Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
«Το τώρα πρέπει να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες»

0

Aν κάτσει και μετρήσει κανείς τα χρόνια της Ρένης Πιττακή στο ελληνικό θέατρο, δύσκολα θα βρει χρονιά από να έλειπε το όνομά της από τις «σημειώσεις» του θεατρικού κοινού. Oι ρόλοι που επέλεγε, οι συνεργασίες με τους σκηνοθέτες, ο τρόπος που αναδείκνυε τα κείμενα ήταν πάντα εμπειρίες που δεν ήθελες να χάσεις.

Εξήντα περίπου χρόνια στο θέατρο, τα σαράντα από αυτά με θρησκευτική αφοσίωση στο Θέατρο Τέχνης, η Ρένη Πιττακή υπήρξε πάντα από μόνη της ένας λόγος να κατέβεις τα σκαλιά του Υπογείου, να τραβηχτείς ως την Επίδαυρο, να ξαναδείς έργα ολοκαίνουργια, γραμμένα πάνω της, αλλά και κλασικά χιλιοπαιγμένα κείμενα που εκείνη ξέρει καλύτερα από τον καθένα να φωτίζει.

«Η σκηνή πάντα με ταξίδευε. Οι ψευδαισθήσεις ενίοτε ήταν ευεργετικές. Φίλτραρα τη ζωή μου μέσα από τους ρόλους. Έβλεπα τα πάντα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν έχω μάθει αλλιώς. Αν είχα τη δυνατότητα να ήμουν τυχοδιώκτρια, λίγο πιο απατεώνισσα ή αδίστακτη, αν είχα κάνει δέκα γάμους, ληστείες και φόνους, δεν θα είχα ανάγκη το θέατρο.

Το σανίδι ήταν ο τρόπος μου να γνωρίσω τον κόσμο και να ζήσω στα άκρα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να γίνω μια άλλη, έγινα με τους ρόλους χίλιες άλλες γυναίκες», μου είχε πει κάποτε όταν τη ρώτησα αν μετάνιωσε γι’ αυτήν τη συγκινητική αφοσίωση που έχει δείξει στο θέατρο.  

«Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω, και δεν με νοιάζει ν’ αποφύγω αυτό που έχει περάσει. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες. Τα πάνω και τα κάτω έχουν την αξία τους, που αποτιμάται αλλιώς σε κάθε ηλικία».

Εδώ και κοντά έξι δεκαετίες δουλεύει ασταμάτητα και χαρίζει την υποκριτική της δεινότητα σε κορυφαίους Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Η Ρένη Πιττακή είναι ένας πραγματικός θησαυρός στα χέρια των σημαντικότερων δημιουργών μας. Ξέρει τη θεατρική γλώσσα των πιο καταξιωμένων και μαθαίνει θαυμαστά γρήγορα τους κώδικες των πιο νέων, τολμηρών συνεργατών της. «Γηράσκω αεί πολλά διδασκομένη», μου λέει σήμερα, γελώντας, επικαλούμενη τον Σόλωνα.

Ρένη Πιττακή Facebook Twitter
«Η νεότητα δεν είναι πάντα θέμα ηλικίας. Τελευταία, συνεργάστηκα με ένα νέο 82 ετών...». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Από τον Κάρολο Κουν, που την υποδέχτηκε κοριτσάκι στο Θέατρο Τέχνης, και τον Λευτέρη Βογιατζή, με τον οποίο μας άφησαν ιστορικές παραστάσεις, ως τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και, φυσικά, τους πιο ξεχωριστούς της νεότερης γενιάς, όπως ο Δημήτρης Καραντζάς, δεν υπάρχει κανείς που να μην επιθυμεί συνοδοιπόρο στη σκηνή αυτήν τη σπάνιας πειθαρχίας και ευγένειας γυναίκα.

Προφανώς μπορεί κανείς να καταλάβει τι είναι αυτό που τους οδηγεί σε μια ηθοποιό που στο παρελθόν τα έχει βγάλει πέρα με όλα τα ιερά τέρατα του ελληνικού θεάτρου. Την ίδια, όμως, τι είναι αυτό που τόσα χρόνια μετά την κινητοποιεί και παραμένει τόσο ενεργή; «Στην πρώτη μου συνέντευξη έλεγα ότι για μένα το θέατρο είναι ένα παιχνίδι, μια απόδραση στο όνειρο και μια κραυγή ενάντια σε κάθε στέρηση και καταπίεση. Ακόμη το πιστεύω αυτό. Μια νίκη επί του θανάτου, μια παρτίδα σκάκι από την Έβδομη Σφραγίδα. Σήμερα δεν ξέρω αν παραμένω τόσο ενεργή, σίγουρα όμως είμαι παρούσα».

