«Δεν είναι τα πάντα πολιτική», λέει η Τζέιν. «Φυσικά και είναι», της απαντά η ερωμένη της. Στο σημείο αυτό η πρωτοεμφανιζόμενη Τζόρτζια Όκλεϊ θα μπορούσε κάλλιστα να μας κλείνει το μάτι για την ταινία της. Που, σε πρώτο επίπεδο, αφηγείται το δράμα μιας καθηγήτριας γυμναστικής η οποία καλείται να διαχειριστεί τη σεξουαλικότητά της στη θατσερική Αγγλία, και μάλιστα την περίοδο της εφαρμογής των ρυθμίσεων του διαβόητου άρθρου 28 περί απαγόρευσης της διδασκαλίας και της προώθησης ιδεών σχετικών με την LGBTQΙ+ κοινότητα.

 

Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια πολιτική ταινία. Σίγουρα όχι με τον τρόπο της επονομαζόμενης «ταινίας ντουντούκας» – ο Ραφαηλίδης συνήθιζε να γράφει ότι οι ταινίες για την πολιτική στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ πολιτικές, είναι δημαγωγικές. Ούτε απαραίτητα και με εκείνον της προσομοίωσης, της τοποθέτησης, δηλαδή, του θεατή σε μια δυσμενή κατάσταση που βιώνει ο χαρακτήρας λόγω των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, αν και κάθε βλαπτική επενέργειά τους αποτυπώνεται γλαφυρά στο πρόσωπο της Ρόζι ΜακΓιούεν – ειλικρινά, τι ερμηνεία! Είναι μια ταινία για την πολιτική του σώματος, για το (πολιτικό) δέον της υποστήριξης των επιλογών, των πεποιθήσεων, των ενστίκτων μας και των ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμάς και μπορεί να δοκιμάζονται από ένα εχθρικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. 

 

Είναι μια λεσβιακή ιστορία όπου το ροζ ανθίσταται στον πειθαναγκασμό του μπλε μέσα στο κάδρο – να πώς μπορείς να αναδείξεις την πολιτική στάση μέσα από την κινηματογραφική αισθητική χωρίς να γίνεσαι δημαγωγός. Μια «περήφανη» μικρή ταινία που, αντί να υψώσει το μεσαίο δάχτυλο στον δυνάστη, απλώνει το χέρι για να βοηθήσει εκείνον που καταδυναστεύεται. Ας είμαστε ειλικρινείς, μάλλον δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου. Μπορείς, όμως, με τη στάση σου και τη συμπεριφορά σου να αλλάξεις πράγματα στον κόσμο των γύρω σου και, πού ξέρεις, ίσως αυτό ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση η οποία μακροπρόθεσμα θα κάνει τον δυνάστη να εύχεται απλώς να είχες υψώσει το μεσαίο δάχτυλο, ενδεχομένως να είχες σπάσει και δυο, τρία πράγματα. Bλέπεις, η βίαιη αντίδραση τελικά (και νομοτελειακά;) ωφελεί το σύστημα, καθώς λειτουργεί εκτονωτικά. Η αλληλεγγύη, η οχύρωση και η καλλιέργεια μιας ανθρωπιστικής περί δικαίου πεποίθησης είναι που το απειλεί πραγματικά.