Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις Κάνες για ένα έργο χαρακτήρων και συμπόνιας που έχει βαθιά στις ρίζες του τις αρχές του Σιντοϊσμού, της επίσημης θρησκείας της Ιαπωνίας μαζί με το Βουδισμό. Η καθάρια ματιά της θρησκείας αυτής στο μυστήριο της ύπαρξης την απαλλάσσει από πομπώδη σχήματα και βαριά δογματικότητα - άλλωστε δεν βασίζεται σε γραφές και προπαγάνδα, άρα και βία. Έχει βέβαια τη σχετική τυπολατρία να το συνοδεύει, αλλά σχετίζεται με την παράδοση και μια ταπεινότητα που διαφαίνεται σε όλη την ταινία της Καβάσε, τη διαδρομή του Σιγκέκι και της Ματσίκο από τον οίκο ευγηρίας όπου αυτός διαμένει και εκείνη τον φροντίζει ως ένα δάσος, που εδώ λειτουργεί ως ζωντανό anime, ένας τόπος ψυχών και πνευμάτων. Τους ενώνει η κοινή απώλεια: ο Σιγκέκι έχει χάσει τη γυναίκα του και της γράφει καθημερινά ένα γράμμα και η Ματσίκο το παιδί της. Εκείνος θέλει να της παραδώσει το τελευταίο γράμμα και εκείνη τον ακολουθεί και τον παρακολουθεί, ταυτίζοντας το μη εκφρασμένο πένθος της με το δικό του. Επί μια ώρα τους βλέπουμε να περιπλανιούνται σαν χαμένοι σε ένα δάσος, λυπημένο και βουβό, καθρέφτη της σιωπής που κουβαλάνε και χαοτικός προορισμός της επιθυμίας τους να επικοινωνήσουν με τους αγαπημένους τους. Το καταφέρνουν στο τέλος, ο καθένας με το δικό του τρόπο.