Η περιοχή Πρίγκνιτς, όπου βρίσκεται κι η μικρή πόλη Jerichow, τοποθετείται στη θέση του κεντρικού χαρακτήρα στην ταινία. Δημιουργεί απόσταση και ψυχρότητα, αλλά κατά κάποιον τρόπο συνδέεται με τον ετερώνυμο ψυχισμό του Τόμας, του Άλι και της Λάουρα. Μέσω της σκηνογραφίας, ο Πέτζολντ ανακατεύει το υλικό της πηγής του, που είναι ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Δυο Φορές, και μετατοπίζει ελαφρώς το βάρος προς τον απατημένο σύζυγο, κάνοντας ευτυχώς μια διασκευή, παρά μια πιστή αναπαράσταση ενός έργου που έχουμε θαυμάσει σε δυο εκδοχές. Τα κίνητρα του Άλι είναι ένα μικρό αίνιγμα: πόσο παραιτημένος ή φαντασιακά ενεργός είναι στο ειδύλλιο που βλέπει να εκτυλίσσεται μπροστά του; Ο Πέτσολντ προσπερνάει τα εμπόδια της ψυχολογικής εμπλοκής και κατασκευάζει προσεκτικά τα βήματα του πάθους, που υπακούνε μονάχα στην ηθική της λαγνείας, χωρίς να παθιάζεται ο ίδιος - άλλωστε ο Τόμας και η Λάουρα φέρονται μετρημένα για τους δικούς τους λόγους. Αντίθετα με τους προγενέστερους κινηματογραφιστές που καταπιάστηκαν με τη νουβέλα του Μακέιν, δεν επιλέγει θεαματικούς τρόπους για να την εκφράσει. Εντούτοις, η απόδοση των κινήσεων από τους Μπένο Φύρμαν (σε βιβλική παραβολή, ο Ισραηλίτης που παίρνει τη σάλπιγγα και πολιορκεί) και Νίνα Χος (η Ιεριχώ που σωριάζεται σαν τοίχος) είναι απολύτως ικανοποιητική. Και βέβαια η ταινία περιέχει την κορυφαία στιχομυθία μεταξύ του Τούρκου και του Γερμανού: «Χορεύεις όπως οι Έλληνες;». «Και εσύ πού ξέρεις πώς χορεύουν οι μαλάκες οι Έλληνες;». «Έχω δει τον Ζορμπά!».