Για πρώτη φορά σε ελληνική αίθουσα θα παρουσιαστούν δυο ταινίες του Βέλγου χορογράφου Βιμ Βαντεκέιμπους σε ενιαίο πρόγραμμα. Το Blush και το Hereafter είναι δυο διαφορετικοί πειραματισμοί, ή μάλλον απόπειρες τομής στο κλασικό dance film, που λειτουργούν αυτόνομα ως ενδοφιλμική εμπειρία. Δεν διατείνομαι βεβαίως πως σκαμπάζω από σύγχρονο χορό, αλλά καταλαβαίνω, χωρίς πολλές συγκριτικές αναφορές, πως ο Βαντεκέιμπους επιθυμεί την επεξεργασία μύθων συγχρονίζοντας μοντερνισμούς, βάζοντας στο τραπέζι την κίνηση, το συναίσθημα, τις συγκρούσεις, τους ήχους και τη μουσική, με άξονα την κοινή γλώσσα της εικόνας. Δεν αποτυπώνει στεγνά τις γνώσεις του στη χορογραφία, αλλά προσπαθεί να εκφραστεί με μοντάζ και κινηματογραφική ερμηνεία των ιδεών του.

Στο Blush, ξεκινάει από τα ονειρικά τοπία της Κορσικής και φτάνει σε ανήλιαγο μπουντρούμι των Βρυξελλών, σε μια ιστορία ερωτικού πάθους, ανάλογη της Ευρυδίκης. Η αξιοποίηση του υγρού στοιχείου, η ανιμιστική δύναμη των χορευτών, η ένταση και η χρήση του μύθου στο δραματικό σενάριο δημιουργούν σπαρταριστές σκηνές έλξης και απώθησης. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό έργο απαιτήσεων, που αμφισβητεί το ένστικτο και τη λογική. Οι πηγές του είναι αρχέγονες, αιώνιες, η διδασκαλία του Βαντεκέιμπους υποδειγματική, η αίσθησή του εντελώς ρευστή και γεμάτη εκπλήξεις, υφασμένη οργανικά σε ένα δικό του σύμπαν, φυσικό και υποσυνείδητο.

Το Hereafter (Επέκεινα), και πάλι επενδεδυμένο με έναν έξοχο σχεδιασμό ήχων και την «κάπως» μουσική του μπλουζίστα Ντέιβιντ Γουτζίν Έντουαρντς (εμμονή του σκηνοθέτη, που συχνά φαντάζει παρενθετική και μονότονη), είναι σαφώς πιο εσωστρεφές. Ήρωας είναι ένας γηραιός πατριάρχης που δίνει εντολή για βρεφοκτονία και προκαλεί την αναβίωση της τραυματικής ανάμνησης στα ενηλικιωμένα θύματα. Η ταινία αυτή, η πιο πρόσφατη του Βαντεκέιμπους προδίδει τη χορογραφική της καταγωγή, εναλλάσσει με τολμηρότητα αλλά και αμηχανία εξωτερικούς χώρους με την ομάδα στη βάση της, και γίνεται συχνά ακατανόητη στο συνωστισμό των συμβόλων και των αλλεπάλληλων επιστροφών της μνήμης στο κύτταρό της. Το σινεμά αυτό μπορεί να γίνει κουραστικό σε πρώτη θέαση, αλλά αξίζει να τοποθετηθεί ψηλά στη σύγχρονη αναζήτηση, όχι μόνο ως απόπειρα αλλά ως μεστή πρόταση για συνδυασμό ειδών της Τέχνης που δεν συγκρούονται στη δομική τους έκφραση.