Η Ανιές Ζαουί έχει το σπάνιο ταλέντο να γίνεται κωμική χωρίς να καταφεύγει σε κωμικές υστερίες.

 

Στο 50 φορές άνοιξη δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να αποφύγει ακραίες καταστάσεις, αφού η πρόθεση της Μπλαντίν Λενουάρ είναι να σκηνοθετήσει λιτά τον ενοχλητικό συνδυασμό της εμμηνόπαυσης με την ανεργία, αυτό το διπλό χτύπημα της καμπάνας που περιθωριοποιεί τη γυναίκα στις ζωτικότερες εκφάνσεις της ύπαρξής της ‒ επιπροσθέτως, η χωρισμένη ηρωίδα μαθαίνει ξαφνικά πως θα γίνει γιαγιά και δημιουργεί ένα αδιόρατο σύννεφο άρνησης για το γεγονός, για να μη χάσει τελείως τη γη κάτω από τα πόδια της.

 

Με τις ανθρώπινες περιπέτειές της να διαδραματίζονται μακριά από το Παρίσι και τους αγχωτικούς ρυθμούς του, με μια πιο ράθυμη φυσικότητα, η Ορόρ βρίσκει μια δύσβατη προοπτική στο παραιτημένο πρόσωπο ενός παλιού, αλλά καθόλου λησμονημένου εραστή και η ταινία ισορροπεί συμπαθητικά, αν και όχι δυναμικά και ολοκληρωμένα, ανάμεσα στη φιλοσοφία των κύκλων της γυναίκας και στην κομεντί καταστάσεων για μια 50άρα της διπλανής πόρτας, η οποία προτιμά να νοσταλγεί επίμονα, παρά να εγκαταλείψει τον αγώνα