To σπίτι του Mιχάλη Στρατή ή Μάικ, όπως τον φωνάζουν οι φίλοι, είναι σε μια πολύ μοντέρνα πολυκατοικία στο Γκάζι. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω στην εξώπορτα είναι το αστραφτερό χαμόγελο του Μάικ που με περιμένει στο ασανσέρ. Όλοι οι άνθρωποι χαμογελούν, αλλά το δικό του χαμόγελο είναι σαν φάρος σε μια αγχωμένη Δευτέρα. Το λιλιπούτειο loft του είναι φωτεινό και χαρούμενο κι αυτό. Μόλις εξήντα τετραγωνικά, αλλά η έξυπνη διαρρύθμιση το κάνει να μοιάζει κατά πολύ μεγαλύτερο. Είναι ψηλοτάβανο, πολύ φωτεινό και μου δίνει μια αίσθηση τάξης και ευφορίας.
Ο Μάικ ερχόταν σ’ αυτό το σπίτι πριν το κατοικήσει. Έμενε εδώ μια καλή του φίλη και το έβρισκε πάντα cosy και πολύ βολικό. Όταν εκείνη μετακόμισε, μπήκε σε σκέψεις να το κρατήσει ο ίδιος, όμως οι συγκυρίες δεν του το επέτρεψαν. Είχε γυρίσει μόλις από το Λονδίνο και ήταν σε φάση μετάβασης. Έτσι το σπίτι το πήρε ένας άλλος ενοικιαστής, που δούλευε νύχτα. Επειδή όμως το σπίτι είναι κάτι περισσότερο από φωτεινό, όταν γυρνούσε ξημερώματα δεν μπορούσε να κοιμηθεί με τόσο φως και δεν γινόταν με τίποτα να κάνει ολική συσκότιση, έτσι το άφησε πάνω στο τρίμηνο. Όταν το έμαθε ο Μάικ, το θεώρησε τσίγκλισμα της μοίρας, οιωνό, κι έτσι μετακόμισε.
«Έχω ανάγκη να έρχομαι σε ένα καθαρό, δικό μου σύμπαν, όπου τα πάντα λειτουργούν μέσα από τη δική τους τάξη».
Τον ρωτάω αν πιστεύει στη μοίρα. «Είναι ο άλλος τρόπος να μιλήσεις για τύχη. Αν πιστεύεις στην τύχη, τότε πιστεύεις και στη μοίρα. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελευθερία βούλησης. Η τύχη περνάει από μπροστά μας, αλλά κάτι πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς», απαντάει. Αναρωτιέμαι αν ξέρει την παροιμία «η τύχη χτυπάει την πόρτα του γελαστού». Δεν την ξέρει, αλλά συμφωνεί. «Ε, μα ναι! Ποιανού να χτυπήσει; Του γκρινιάρη;», αστειεύεται.
Άραγε προσέλαβε interior designer ή συμβουλεύτηκε κάποιον για το διαμέρισμα; Δηλώνει κατηγορηματικά πως όχι. Όλα τα του σπίτια τα έφτιαχνε μόνος του. Από μικρός θυμάται τον εαυτό του να αλλάζει θέση στα έπιπλα, ακόμα και στο πατρικό του. Είναι μεγάλο του μεράκι η διακόσμηση. Πάντα το έψαχνε και το ψάχνει. Τον ρωτάω αν η αισθητική είναι κάτι έμφυτο ή αν την καλλιεργούμε. Πιστεύει ότι η αισθητική είναι κάτι που το παίρνουμε απ’ το σπίτι μας, ωστόσο είναι και κάτι που με μελέτη και έρευνα μπορούμε να καλλιεργήσουμε και να βελτιώσουμε.
