Μια αλληγορία για τα ιερά και όσια της θρησκείας, την αμαρτία, το AIDS, την πίστη, τον φόβο και τη μετάνοια, την «καθαρή» μορφή του έρωτα, την ανθρώπινη φύση και τα βρόμικα παιχνίδια που μπορεί να παίξει ερήμην μας. Ο Παρκ Τσαν Γουκ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τον όρο «εκδίκηση» στον τίτλο για να μιλήσει για την αδιαίρετη και αμφίδρομη σχέση βίας μεταξύ του θύτη και του θύματος που φέρουμε εγγενώς.

Η διπλή φύση στη Δίψα είναι καθαρά ειρωνική, θλιμμένη και αστεία μαζί. Όταν ένας καθολικός ιερέας, αγαπητός και αφοσιωμένος στην εκκλησία και στο ποίμνιο του, παίρνει μέρος σε ένα ιατρικό πείραμα και αντί να βοηθήσει την επιστήμη, πέφτει θύμα της και μετατρέπεται σε βρικόλακα, άρα πρέπει να πίνει το αίμα των πιστών του ενώ κηρύττει τη Θεία Κοινωνία, τότε ο Παρκ έχει κέφια και μεταμορφώνει ένα genre σε πλατφόρμα πειραματισμού.

Αλλά επειδή ο Κορεάτης σκηνοθέτης διαθέτει την πειθαρχία και την αισθητική να συμμαζέψει το στυλ του σε ένα ιντριγκαδόρικο κολάζ εικόνων και ιδεών, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, κι επιπλέον δίνει τη στόφα του κυνηγετικού μελοδράματος σε ένα vampire splatter, που έχει έρωτες, τρεχάλα, πτήσεις, ξεκοιλιάσματα με φόντο τον σταυρό. Ωστόσο, παρασύρεται από τον λυρισμό του και κάνει πολλούς κύκλους, ώσπου να φτάσει στο αποτέλεσμα που σεναριακά επιθυμεί.