Αφροδίτη Παναγιωτάκου – Πρόδρομος Τσιαβός Facebook Twitter
Η φωτογράφιση έγινε στο κτίριο του ιδρύματος Ωνάση στην οδό Λεγάκη, στου Pεντη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Δεν δείξαμε εμείς την πόλη. Η πόλη έδειξε τον εαυτό της και σ’ εμάς»

0

«Δεν είναι επαρχιακή πόλη τα Γιάννενα! Είναι μια πόλη της περιφέρειας», μου λέει με νόημα η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καθώς συζητάμε τη σημασία, τις προκλήσεις και το ρίσκο μιας καλλιτεχνικής διοργάνωσης μεγάλης κλίμακας όπως ήταν τα φετινά Plásmata σε μια πόλη εκτός Αθήνας. Έχοντας μεγαλώσει κι εγώ στη (νησιωτική) περιφέρεια, γνωρίζω καλά ότι ένα βασικό –ίσως το βασικότερο– κομμάτι στο οποίο υπολείπεται η ζωή εκεί είναι ο σύγχρονος πολιτισμός, . Ήταν σπουδαίο, λοιπόν, που το Ίδρυμα Ωνάση αποφάσισε φέτος η μεγάλη καλοκαιρινή του έκθεση ψηφιακής τέχνης, η δεύτερη της σειράς Plásmata, να αποκεντρωθεί και να βρεθεί στην περιφέρεια, και συγκεκριμένα στον τόπο καταγωγής της διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος. Το είδαμε το πρώτο τριήμερο των εγκαινίων στα μάτια των κατοίκων που κοντοστέκονταν, στην αρχή με περιέργεια και σταδιακά με ενδιαφέρον και θαυμασμό, για να γνωρίσουν τα ψηφιακά Πλάσματα που θα μεταμόρφωναν για έναν μήνα την παραλίμνια διαδρομή, μετατρέποντάς τη μάλιστα, για πρώτη φορά, σε μια διαδρομή μόνο για πεζούς. Το ακούσαμε από τα στόματά τους. 

Διόλου τυχαία η επιλογή της πόλης βέβαια. Οι προσωπικοί δεσμοί που διατηρεί η Αφροδίτη Παναγιωτάκου με τα Γιάννενα επέτρεψαν στο Ίδρυμα να ακολουθήσει τον Νο1 κανόνα που είχαν θέσει εξαρχής, και τον τόνισαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων και των συνεντεύξεων: δεν ήθελαν να προσγειωθούν (όχι μόνο οι καλλιτέχνες και τα έργα τους αλλά και η τεράστια ομάδα που δούλεψε για πάνω από έναν χρόνο), να επιβληθούν στην πόλη για όσο διάστημα θα βρίσκονταν εκεί. Στόχος ήταν να υπάρξει μια αμοιβαία οικειοποίηση του χώρου, των καλλιτεχνών και των έργων. Το κατάφεραν, εντοπίζοντας καλλιτέχνες και άλλους επαγγελματίες που ένιωσαν την πόλη, δούλεψαν εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνέλεξαν data και τα μετέφεραν στους αλγορίθμους τους, φτιάχνοντας έργα από και για τα Γιάννενα, όπου το παραδοσιακό και το σύγχρονο στοιχείο, το αναλογικό και το ψηφιακό, η παρατήρηση και η εμβύθιση μπλέκονταν οργανικά.

Στην (εντελώς) βιομηχανική ζώνη του Ρέντη, σε ένα σποτ μακριά —αλλά όχι και τόσο— από τη στέγη της Στέγης, αυτό το κτίριο σύντομα θα αποτελέσει έναν νέο πυρήνα δημιουργικότητας και καλλιτεχνικής παραγωγής. «Άλλωστε, η Αθήνα δεν είναι μία. Είναι αι Αθήναι, οι Αθήνες».

«Ξέρεις κάτι; Σε μέρη σαν κι αυτά σε βλέπει όλη η πόλη. Είσαι απόλυτα εκτεθειμένος. Δεν θα σε δουν απλώς κάποιοι, ενώ άλλοι θα σε αγνοήσουν και μερικοί δεν θα φτάσουν ποτέ σε σένα. Θα πρέπει να κάνεις το καλύτερό σου», επισημαίνει η Αφροδίτη Παναγιωτάκου που είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση της διοργάνωσης. «Επίσης, δεν δείξαμε εμείς την πόλη. Η πόλη έδειξε τον εαυτό της και τις δυνατότητές της, και σ’ εμάς. Αυτή ήταν η ουσία», συμπληρώνει ο Πρόδρομος Τσιαβός που είχε την επιμελητική διεύθυνση.