«Ποιο είναι το αγαπημένο σου αντικείμενο στο σπίτι; Ποιο θα έσωζες σε κάποια καταστροφή;» τον ρωτάω. Το σκέφτεται λίγο. Μου δείχνει ένα τασάκι με ένα αεροπλάνο και μου εξηγεί ότι ο παππούς του απ’ την πλευρά του μπαμπά του ήταν πιλότος, έτσι στο σπίτι του παππού του υπήρχε αυτό το τασάκι με το αεροπλανάκι πάνω. «Έπαιζα πολύ μ’ αυτό όταν ήμουν μικρός και σκαρφιζόμουν ένα σωρό ιστορίες. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία, όπως και αυτό το μπαουλάκι-αντίκα, που ήταν το παιδικό μου κομοδίνο», λέει και μου δείχνει τα αντικείμενα. «Άρα θα έσωζες την παιδική σου ηλικία», παρατηρώ. «Κάνουμε συνέντευξη ή ψυχοθεραπεία;» μου αντιγυρίζει με χιούμορ.
Τον ρωτάω αν το διαμέρισμα ήταν εν μέρει επιπλωμένο. «Ήταν εντελώς άδειο, όμως είχα τα έπιπλα που είχα φέρει από το Λονδίνο σε μια αποθήκη. Τα μετέφερα όλα εδώ και άρχισα να παίζω. Εν τω μεταξύ στην αποθήκη υπήρχαν και διάφορα vintage έπιπλα της οικογένειας. Αυτό το τραπέζι είναι από τη Γαλλία, είναι πολύ παλιό και είναι από πάτωμα». «Από πάτωμα;», επαναλαμβάνω έκπληκτη και χαϊδεύω το όντως εξαιρετικό ξύλο. «Αυτό το μπαούλο», λέει, «είναι πολύ παλιό, της προ-προγιαγιάς μου και κάνει όμορφο διάλογο με τα μαξιλάρια». Βρήκε πολλά πράγματα στην αποθήκη και δεν χρειάστηκε να αγοράσει τίποτα καινούργιο. Οι καρέκλες είναι αγορασμένες από flea market του Λονδίνου. Ο καναπές του από τον Minotti. Του αρέσει πολύ να αγοράζει έπιπλα και αντικείμενα από ανοιχτές αγορές, αντικερί, παλαιοπωλεία. «Μ’ αρέσει τα πράγματα να αλλάζουν χέρια», λέει και ανασηκώνει τους ώμους.
Τον ρωτάω για την όμορφη συλλογή έργων τέχνης που έχει τοποθετήσει επιδέξια στους τοίχους. Ο Μιχάλης αγαπά πολύ την τέχνη και, παρόλο που είναι μόνο τριάντα χρονών, έχει ήδη αποκτήσει αρκετά έργα. «Με τι κριτήριο επιλέγεις τα έργα τέχνης;» τον ρωτάω. «Με το συναίσθημα», μου απαντάει. Επιλέγει είτε νέους καλλιτέχνες ή έργα που κάτι του λένε συναισθηματικά. Απέκτησε πρόσφατα και ένα έργο του Τakis που είχε φιλοτεχνήσει στο Παρίσι. Μου το δείχνει με καμάρι.
Το κόκκινο γλυπτό είναι το «Acrobat on Stool» του Λάππα. Μου δείχνει και ένα αγαπημένο έργο του Στρατή Ταυλαρίδη. Του ζητάω πληροφορίες για μια όμορφη γκραβούρα. Του την πούλησε ένας κύριος που έφτιαχνε κορνίζες στον Πειραιά και δεν θυμόταν καν την ιστορία της, όπως μου λέει. Το κέντημα ήταν της γιαγιάς του, σκέφτηκε να το βάλει σε κορνίζα από πλεξιγκλάς για να γίνει πιο μοντέρνο.
Το μάτι μου πέφτει σε ένα άλλο ωραίο έργο που γράφει τη λέξη «Ελευθερία». Πρόκειται για μια συνεργασία του Καφούρου με την εταιρεία Hermes. Το είχε και στο Λονδίνο και το αγαπά πολύ, λέει πως είναι σαν μια καθημερινή υπενθύμιση να φροντίζουμε να νιώθουμε ελεύθεροι.
Το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία. Μαθαίνω ότι είναι limited edition του Mike Ruiz. «Tην πήρα σε δημοπρασία», θυμάται. Πιο ψηλά στέκει αγέρωχο ένα έργο του Σακαγιάν και δίπλα δυο έργα της Ελένης Βακιρτζή, που είναι φίλη της μητέρας του.
