Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα»

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
H Λέα Βλάμος, μοντέλο, voguer και μέλος του περιώνυμου House of Ninja. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
0

Το σινεμά του Γκασπάρ Νοέ ή το αγαπάς ή το μισείς, ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει ‒ σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να μην παραδεχτείς ότι ο προβοκάτορας Αργεντινός σκηνοθέτης ξέρει να φτιάχνει εικόνες τρομερής έντασης και να προσεγγίζει τις δύσκολες θεματικές του με πρωτότυπη, ζαλιστική διεύθυνση φωτογραφίας.

Το 2018, η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Climax, ξεκινούσε με ένα αξέχαστο, ήδη κλασικό μονοπλάνο διάρκειας δέκα λεπτών που περιλάμβανε μια απίστευτη ομαδική χορογραφία με voguers και χορευτές freestyle.

Εκεί γνώρισε το ευρύ κοινό τη Γαλλίδα Λέα Βλάμος, μοντέλο και μέλος του περιώνυμου House of Ninja. Η εντυπωσιακή της παρουσία και το διακριτό χορευτικό της στυλ μάς ήρθε κατευθείαν στο μυαλό όταν ανακοινώθηκε πριν από λίγο καιρό ότι η ίδια θα διοργάνωνε ένα ball στην Αθήνα, εμπνευσμένο από την ταινία, στον πλέον κατάλληλο χώρο, το Onassis Ready, το πρώην εργοστάσιο πλαστικών της εταιρείας KOCH στου Ρέντη, που πλέον επανασυστήνεται υπό τη διαχείριση του Ιδρύματος Ωνάση ως ένα μέρος για καλλιτεχνικό πειραματισμό.

Αυτό το Σάββατο, λοιπόν, το ισόγειο του κτιρίου (στο υπόγειο του οποίου παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις της ομάδας Cartel) θα υποδεχθεί μέλη και θαυμαστές της τοπικής, ταχέως αναπτυσσόμενης ballroom κοινότητας αλλά και διάσημους καλλιτέχνες της διεθνούς σκηνής σε μια μεγάλη queer γιορτή μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στα υπόγεια του Χάρλεμ της δεκαετίας του ’60, όπου δημιουργήθηκαν ασφαλείς χώροι και μορφές οικογένειας από και για τις μαύρες και λατίνο τρανς γυναίκες και την γκέι κοινότητα, ώστε να εκφραστούν καλλιτεχνικά, μακριά από τον ρατσισμό και τις λευκοκρατούμενες πασαρέλες.

Είναι μεγάλη έμπνευση να βλέπεις πόσο παλεύουν με όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουν μειονότητες όπως τα trans άτομα. Οι εμπειρίες τους, που τις ζεις από κοντά, σου ανοίγουν το μυαλό. Η ballroom κουλτούρα αντλεί έμπνευση από τον χορό και από τη μόδα, οπότε μπορείς να εκφραστείς με πολλούς τρόπους.

Η Λέα συμμετείχε σε ένα διαφημιστικό του έτερου μέγιστου Ευρωπαίου προβοκάτορα, σκηνοθέτη των ταινιών Drive και The Neon Demon Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, όταν την ανακάλυψε ο Νοέ. «Είχαμε νυχτερινό γύρισμα και μας είχε επισκεφθεί στο σετ, επειδή είναι φίλοι», ξεκινά να μου λέει σε ένα διάλειμμα από το στήσιμο του ball.

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

«Αρχικά δεν τον πρόσεξα, γιατί χόρευα. Ήθελε να μάθει περισσότερα για το στυλ μου. Πήγαμε για καφέ δύο βδομάδες μετά, του μίλησα για το voguing και τον προσκάλεσα να δει ένα ball. Καθ’ όλη τη διάρκειά του κράταγε σημειώσεις, ιδέες, ονόματα. Εκεί γνώρισε και τον Kiddy Smile (σ.σ. τον DJ του Climax, που θα παίξει μουσική και στο «Climax Ball»), τον οποίο έφερε σε επαφή με άλλους χορευτές κι έτσι έφτιαξε το καστ του.

Για το εναρκτήριο μονοπλάνο της ταινίας κάναμε πρόβα τρεις μέρες. Περιλάμβανε πολύ freestyle, αλλά οι σκηνοθετικές οδηγίες για τη χορογραφία ήταν συγκεκριμένες και λεπτομερείς. Γυρίσαμε τη σκηνή δεκαεπτά φορές σε μία μέρα και είναι μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου από την ταινία.

