Από τη σκηνή του νυχτερινού μπάνιου στο θρυλικό Cat People του Ζακ Τουρνέρ ως εκείνη της αιματηρής εξουδετέρωσης των τραμπούκων στο Let the Right One In του Τόμας Άλφρεντσον, oι πισίνες διατηρούν το διόλου αμελητέο μερίδιό τους στο σινεμά τρόμου. Δίνουν, βλέπεις, την ψευδαίσθηση ότι μπορέσαμε να δαμάσουμε ένα από τα στοιχεία της φύσης, το νερό, έτσι όπως το θέσαμε υπό περιορισμό, αλλά εκείνο τιμωρεί την αλαζονεία μας και μας εκδικείται.

 

Σε ταινίες σαν τις παραπάνω οι πισίνες κρατούν δευτεραγωνιστικό ρόλο. Στο Night Swim, μια εκτεταμένη εκδοχή του ομώνυμου μικρού μήκους του πρωτοεμφανιζόμενου Μπράις ΜακΓκουάιαρ, η πισίνα γίνεται πρώτο βιολί, οι στριγκλιές του οποίου επιχειρούν να φέρουν τέτοιες και στους θεατές των multiplex. Από μια πλευρά εκτιμάς την προσπάθεια του ΜακΓκουάιαρ να προκαλέσει τρόμο μέσα από την εικονογραφία και όχι καταχρώμενος το τέχνασμα των απότομων ξαφνιασμάτων, από την άλλη σε 98 λεπτά διάρκειας δεν υπάρχει ούτε ένα κάδρο που θα θυμάσαι μετά από λίγο καιρό, κάτι που δεν ισχύει για το Cat People ή για το Let the Right One In, παρά την περιορισμένη διάρκεια εμφάνισης αυτού του υγρού είδους πολυτελείας. Την κατάσταση δεν βοηθά κι ένα αναιμικό σενάριο, που δεν μιλά για τίποτα επί της ουσίας και καταφεύγει σε τετριμμένες λύσεις, όπως εκείνη του… «στοιχειωμένου» μπαμπά.

 

Το πιο τρομακτικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι η ποιότητα των παραγωγών της Blumhouse έχει πέσει τόσο τα τελευταία χρόνια, ώστε όταν κάποια προκαλεί απλώς ανία και όχι δυσφορία, κάνεις τον σταυρό σου – από ανακούφιση, ενώ θα έπρεπε από φόβο.