«Πώς σού άνοιξε η όρεξη για την τέχνη;» τον ρωτάω. Μεγάλωσε σε τέτοιο περιβάλλον και νιώθει ότι αναπνέει μέσα στην τέχνη. Δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του σε ένα σπίτι χωρίς έργα τέχνης. «Είναι ζωτικής σημασίας, μας προσφέρουν μια υπέρβαση απ’ την καθημερινότητα, μια άλλη, πιο παρηγορητική ματιά στον κόσμο», λέει.
Το δωμάτιό του είναι στον πάνω όροφο, όπου υπάρχει μόνο η κρεβατοκάμαρα, το μπάνιο και η γκαρνταρόμπα του. Πάνω απ’ το κρεβάτι του έχει ένα έργο του φωτογράφου Joachim Baldauf. Ένα παράξενο μπλε ηλεκτρίκ αντικείμενο είναι ντεκόρ βιτρίνας που το βρήκε στα σκουπίδια. «Στα σκουπίδια;» απορώ. «Ναι, και αυτό και το άσπρο», λέει. Κυκλοφορούσε στον δρόμο σαν να κρατούσε τρόπαια, θυμάται και γελάει.
Το μάτι μου πέφτει στο εικονοστάσι. Ήταν της θείας του, το έβαψε στο χρώμα του τοίχου και έβαλε μέσα μια επιγραφή νέον που γράφει «boys boy boys». «Θα μπορούσες να φτιάχνεις αντικείμενα design», παρατηρώ. Γελάει. «Aς το αφήσουμε καλύτερα σε άλλους, που το κάνουν πιο επιδέξια. Πιάνουν μεν τα χέρια μου, αλλά μέχρι εκεί», λέει.
Η θέα απ’ το κρεβάτι του είναι υπέροχη. Σαν να μπαίνει όλο το αστικό τοπίο μέσα στο διαμέρισμα. «Θα είναι ωραία τη νύχτα», του λέω, «με τα φώτα της πόλης». «Βλέπεις μέχρι τον Πειραιά», παρατηρεί και μου δείχνει με το χέρι προς τα εκεί. Το κρεβάτι του είναι της εταιρείας Koimisoo. Το λατρεύει γιατί κάνει τέλειο ύπνο. «Θες να ξαπλώσεις να το δεις;» λέει, κι εγώ που δεν χάνω τέτοιες ευκαιρίες κάνω το τεστ και ενθουσιάζομαι. «Είναι σαν να πέφτεις σε σύννεφα», μονολογώ.
Το φωτιστικό το έχει φτιάξει ο ίδιος. Σ’ έναν τοίχο δίπλα στην τραπεζαρία έχει μια μεγάλη φωτογραφία με την προγιαγιά του και τον προπάππου του στην Ακρόπολη και από κάτω μια άλλη με τη μαμά του και τη θεία του. «Μ αρέσουν κάποια αντικείμενα με ρετρό αισθητική, αλλά μ’ αρέσει να έχω στον χώρο μου αντικείμενα και φωτογραφίες από ανθρώπους που αγαπώ». Το μάτι μου πέφτει σε δυο σπασμένα αντικείμενα που τα έχει τοποθετήσει με τάξη κάτω απ’ την σκάλα. Τα βρήκε στο πάτωμα σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία και είναι πράγματι σερβίτσια από το Ξενία των ’70s. «Και τα κρατάς ακόμα και σπασμένα;» «Ναι, δηλώνουν μεταφορικά την πτώση των Ξενία αλλά και το ράγισμα στον χρόνο» λέει ποιητικά.
Παρατηρώ ότι του αρέσει να παντρεύει διάφορα αντικείμενα και να δίνει έμφαση στις λεπτομέρειες. «Έχω αντικείμενα από ταξίδια μου. Αυτό εδώ το αναμνηστικό», λέει και μου δείχνει ένα κερί, «είναι από την Ιαπωνία. Ο τσολιάς, πάλι, που κουνάει το πόδι του, από ένα από τουριστικό μαγαζί στην Πλάκα». Του λέω ότι έχει κάνει τα ετερόκλητα στοιχεία να χορεύουν βαλς. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης που έχει κολλήσει στο ψυγείο είναι από το ΙΚΕΑ, του αρέσει έτσι όπως παραμορφώνει τα είδωλα. Τα skate είναι από το ίδρυμα Άντι Γουόρχολ σε συνεργασία με μια εταιρία skateboard. «Δεν είναι μούφα», λέει αστειευόμενος και του λέω ότι ουδέποτε μου πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό.
