Με τη μέθοδο της γραμμικής αναδρομής, ο σκηνοθέτης της ταινίας που διαγωνίστηκε πέρσι στο Φεστιβάλ Καννών επιχειρεί να ανασυνθέσει τις τελευταίες στιγμές ενός παιδιού στα μάτια ενός ενοχικού αλλά ψύχραιμου πατέρα, ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει την πικρή οργή της πρώην συζύγου του, τη δυσπιστία των αρχών και τον αρνητισμό των αυτοπτών μαρτύρων να ξαναζήσουν την περίεργη και αναπάντεχη υπόθεση ομηρίας με δράστη το γιο του. Σαν το πιξελαρισμένο πόστερ που έχει μπροστά του και μοχθεί να εξάγει μια καθαρή εικόνα από αυτό, η μοιραία μέρα είναι σαν ένα παζλ για τον Λιν, ο οποίος δεν αρκείται στις λιγοστές και ασαφείς καταθέσεις. Το πορτρέτο του γιου του είναι ημιτελές και τη λύση δίνει η κοπέλα που βρέθηκε στη μέση ενός τηλεφωνήματος που τον έφερε σε σημείο χωρίς επιστροφή. Με την απόσταση που έχει από ένα παιδί που είχε να δει από την παιδική του ηλικία, ο Λιν είναι κάπου ανάμεσα σε μακρινό συγγενή και ρεπόρτερ, γι’ αυτό και είναι ο μόνος που μπορεί να ελέγξει το συναίσθημά του. Αποστολή του Κινέζου σκηνοθέτη είναι να βγάλει συγκίνηση μέσα από το ένστικτο του πατέρα, αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση μέσα από μια ταινία που ακολουθεί γεγονότα, απασχολείται με το στήσιμό τους και αναλώνεται σε αφηγήσεις και ελάχιστη οπτική αποζημίωση. Δεν υπάρχει εύρημα, πρωτοτυπία, αιχμή. Σαν τον Λιν, το Chongqing Blues διστάζει ανάμεσα στην εγκεφαλική (φεστιβαλική) δημιουργία και τη σταδιακή ανασύνθεση ενός οικογενειακού πορτρέτου.