«Αλόννησος: Άλλη νήσος»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα του Άρη Σφακιανάκη για τη LiFO

«Αλόννησος: Άλλη νήσος»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα του Άρη Σφακιανάκη για τη LiFO Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/LIFO
0

Τη γνώρισα μες απ' το Facebook και δώσαμε το πρώτο ραντεβού μας στην Αλόννησο.

Εκείνη ήταν μια ηθοποιός απ' τη Θεσσαλονίκη που αλίευε συγγραφείς μιας κάποιας ηλικίας μέσω του διαδικτυακού αραχνοϊστού. Ισως να προσδοκούσε πως θα χρησίμευε στα θαλερά αυτά γερόντια ως μούσα σ' ενα μυθιστόρημα ή σε κάποιο μονόπρακτο - στην εσχάτη των περιπτώσεων.

Εγώ ήμουν το θαλερό γερόντιο.

Η Ελοΐζ -γιατί το δικό μου όνομα ήταν Αβελάρδος- φαινόταν πολύ όμορφη για να 'ναι αληθινή. Όσοι χρησιμοποιούν το Facebook ως μέσο γνωριμιών θα έχουν συχνά διαπιστώσει αυτή την οφθαλμαπάτη - να περιμένεις συλφίδα και να εμφανίζεται φάλαινα, να βλέπεις νεαρό με χαίτη και να εμφανίζεται φαλακρός μεσήλιξ.

Η Ελοΐζ πρότεινε να συναντηθούμε για καφέ στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης, εγώ αντέτεινα δείπνο στην Πανόρμου της Αθήνας. Συμφωνήσαμε τελικά να βρεθούμε κάπου στη μέση της διαδρομής κι αφού κι οι δύο απορρίψαμε τη Λάρισα ή το Δομοκό, έπεσε η ιδέα των Σποράδων.

«Έχει ιπτάμενο δελφίνι απ' τη Θεσσαλονίκη για Αλόννησο», είπα. «Γιατί δεν το παίρνεις να βρεθούμε εκεί;».

«Ωραία», είπε η σταρ. «Δεν έχω πάει ποτέ στην Αλόννησο. Είναι ευκαιρία».

Πήρα αμέσως τη Χαρίκλεια, γνωστή και ως βασίλισσα της Αλοννήσου, στο κινητό της (6932 417345). «Χαρίκλεια, προσκυνώ», είπα γαλίφικα. «Σου έχει μείνει καμιά βίλα στον Ιταλό;».

«80 ευρώ το βράδυ, με αιρ-κοντίσιον», είπε η Χαρίκλεια.

«Κόψε κάτι, βρε Χαρίκλεια», διαμαρτυρήθηκα. «Κρίση έχουμε».

«Κουραφέξαλα! Ποια κρίση;», είπε η Χαρίκλεια. «Εμείς εδώ είμαστε γεμάτοι. Χάρη σου κάνω».

Το ΔΝΤ δεν είχε φτάσει ακόμα στις Σποράδες.

Πήρα το πλοίο από την Κύμη της Εύβοιας και σε δυο ώρες ήμουν στην Αλόννησο. Δέσαμε στην καινούργια προβλήτα.

Τρεις ώρες αργότερα έφτασε το δελφίνι απ' τη Θεσσαλονίκη. Ήμουν στημένος στην αποβάθρα και περίμενα με αγωνία να εμφανιστεί η Ελοΐζ. Είχα σταυρώσει τα δάχτυλά μου και προσευχόμουν ενδόμυχα να μην προκύψει κανένα κήτος. Κάποτε φάνηκε στη σκάλα του σκάφους μια ψιλόλιγνη κοκκινομάλλα που έμοιαζε να 'χει βγει από διαφήμιση του Ναρθίσο Ροντρίγκεζ. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Εκείνη ήταν μια θεά κι εγώ ένας πληβείος. Γιατί να μην έχω προμηθευτεί ενα περουκίνι για τη φαλάκρα μου; Γιατί να μην έχω ξυρίσει το γκρίζο υπογένειο; Γιατί να μην έχω κάνει περισσότερη γυμναστική τον χειμώνα (τζάμπα πήγε η εγγραφή στο Holmes).

Η Ελοΐζ φορούσε ένα μακρύ βιολετί φόρεμα κι είχε μάτια πράσινα. Στάθηκε μπροστά μου χαμογελώντας. «Αυτή είναι λοιπόν η Αλόννησος», είπε.

Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να τη φιλήσω (στηριζόταν πάνω σε κάτι πλατφόρμες που της πρόσθεταν 15 πόντους ύψος). Ύστερα, πήρα απ' τα χέρια της το Λουί Βιτόν σακ-βουαγιάζ της και την οδήγησα στο Φιατάκι που 'χα νοικιάσει (20 ευρώ τη μέρα, καθόλου άσχημα).

«Αυτό που βλέπεις δεν είναι παρά το λιμάνι», είπα. «Σε λίγο θα δεις την πραγματική Αλόννησο».

Στον δρόμο για τη Στενή Βάλα όπου θα μέναμε της έδειξα από ψηλά τις παραλίες της Χρυσής Μηλιάς με τα νερά που θύμιζαν Μαλδίβες, τον Λεφτό Γυαλό που έμοιαζε Καραϊβική, το Κοκκινόκαστρο που έφερνε σε Γκόα. Η φίλη μου είχε μείνει μ' ανοιχτό το στόμα. Από τη γη ερχότανε το άρωμα του θυμαριού κι από τα δέντρα οι φωνές των τζιτζικιών.

«Δεν μοιάζει με τον Κήπο της Εδέμ;», είπα εγώ που ξαναδιάβαζα εκείνο τον καιρό τη Βίβλο.

«Πολύ καλύτερος», είπε η Ελοΐζ. «Αυτός εδώ έχει και θάλασσα».

Καταλύσαμε στις βίλες του Ιταλού. Απέναντί μας απλωνότανε το Αιγαίο Πέλαγος και το ξερονήσι της Περιστέρας. Φυσούσε ενα αεράκι δροσερό. Κλείσαμε τα πορτόφυλλα και πηδήξαμε στο κρεβάτι.

Ακολούθησε μια απ' τις πιο ωραίες βδομάδες της ζωής μου. Κολυμπήσαμε νύχτα με πανσέληνο στα διάφανα νερά του Αγίου Δημητρίου. Φάγαμε αστακομακαρονάδα στην Τασία -εντάξει, ακούγεται κοινότοπο, μα τέτοια δεν έχετε ξαναδοκιμάσει-, γευτήκαμε τη σωστή ιταλική κουζίνα του Λίβιο στο Ίκιον κι απολαύσαμε τα γλυκά και τη φιλοξενία της Κατίνας στη Στενή Βάλα.

Στο γραφικό Παλιό Χωριό -μια μινιατούρα αισθητικής- κάναμε βόλτες πιασμένοι χέρι χέρι και δειπνήσαμε στην Αστροφεγγιά του Γιάννη και στην ταβέρνα του Μπάμπη του πυροσβέστη (που μας φίλεψε ενα βαζάκι μαρμελάδα απ' τις πορτοκαλιές του). Είδαμε κι έναν άσπρο ανεμόμυλο εκεί πάνω, που μάθαμε ότι νοικιάζεται ως κατάλυμα απ' τον Αντώνη τον Αράπογλου (6976 150454) κι υποσχεθήκαμε την άλλη φορά να μείνουμε στο κτίσμα αυτό που δεσπόζει στον λόφο - άσε που δεν έχω μείνει ποτέ σε ανεμόμυλο.

Έχει ωστόσο μια κατάρα η Αλόννησος: ποτέ δεν έχω ξαναγυρίσει εκεί με την ίδια γυναίκα - κάποιοι αυτό θα το 'λεγαν ευτυχία.

Αν ύστερα απ' όλα αυτά μου ζητούσαν να χωρέσω την Αλόννησο σε μια λέξη, θα έλεγα πως είναι: ζεν. Πώς λέμε ζεν-βούδας ή ζεν-ζορμπάς κατά τον Όσο. Ζεν-Αλόννησος. Μια πραγματική Άλλη νήσος.

Πρώτη δημοσίευση στην έντυπη LiFO τον Ιούλιο του 2010

0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Αναγνώσεις / Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Πώς ήταν η ζωή στην αρχαία Αίγυπτο; Ένας Αμερικανός αρχαιολόγος περιγράφει το 24ωρο των ανθρώπων κάθε ιδιότητας και κοινωνικής τάξης στις Θήβες της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές.
THE LIFO TEAM
Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