Ο Μάικ είναι πολύ φιλόξενος, έχει στον νου του να περάσουμε καλά και το πιο όμορφο είναι ότι του βγαίνει πολύ φυσικά. Η ευγένειά του είναι γαλατική. Αν και σπούδασε ναυτιλιακά και ασχολήθηκε με τη ναυτιλία, πλέον κάνει δημόσιες σχέσεις σε luxury brand. Όπως μου λέει εξομολογητικά, αγαπά πολύ την επικοινωνία και τη μόδα και νιώθει ότι κομμάτι της προσωπικής μας ευτυχίας είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε αληθινά. Ο ίδιος το βρήκε, ακόμα κι αν χρειάστηκε μεγάλο σθένος για να το ακολουθήσει.
Βγαίνουμε στη βεράντα του και παρατηρώ ότι έχει ωραία φυτά. Μου λέει ότι τα αγαπάει πολύ. Είναι η καθημερινή σύνδεσή του με τη φύση. Του λέω ωστόσο ότι δεν έχει φυτά εσωτερικού χώρου. «Δυστυχώς το σπίτι σκοτώνει τα φυτά εσωτερικού χώρου γιατί το μειονέκτημά του είναι ότι το καλοκαίρι γίνεται φούρνος», λέει, και το πρόσωπό του σοβαρεύει, σαν πράγματι να λυπάται τα φυτά που πεθαίνουν.
Τον ρωτάω πού κάθεται πιο πολύ στο διαμέρισμα και μου λέει ότι κάθεται στον καναπέ. Τον ρωτάω αν του αρέσει να ακούει μουσική. Μου λέει ότι ακούει συνέχεια, ενώ τηλεόραση και Νetflix δεν βλέπει πολύ συχνά και μόνο με παρέα.
«Τι είναι για σένα το σπίτι;» «Είναι η ψυχική μου ηρεμία». Γι’ αυτό θέλει τόσο πολύ να είναι όλα σε τάξη, λέει, και ισιώνει το μαξιλαράκι. «Έχω ανάγκη να έρχομαι σε ένα καθαρό, δικό μου σύμπαν, όπου τα πάντα λειτουργούν μέσα από τη δική τους τάξη».
«Φίλοι έρχονται;» τον ρωτάω. Γνέφει καταφατικά. Ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει τα σπίτια του φιλόξενους χώρους συνάντησης. «Θέλω να είναι όμορφα, με λουλούδια στα βάζα, να μυρίζουν ωραία, να έχουν θετική αύρα και ενέργεια για να περνάμε όλοι μαζί καλά».
«Πιστεύεις στις ενέργειες;» τον ρωτάω. Λέει ότι πιστεύει και με το παραπάνω, γι’ αυτό και κάθε φορά που φεύγει κάποιος από το σπίτι του θα κάψει ένα πάλο σάντο. «Πιστεύω στην ενέργεια και τη διακρίνω μάλιστα. Καταλαβαίνω πότε ένας άνθρωπος έχει όμορφη και θετική ενέργεια και δεν διστάζω να του το πω».
«Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που έχεις από το σπίτι;» «Ένα βράδυ που είχα κάνει μπάρμπεκιου στη βεράντα με όλη μου την παρέα και πίναμε κρασιά και γελάγαμε μέχρι το πρωί». Του ευχόμαστε πολλές τέτοιες νύχτες. Στην πόρτα τον χαιρετάμε και εκείνος κοντοστέκεται, κοιτάζει εμένα και τον Πάρι, τον φωτογράφο, λέει «θέλω κάτι να σας δώσω» και μας δίνει κάτι όμορφα εκκλησιαστικά κεριά που μοσχοβολάνε.
Στο ασανσέρ ο Πάρις παρατηρεί «τι γλυκό και φιλόξενο αγόρι» κι εγώ, σαν να δίνω χρησμό, του λέω: «Εδώ, να δεις, θα χτυπήσει η τύχη την πόρτα, αφού είναι αναμφίβολα το σπίτι του γελαστού».