Καθώς ανακαλούμε εκείνη την ημέρα του Ιουνίου που εγκαινιάστηκε η έκθεση με τη δημοσιογραφική ξενάγηση, ο διευθυντής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση θυμάται –τι άλλο!– την ασταμάτητη βροχόπτωση που αρχικά φάνηκε πως θα μας δυσκόλευε όλους στο να απολαύσουμε τα 30 «συμβάντα» που βρίσκονταν διάσπαρτα στο Παραλίμνιο, όμως τελικά τη μετέτρεψαν σε μια αξέχαστη, απόκοσμη εμπειρία, απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρα της πόλης. «Έμεινα δεκατέσσερα χρόνια στο Λονδίνο, τέτοια ασταμάτητη βροχή δεν είχα ξαναδεί. Η ξενάγηση με τις ομπρέλες ήταν το πιο απίθανο πράγμα που έχουμε ζήσει. Και μόλις σταμάτησε η βροχή κατέβηκε όλος ο κόσμος από την πόλη στην έκθεση. Νόμιζα ότι είχα τρελαθεί!».

Αφροδίτη Παναγιωτάκου – Πρόδρομος Τσιαβός Facebook Twitter
«ΜΑΝΑ» των Αφροδίτης Παναγιωτάκου και Μανώλη Μανουσάκη. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Από την πλευρά της, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου θυμάται βέβαια και τη στιγμή που η μητέρα της ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το έργο «ΜΑΝΑ» που δημιούργησε η ίδια, σε συνεργασία με τον Μανώλη Μανουσάκη, ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights της διοργάνωσης, μια εμπειρία με πολύ προσωπικά-οικογενειακά στοιχεία που εκτυλισσόταν στις σήραγγες ενός παροπλισμένου καταφυγίου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. «Θυμάμαι τις γυναίκες της οικογένειας, τη μάνα μου, την αδελφή της και την αδελφή μου, βουρκωμένες μέσα σε ένα από τα δωμάτια του καταφυγίου και μετά, μπροστά στο ραδιόφωνο που είχαμε στήσει, να χορεύουν συμμαθητές μου από το γυμνάσιο με συναδέλφους μου από τη Στέγη, μαζί με τα παιδιά μας. Και το βράδυ, έξω από το καταφύγιο να λαμπυρίζουν πυγολαμπίδες και να με ρωτάνε αν είναι μέρος του έργου».

Μια άλλη στιγμή, όμως, που έφερε τα πάνω κάτω στην ψυχολογία όλων των εργαζόμενων της Στέγης ήταν η ξαφνική απώλεια, λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια, του Κώστα Αλεξίου, επικεφαλής μηχανικού φωτισμού της Στέγης, στον οποίο αφιερώθηκαν τα Plásmata II: Ioannina. «Οι παραστάσεις, τα εικαστικά, οι κινηματογραφικές παραγωγές έχουν πολλούς τεχνικούς από πίσω», μου υπενθυμίζουν. «Για εμάς, βέβαια, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που είναι επίσης καλλιτέχνες, δεν είναι “από πίσω”. Το μπροστά το δικό μας αυτό είναι. Η απώλεια του Κώστα άφησε ένα σημάδι σε όλους μας στη Στέγη. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Η χρονιά φεύγει για εμάς με κόμπο στον λαιμό, αλλά η ζωή πάντα νικάει. Ή, έστω, πρέπει να νικάει».

Η σχέση της Στέγης με τα Ιωάννινα δεν τελείωσε, φυσικά, με τα Plásmata. Το Ίδρυμα απέκτησε πρόσφατα ένα ακίνητο στην πόλη που θα γίνει σημείο συγκέντρωσης νέων και δημιουργικών ανθρώπων, ενώ μια σειρά από στοχευμένες ενέργειες σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών, την Αρχιτεκτονική και άλλους φορείς εκτυλίσσονται μετά το πέρας της έκθεσης. «Δεν φύγαμε ποτέ από τα Γιάννενα. Γιατί να φύγουμε, αφού βρέχει ωραία!».

Σηματοδότησαν όμως τα Plásmata II: Ioannina μια αρχή που θα επεκταθεί και σε άλλα σημεία της περιφέρειας; «Κοίταξε, αυτά τα πράγματα βγαίνουν συναισθηματικά, όχι στρατηγικά. Αυτήν τη στιγμή ξέρουμε ότι για εμάς εξωστρέφεια είναι άλλα σημεία της Ελλάδας πέραν της Αθήνας, αλλά εξωστρέφεια είναι και άλλες γειτονιές της Αθήνας, πέραν των αυτονόητων περιοχών. Άρα εξωστρέφεια είναι ό,τι κάνεις για να συνομιλήσεις με όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους και να τους δείξεις μήπως αυτό που αρέσει σε σένα αρέσει και σε κείνους. Πολύ σπάνια χρησιμοποιώ αναφορές, αλλά αυτός ο στίχος του cummings, που τον λέω συχνά, “since feeling is first / who pays any attention / to the syntax of things”, είναι ο δρόμος», απαντά η Αφροδίτη Παναγιωτάκου.

