Το ντοκιμαντέρ της Δήμητρας Ζήρου επιχειρεί να καταγράψει την πραγματικότητα στην κοινότητα των Σάμι, ακολουθώντας τους εκπροσώπους δύο διαφορετικών γενιών, της ηλικιωμένης Σάρα, ενός συνδέσμου με την παράδοση της φυλής, και του ανήλικου Μίκα, εκπροσώπου μιας νέας γενιάς, ενταγμένης μεν στον σύγχρονο τρόπο ζωής, μα ταυτόχρονα συνδεδεμένης με την παράδοση και τα ήθη της.

 

Πριν από λίγα χρόνια είχαμε παρακολουθήσει στις αίθουσες και το Sami Blood (2016), το οποίο είχε πάρει το βραβείο Lux και προβάλλεται ξανά αυτές τις μέρες στο πλαίσιο του αφιερώματος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο σινεμά των αυτοχθόνων.

 

Εκεί είχαμε δει μια μυθοπλασία τοποθετημένη στα ’30s ‒ αναφέρουμε την ταινία επειδή έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε πόσα πράγματα έχουν παραμείνει ίδια, ειδικά στη σχέση των Σάμι με τη φύση, αλλά και πόση πρόοδος έχει γίνει ώστε το βήμα των νεότερων μελών της φυλής μεταξύ της παράδοσης και των δυτικών, «μοντέρνων» ηθών να είναι λιγότερο μετέωρο. Οι ηλεκτρονικές μελωδίες, σε συνδυασμό με πλάνα των φυσικών φαινομένων, πετυχαίνουν σε σημεία να αποδώσουν μια μυστικιστική αύρα, πάντα μέσα στο πλαίσιο μιας παραγωγής που αναπόφευκτα υστερεί λόγω μεγέθους, αλλά ισοσκελίζει τη συγκεκριμένη ένδεια με εργατικότητα, υπομονή, επιμονή και ένα ανόθευτο βλέμμα πάνω σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, απαλλαγμένο από το (αναπόφευκτα δυτικό) σχόλιο μιας off αφήγησης και σίγουρα διαφωτιστικό για όποιον ενδιαφέρεται.