Στη σκηνή η Ρένη Πιττακή έχει μια υπέροχη απλότητα και στην κατ’ ιδίαν επαφή σε κερδίζει με τη ζεστασιά, το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό, τη φιλοσοφημένη ανάγνωση της ζωής. Δεν παραμυθιάζεται, δεν νοσταλγεί, είναι μια ακαταπόνητη εργάτρια του θεάτρου, ένα αδιανόητο υποκριτικό ταλέντο που δεν σπαταλήθηκε ποτέ αλλά και ποτέ δεν επαναπαύθηκε στα «υποκριτικά του όπλα».

«Μπορεί και να υπάρχουν φορές που χρησιμοποίησα τα γνωστά μου όπλα. Όταν όμως μου δίνεται η ευκαιρία τ’ αφήνω στη βιτρίνα και κάνω τη βουτιά μου στα θεατρικά κείμενα με φόβο και πάθος. Το να αράζει κανείς στις όποιες δάφνες του, θεωρώντας τα όποια προσόντα του “όπλα”, είναι σαν να παραιτείται».

Ρένη Πιττακή Facebook Twitter
H Ρένη Πιττακή στον πρώτο της ρόλο ως Ρουθ στον «Γυρισμό» του Χάρολντ Πίντερ, Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, 1966.

«Ηθοποιός με ανεπτυγμένη αίσθηση των ιδιαιτεροτήτων και δυσκολιών της ζωντανής επικοινωνίας, με βαθιά καλλιεργημένη την αίσθηση του μέτρου, της θερμοκρασίας του σανιδιού και της δράσης, της χημείας των σωμάτων, της μουσικότητας και ρυθμικότητας κάθε αρθρωμένης λέξης, της σημαίνουσας σιωπής και της επίσης σημαίνουσας παύσης, προσεκτική στην κάθε λεπτομέρεια, χαρισματική, με εύπλαστο υποκριτικό φορτίο, αγάπησε το σανίδι όπως και αυτό την αγάπησε πολύ. Και ο κόσμος της πλατείας ακόμα πιο πολύ».

Με αυτά τα λόγια η Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών παρουσίασε πριν από λίγες εβδομάδες το σκεπτικό βάσει του οποίου της απένειμε το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου.  

Αλλά τι παραπάνω να πουν τα βραβεία, όταν υπάρχουν οι μαρτυρίες του θεατρικού σανιδιού; Τον περασμένο χειμώνα την είδαμε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου να υποδύεται την παραμάνα της Ιουλιέτας, τη Νένα, στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Σε αυτήν την αίθουσα δεξιώσεων που ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσίασε ως έναν υπαρξιακό τόπο όπου ανθούν η βία, η πατριαρχία και η επιβολή, η Ρένη Πιττακή, με αυτήν την έξοχη ελαφρότητά της, πρόσθετε στο θεατρικό της κοντέρ μία ακόμα σημαντική ερμηνεία.

Άλλωστε, μην παραβλέπουμε πως ο Δημήτρης Καραντζάς είναι ο άνθρωπος που την έπεισε να επιστρέψει στην Επίδαυρο μετά από 20 χρόνια, ερμηνεύοντας πέρυσι το καλοκαίρι την Άτοσσα, την «ψυχρή ευγενική φωνή της εξουσίας» στους Πέρσες που ανέβηκαν στην Επίδαυρο.

Υπάρχει, άραγε, κάτι που θεωρεί ότι λείπει από τους νέους σκηνοθέτες; «Μου αρέσει να συνεργάζομαι με νέους σκηνοθέτες, αναζητώντας τη φρέσκια ματιά τους. Μπορεί να τους λείπει η πείρα, αλλά η τόλμη, όταν δεν πρόκειται για απλή επιδίωξη εντυπωσιασμού, και η γλώσσα της εποχής έχουν την αξία τους, όπως και ο ριζοσπαστισμός χωρίς ποίηση. Η νεότητα δεν είναι πάντα θέμα ηλικίας. Τελευταία, συνεργάστηκα με ένα νέο 82 ετών...».

Ρένη Πιττακή Facebook Twitter
«Τηρουμένων των αναλογιών, της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας, είχα μια εξοικείωση δίπλα στον Κάρολο Κουν όταν ανεβάζαμε Ιονέσκο ή Μπέκετ. Στον Ουίλσον, βεβαίως, ο φορμαλισμός είναι ακραίος και το κέντρο βάρους είναι μετατοπισμένο στην όψη. Οι πρόβες ήταν και δύσκολες και κουραστικές». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Ρένη Πιττακή: « Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Ο νέος αυτός είναι, φυσικά, ο Μπομπ Γουίλσον, αυτός ο κορυφαίος Αμερικανός φορμαλιστής, χάρη στον οποίο την απολαμβάνουμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να αναστοχάζεται τη ζωή της ως μία από τις Τρεις Ψηλές Γυναίκες. Υπηρετώντας το εικονοκλαστικό σύμπαν του Γουίλσον με το γνώριμο μακιγιάζ-μάσκα, φορώντας κρινολίνο και περούκα, η Πιττακή υποδύεται μια γυναίκα στο τέλος του βίου της, η οποία επιχειρεί μια αδυσώπητη ανασκόπηση.

