεσιονισμό έως την pop art, αλλά και με μια σειρά άγνωστων στο ευρύτερο κοινό έργων σπουδαίων δημιουργών, που διάφορες συγκυρίες τούς τοποθέτησαν στις παρυφές της ιστορίας – κάτι που αποτελεί την πιο ευχάριστη έκπληξη της σπουδαίας αυτής έκθεσης του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή.
Την έκθεση, η οποία ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου και θα συνεχιστεί έως τις 11 Απριλίου του 2026, επιμελήθηκαν η Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau, Υπεύθυνη Συλλογών του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή, και η Marina Ferretti, Επίτιμη Επιστημονική Διευθύντρια του Musée des impressionnismes Giverny.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Λίλα Ντε Νόμπιλι, Υλικά ονείρων: Θέατρο - Όπερα - Ζωγραφική. Από τη Συλλογή ,του Ερρίκου Σοφρά»
Ίδρυμα Η άλλη Αρκαδία, Φωκίωνος Νέγρη 16
Ίσως η πιο σημαντική έκθεση της περιόδου, τουλάχιστον ως προς τη σπανιότητα των έργων και την ειδική αξία της καλλιτέχνιδας, Λίλα Ντε Νόμπιλι (1916-2002). Μια ζωγράφος που ξεκίνησε την καριέρα της ως εικονογράφος της παρισινής υψηλής ραπτικής για το περιοδικό «Vogue», από όπου αναδείχθηκε και στην πορεία εξελίχθηκε στη θρυλική σκηνογράφο και ενδυματολόγο του θεάτρου, της όπερας και του κλασικού μπαλέτου του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ως συνεργάτιδα κορυφαίων σκηνοθετών της εποχής της, όπως ο Ρουλό, ο Βισκόντι, ο Τζεφιρέλι και ο Πίτερ Χολ, υπέγραψε τα σκηνικά και τα κοστούμια ιστορικών παραστάσεων με πρωταγωνίστριες τη Μαρία Κάλλας, την Εντίθ Πιάφ, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, την Όντρεϊ Χέπμπορν, τον Λόρενς Ολίβιε κ.ά.
Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε στις 10 Δεκεμβρίου και θα συνεχιστεί έως τις 7 Φεβρουαρίου του 2026, παρουσιάζει τη συλλογή του Ερρίκου Σοφρά, γνωστού μεταφραστή της Ντίκινσον και του Μποντλέρ, και ταυτόχρονα αφοσιωμένου μελετητή και συλλέκτη του έργου της Ντε Νόμπιλι. Αποτελείται από 55 μακέτες σκηνικών και κοστουμιών, ζωγραφικά έργα, σχέδια, αλλά και παραβάν μεγάλων διαστάσεων, έργα που περιήλθαν στην κατοχή του Σοφρά χάρη στην εμμονική του αφοσίωση και κοπιώδη αναζήτηση στα παλαιοπωλεία και τις αίθουσες τέχνης της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