Αφροδίτη Παναγιωτάκου – Πρόδρομος Τσιαβός Facebook Twitter
«Δεν φύγαμε ποτέ από τα Γιάννενα. Γιατί να φύγουμε, αφού βρέχει ωραία!». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Σε μία από αυτές τις γειτονιές έχουμε βρεθεί για τις ανάγκες της φωτογράφισης, στο κτίριο της οδού Λεγάκη στου Ρέντη, που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια στην ιδιοκτησία του Ιδρύματος και έπειτα από μερικές μεμονωμένες πιλοτικές δράσεις πλέον ανακατασκευάζεται για να λάβει προσεχώς την τελική του μορφή. Στην (εντελώς) βιομηχανική ζώνη του Ρέντη, σε ένα σποτ μακριά –αλλά όχι και τόσο– από τη στέγη της Στέγης, αυτό το κτίριο σύντομα θα αποτελέσει έναν νέο πυρήνα δημιουργικότητας και καλλιτεχνικής παραγωγής. «Άλλωστε, η Αθήνα δεν είναι μία. Είναι αι Αθήναι, οι Αθήνες».

796
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ως ένα «εργοστάσιο εμπειριών» μού παρουσιάζουν το πρότζεκτ της Λεγάκη λοιπόν: «Ένα εργοστάσιο που δεν μολύνει το περιβάλλον και φιλοδοξούμε να γίνει ένας χώρος όπου θα μπορούν να δημιουργήσουν και να προβάρουν πράγματα σε κλίμακα που δεν θα μπορούσαν αλλού, σε άλλους χώρους. Θέλουμε να είμαστε “radically social”, είτε μέσα σε κτίριο είτε όχι. Αλλά σίγουρα επειδή το κτίριο δυσκολεύει την έννοια του δημόσιου χώρου, θα κυκλοφορούμε σε αυτόν ριζοσπαστικά και ευγενικά μαζί. Αλλά εδώ μέσα θα γίνει της τρελής! Το περιμένουμε πώς και πώς. Επιμείναμε πολύ στην ηχομόνωση των εξωτερικών τοίχων για να μην ενοχλούμε τη γειτονιά –άρα θα γίνεται πολλή φασαρία εδώ μέσα– και στην ηχομόνωση των εσωτερικών τοίχων, ώστε να μπορούμε να ζούμε διαφορετικά πράγματα από υπόγειο σε υπόγειο. Επιπλέον, θα υπάρχει αυτή η διπλή εμπειρία τού να λούζει ένα μεγάλο κομμάτι του κτιρίου το φυσικό φως και ένα άλλο να μην το βλέπει ποτέ! Είναι απαραίτητα και τα δύο – άλλωστε, για να καταλάβεις τη σημασία του φωτός, πρέπει να δεις το σκότος. Και μετά βγαίνεις στην ταράτσα και από κει βλέπεις το Προπονητικό Κέντρο του Ολυμπιακού, τον Παρθενώνα, τη Βιομηχανική Ζώνη τριγύρω, το νταμάρι σε σχήμα καρδούλας στην Πετρούπολη, το Allou! Fun Park, τον δρόμο από το Koyaanisqatsi, απ’ όπου περνάνε τα φορτηγά –γιατί εδώ είναι άλλου τύπου η κυκλοφορία–, βλέπεις όλες αυτές τις Αθήνες που κάνουν τις Αθήνες όπου ζούμε να ζούνε. Από κάπου έχουν έρθει τα πράγματα που φοράμε, τρώμε, καταναλώνουμε, και μερικές φορές αρκεί να ανέβεις στην ταράτσα για να τα δεις. Σίγουρα αυτές οι γειτονιές θα είναι γειτονιές μας. Δεν θα είμαστε μόνοι μας σε αυτό το κτίριο, δεν θέλουμε να είμαστε ένα νησί», καταλήγουν η Αφροδίτη Παναγιωτάκου και ο Πρόδρομος Τσιαβός, καθώς μου περιγράφουν με ενθουσιασμό τα επόμενα βήματα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση εκτός Στέγης. «Νομίζω ότι αυτό είμαστε τελικά, ένα queer εργοτάξιο!».

Και για το μέλλον των Πλασμάτων τι έχουν να πουν; «Μα έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν σε μια άλλη Αθήνα. Εκεί που κάνουμε βόλτες τελευταία. Δεν θα πούμε κάτι άλλο!»

Η φωτογράφιση έγινε στο κτίριο του ιδρύματος Ωνάση στην οδό Λεγάκη, στου Pεντη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρόι Λιχτενστάιν: Ο πρωτοπόρος της pop art που έβαλε τον Mίκι Μάους στα μουσεία

Σαν σήμερα / Ρόι Λιχτενστάιν: Ήταν όντως ο «χειρότερος καλλιτέχνης» της εποχής του;

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της pop art που με το γενναίο έργο του ειρωνεύτηκε το κλασικό, έβαλε τον Mίκι Μάους σε μουσεία και γκαλερί και άλλαξε οριστικά τους κανόνες της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