Θυμάται τη ζωή της με ένα μείγμα ντροπής, ευχαρίστησης, λύπης και ικανοποίησης. Η παιδική της ηλικία, ο πρόωρος γάμος, η χαμένη αισιοδοξία, ο θάνατος του συζύγου της, η αποξένωση του γκέι γιου της, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, οι νίκες και οι πανωλεθρίες της μπαίνουν πια στις πραγματικές τους διαστάσεις, ενώ οι άλλες δυο γυναίκες που την περιβάλλουν, μια νοσηλεύτρια γεμάτη νεανική αυτοπεποίθηση (Λουκία Μιχαλόπουλου) και μια κυνική δικηγόρος (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της.

Δυσκολεύτηκε, άραγε, να μπει σε αυτόν τον ιδιαίτερο και αποστασιοποιημένο κόσμο του Αμερικανού σκηνοθέτη; «Τηρουμένων των αναλογιών, της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας, είχα μια εξοικείωση δίπλα στον Κάρολο Κουν όταν ανεβάζαμε Ιονέσκο ή Μπέκετ. Στον Ουίλσον, βεβαίως, ο φορμαλισμός είναι ακραίος και το κέντρο βάρους είναι μετατοπισμένο στην όψη. Οι πρόβες ήταν και δύσκολες και κουραστικές.

Αλλά η μαριονέτα των πρώτων ημερών που ο ίδιος αποφάσισε πως θα φωτίσει και θα κινήσει, επιβάλλοντας τους δικούς του τόνους και ρυθμούς στην εκφορά του λόγου, αδιαφορώντας για το νόημα, απέκτησε σιγά-σιγά τη δική της ανάσα και υπόσταση, έσπασε τα νήματα. Έτσι, πλέον, μπορώ να πω ότι το διασκεδάζουμε, όπως άλλωστε ήθελε κι εκείνος.

cover
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στις Τρεις Ψηλές Γυναίκες ο Άλμπι βάζει στο τραπέζι ζητήματα όπως η αυτογνωσία, οι διαπροσωπικές σχέσεις, το αποτύπωμα του χρόνου, η νομοτέλεια της φθοράς, οι εκκρεμότητες που έχουμε με τον παλιότερο εαυτό μας. Τη Ρένη Πιττακή, σήμερα, ποιο από όλα αυτά τη συγκινεί περισσότερο και γιατί; «Αυτό που με αγγίζει περισσότερο είναι η αποστασιοποίηση προς το τέλος, όταν οι δύο μεγαλύτερες γυναίκες αναφέρονται στην παρακμή, στη βαθμιαία κατάπτωση, στο τέλος. Ίσως αυτό με κράτησε, όταν σε ένα τραγικό γεγονός της ζωής μου κατάφερα να έχω το βλέμμα του παρατηρητή... να είμαι έξω από τον εαυτό μου, να κοιτώ από το πλάι».

Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
«Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, 1971-72
Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Επιδάυρια 1984

Επίσης στο κείμενο, κάποια στιγμή, η μεσήλικη εκδοχή της ηρωίδας αναρωτιέται ποια ήταν «η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της» και μόνη της απαντά: «Το τώρα! Το τώρα πρέπει να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή». Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην τη ρωτήσω σε ποια περίοδο της ζωής της θα ήθελε πολύ να επιστρέψει και ποια σίγουρα θα απέφευγε.

«Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω, και δεν με νοιάζει ν’ αποφύγω αυτό που έχει περάσει. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες. Τα πάνω και τα κάτω έχουν την αξία τους, που αποτιμάται αλλιώς σε κάθε ηλικία». «Και κάτι ακόμα, πριν κλείσουμε την κουβέντα μας: οι τρεις αυτές γυναίκες είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος άνθρωπος σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Εσείς, κοιτώντας τη νεαρή ή τη μεσήλικη Ρένη, τι θέλετε να της πείτε;» «Bye bye, love!».

Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
Στη «Νίκη» της Λούλας Αναγνωστάκη

Ρένη Πιττακή: «Ούτε νοσταλγώ ούτε επιστρέφω. Ανήκω στο τώρα με όλες τις συνέπειες» Facebook Twitter
«Αντόνιο, ή το μήνυμα», της Λούλας Αναγνωστάκη

Η φωτογράφιση εγινε κατά την προετοιμασία της Ρένης Πιττακή για την παράσταση «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το μακιγιάζ και τα μαλλιά για την παράσταση επιμελούνται οι Άννα-Μαρία Στεργίου και Olga Faleichyk.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