Η πρώτη ταινία του Νοέ που είχα δει ήταν, βέβαια, το Μη Αναστρέψιμος. Η σκηνή του βιασμού ήταν προφανώς σοκαριστική. Μου άρεσε όμως αμέσως το σινεμά του, γιατί παρόλο που είναι σκληρό, περιλαμβάνει αλήθειες και κατά κάποιον τρόπο είναι “τίμιο”. Δεν είμαι από εκείνους που τον απορρίπτουν επειδή πιάνει δύσκολες θεματικές, οι ταινίες του είναι ωμές και αληθινές. Ακόμα κι αν τις μισείς, σου προκαλούν συναισθήματα».

Η Λέα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι. Ο μπαμπάς της είναι Έλληνας φωτογράφος που μετακόμισε στη γαλλική πρωτεύουσα όταν ήταν είκοσι πέντε χρονών γιατί γνώρισε τη μαμά της. H Λέα ξεκίνησε να σπουδάζει χορό σε ηλικία έξι ετών, πρώτα μπαλέτο και στη συνέχεια σύγχρονο χορό και street dance. Έζησε στο Μιλάνο για δύο χρόνια, όπου ασχολήθηκε με το μόντελινγκ, και με τα χρήματα που έβγαλε βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για να συνεχίσει τις σπουδές της στον χορό. Εκεί ανακάλυψε και ερωτεύτηκε το voguing.

«Είχα διαβάσει γι’ αυτή την κουλτούρα, είχα δει το Paris is burning (σ.σ. το πρώτο ντοκιμαντέρ, παραγωγής 1990, που παρουσίασε στο ευρύ κοινό αυτή την ως τότε αθέατη καλλιτεχνική έκφραση), αλλά δεν είχα προσωπική εμπειρία. Αργότερα ξεκίνησα στη Νέα Υόρκη μαθήματα voguing. Συνάντησα μερικά άτομα από τον πυρήνα του House of Ninja, τον “νονό” του οίκου Archie Burnett, τον Benny Ninja και τον Javier Ninja.

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Σκηνή από την ταινία «Climax» του Γκασπάρ Νοέ. © 2018 RECTANGLE PRODUCTIONS – WILD BUNCH – LES CINEMAS DE LA ZONE – ESKWAD – KNM – ARTE FRANCE CINEMA – ARTEMIS PRODUCTIONS

Όταν επέστρεψα στο Παρίσι άρχισα να ψάχνω ποιοι ασχολούνταν εκεί με το voguing και βρήκα τη “μαμά” μου, τη Lasseindra Ninja, μία από τις pioneers της γαλλικής και ευρωπαϊκής ballroom σκηνής. Κάπως έτσι μπήκα στη φάση, γνώρισα τις αδελφές μου, και έγινα κι εγώ μια Ninja.

Δεν κάναμε απλώς μαθήματα, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να αναπτύσσουμε μια φιλική σχέση, ένα είδος οικογένειας. Με προσέγγισαν κι άλλοι οίκοι, αλλά η ιστορία των Ninjas και τα ίδια τα μέλη με έλκυαν, όπως και η αισθητική τους. Σήμερα θα το λέγαμε old-school, αλλά αυτές οι έντονες γραμμές, η κομψότητα, οι σιλουέτες, είναι το στυλ του voguing που με εκφράζει».

Τη ρωτώ πώς είναι για μια cis γυναίκα να ανήκει σε μια καλλιτεχνική οικογένεια που εκείνη έχει επιλέξει και να περιτριγυρίζεται διαρκώς από queer άτομα. «Καταρχάς, νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν, γιατί ξέρω ότι αυτή η κουλτούρα δεν φτιάχτηκε για μένα. Είναι μεγάλη έμπνευση να βλέπεις πόσο παλεύουν με όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουν μειονότητες όπως τα trans άτομα. Οι εμπειρίες τους, που τις ζεις από κοντά, σου ανοίγουν το μυαλό.

Η ballroom κουλτούρα αντλεί έμπνευση από τον χορό και από τη μόδα, οπότε μπορείς να εκφραστείς με πολλούς τρόπους. Αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μια εκτόνωση από την καταπίεση που υφίστανται αυτά τα άτομα, τα οποία καταφέρνουν τελικά να γιορτάζουν την ταυτότητα και τη μοναδικότητά τους».

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Η Λέα διακρίνεται κυρίως στις κατηγορίες Runway και Vogue Fem. Η πρώτη απαιτεί κίνηση που παραπέμπει στις πασαρέλες των σούπερ μόντελ, αλλά πιο extravagant και θεατρική – είναι ένας τρόπος να συνδυάσει τη δημιουργικότητα που προέρχεται από την άλλη μεγάλη της αγάπη, τη μόδα, φτιάχνοντας, για παράδειγμα, τα υπέροχα outfits που χρειάζονται σε συνεργασία με καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους. Η δεύτερη είναι η «θηλυκή» κατηγορία voguing.

723
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εκτός από αυτές τις κατηγορίες, το Σάββατο θα δούμε πάνω από σαράντα voguers –η ανταπόκριση των εκπροσώπων της εγχώριας σκηνής ήταν πολύ ενθαρρυντική για το εγχείρημα– να διαγωνίζονται σε κατηγορίες όπως οι Face, Hands, Lipsync, Body, Old way/New way, Baby vogue και πολλές ακόμα.

Η Λέα, βέβαια, είναι πλήρως ενημερωμένη για τη δυναμική της ελληνικής κοινότητας. «Η τοπική ballroom σκηνή ξεκίνησε όταν η Tila δημιούργησε τον πρώτο ελληνικό οίκο, το House of Kareola. Η σκηνή είναι νέα, αλλά αναπτύσσεται και αποκτά ορατότητα».

Τι απαιτεί όμως η διοργάνωση ενός ball; «Όλα ξεκινούν από το θέμα. Στο Climax συμμετείχαν πολλοί voguers, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν τέλειο να τους έχω στο πάνελ. Είναι σαν να μεταφέραμε ένα ball στην ταινία και τώρα φέρνουμε την ταινία σε ένα ball. Θα έχουμε επίσης τον Kiddy Smile και τον MC Matyouz Ladurée.

Μίλησα πολύ με τη Lasseindra για το πώς διοργανώνεις ένα μεγάλο ball. Εκείνη, στο Παρίσι, είναι σε επαφή με πολιτιστικά ιδρύματα, εμένα, εδώ, μου είπαν για τη Στέγη, ότι θα μπορούσα να τους προσεγγίσω. Κάθε κατηγορία αντλεί έμπνευση από την ταινία και λειτουργεί ως φόρος τιμής στους χαρακτήρες της».

Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα» Facebook Twitter

Τι γίνεται όμως όταν μια underground κουλτούρα περνά στο mainstream, πράγμα που όσον αφορά το voguing θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεκίνησε να συμβαίνει από την εποχή του «Vogue» της Μαντόνα; Πώς αντιμετωπίζεται ο κίνδυνος της πολιτισμικής οικειοποίησης;

«Το underground και το mainstream θεωρώ ότι πάντα συμπορεύονταν», εξηγεί η Λέα. «Στο Παρίσι υπάρχουν πλέον πολλά mainstream αλλά και underground balls, σε ωραία ισορροπία. Το mainstream έχει μεγαλύτερη απεύθυνση, φτάνει σε περισσότερους ανθρώπους, που μπορούν έτσι να νιώσουν ότι ανήκουν εδώ.

Προσέχουμε όταν κάνουμε κάτι μεγάλο, το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε, γι’ αυτό, όταν στη διοργάνωση είναι εκπρόσωποι της κοινότητας, ξέρουμε ότι θα γίνει σωστά και δεν θα “ξεπουλήσουν” την κουλτούρα μας. Αντίθετα, θα γίνει πιο ορατή και θα τη διδάξουμε σε περισσότερα άτομα. Αν κάτι mainstream διοργανωθεί από ανθρώπους εκτός κοινότητας, τότε αυτό είναι προβληματικό.

Έτσι κι εγώ έχω από πίσω μου τη Lasseindra, δεν είμαι απλώς μια τυχαία που αποφάσισε να διοργανώσει ένα ball. Είμαι τόσο χαρούμενη που το καταφέραμε. Η είσοδος, βέβαια, θα είναι δωρεάν για τους συμμετέχοντες και τα μέλη της ballroom κοινότητας. Τα έσοδα από τα εισιτήρια θέλω να πάνε σε κάποια ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ οργάνωση».

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Η Λέα ζει αυτό το διάστημα ανάμεσα σε Παρίσι και Αθήνα. «Θα έλεγα ότι πλέον η βάση μου είναι η Αθήνα, αλλά ταξιδεύω πολύ και διατηρώ επαφές με το Παρίσι. Ο μπαμπάς μου μπορεί να καταφέρει να έρθει στο ball, είναι σημαντικό για εκείνον το ότι διοργανώνω κάτι τόσο μεγάλο στην Αθήνα. Νιώθω πως συνδέομαι με την ελληνική κληρονομιά μου και με τους ανθρώπους. Βέβαια, είμαι επιφυλακτική και με τις δύο κουλτούρες, τη γαλλική και την ελληνική, αλλά κρατάω τα καλά στοιχεία. Μάλλον είμαι ένας συνδυασμός των δύο νοοτροπιών και ταμπεραμέντων.

Λίγο πριν κλείσουμε, της ζητώ να μου κάνει ένα σχόλιο για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία που είναι εν εξελίξει αυτές τις μέρες. «Είναι τρομακτικό. Η Λεπέν σχεδόν έφτασε τον Μακρόν. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός Γάλλων που την ψηφίζει. Αυτό δείχνει κάτι. Δεν έχει γίνει κατά λάθος. Ωστόσο, είμαι γενικά αισιόδοξη ως άνθρωπος, τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν αν παλέψουμε».

Φέτος το καλοκαίρι η Λέα θα επιστρέψει, έπειτα από δύο χρόνια πανδημίας, στον θίασο του «Fashion Freak Show», της θεατρικής παράστασης του Ζαν-Πολ Γκοτιέ που ξεκίνησε από τα Φολί Μπερζέρ και θα ανέβει στο Λονδίνο. «Έψαχναν χορευτές με δυνατό στυλ και εικόνα, πέρασα από οντισιόν στο Παρίσι και φτιάξαμε αυτό το σόου που ανέβηκε για έναν χρόνο. Ο Γκοτιέ, όπως και ο Νοέ, επενδύουν σε προσωπικότητες και δίνουν μεγάλη ελευθερία έκφρασης. Εύχομαι να το φέρουμε και στην Ελλάδα».

The Climax Ball
Ιδέα & Επιμέλεια: Léa Vlamos
DJ: Kiddy Smile
MC: Matyouz Ladurée
Κριτές: Alaia Miyake Mugler, Thea Ninja, Mounia Gorgeous Gucci, Gigi Revlon, Claude Emanuelle Gorgeous Gucci, Kendall Miyake Mugler, Glastra Kareola
Special Guest: Gaspar Noé
Guest DJ: DJ Nonika
Σκηνογράφος: Δήμος Κλημενώφ
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Ηχητικός σχεδιασμός: Κωστής Παυλόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Cultόpια
Trailer: Yopoosh
Παραγωγή: Onassis Stegi

Onassis Ready
Λεγάκη 7Α, Αγ. Ιωάννης Ρέντη
Σάββατο 16/4, 16:00-23:00

Εισιτήρια διαθέσιμα στην είσοδο του ball
Είσοδος με σειρά προτεραιότητας

The Ballroom Code
Εάν είστε θεατές, αλλά όχι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είστε καλοδεχούμενοι, αλλά σας θυμίζουμε το ballroom code που πρέπει να ακολουθήσετε: δεν θα γίνει ανεκτή συμπεριφορά ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, σεξισμού, αρτιμελισμού, χοντροφοβίας ή οποιασδήποτε άλλης μορφής διάκρισης.

Το styling της Λέα για τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Philippe G. Missas.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

EΠΕΞ Το ελληνικό drag έχει περάσει σε άλλο level

Lgbtqi+ / Το ελληνικό drag έχει περάσει σε άλλο level

Ζήσαμε δύο μέρες με τέσσερις drag queens και καταγράψαμε την προετοιμασία, το μακιγιάζ και την όλη διαδικασία της μεταμόρφωσής τους, μέσα από την οποία κερδίζουν, εκτός των άλλων, προσωπική ενδυνάμωση και σημαντική ορατότητα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Once to be realized: Έξι συναντήσεις με τα αταξινόμητα αρχεία έργων του Γιάννη Χρήστου σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Πολιτισμός / Once to be realized: Έξι συναντήσεις με τα αταξινόμητα αρχεία έργων του Γιάννη Χρήστου σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και έξι συνθέτες του σύγχρονου μουσικού θεάτρου σε μια δράση που έχει ως σημείο αφετηρίας το Πάντειο Πανεπιστήμιο, περνά από την υπόγεια διάβαση της Λεωφ. Συγγρού και καταλήγει στο κτίριο της Στέγης.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