Συραγώ Τσιάρα: «Οι Αθηναίοι μάς δείχνουν ότι τους αφορά η Εθνική Πινακοθήκη»

Συραγώ Τσιάρα Facebook Twitter
«Αυτό που με ενδιαφέρει να προωθήσουμε ως αντίληψη για την Εθνική Πινακοθήκη είναι και αυτό που ονομάζω “διασταύρωση των βλεμμάτων”». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Στη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, ακόμα και όταν της απευθυνόμαστε στον πληθυντικό, αναφερόμαστε σε αυτή με το μικρό της όνομα, που αποκλείεται να μπερδέψεις με άλλο. Η Συραγώ Τσιάρα, μετά από είκοσι χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου διετέλεσε διευθύντρια του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, διευθύντρια της Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και έως το 2022 διευθύντρια του Μητροπολιτικού Οργανισμού Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης-MOMus, αποδέχθηκε την πρόταση να γίνει η νέα διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης - Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου το καλοκαίρι του 2022.

«Αν δεν επρόκειτο για την Εθνική Πινακοθήκη, δεν νομίζω ότι θα κατέβαινα στην Αθήνα. Δεν ξέρω πώς ακούγεται, αλλά είναι αλήθεια» λέει, μιλώντας για την απόφαση που πήρε πριν από δεκαέξι μήνες, φέρνοντας τεράστια ανατροπή στην προσωπική της ζωή, αφού άφησε το σπίτι της και από τον χώρο όπου δούλευε επί 22 χρόνια. Είχε περάσει έναν χρόνο στην Αθήνα το 2019, όταν συνέδραμε τον Δημήτρη Αντωνακάκη στη διεύθυνση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ώστε να ανοίξει για το κοινό.

«Η αποστολή της Εθνικής Πινακοθήκης δεν σταματά στο παρελθόν, αυτό που συμβαίνει σήμερα σε κάποιες δεκαετίες θα είναι ιστορία. Οφείλουμε να ιστορικοποιούμε το παρόν μας, να το καταγράφουμε, να το παρακολουθούμε και να εμπλουτίζουμε τις συλλογές μας με τη σημερινή τέχνη».

Παρά τις φήμες που την έδειχναν ως τη νέα διευθύντρια του μουσείου, η ίδια το είχε αποκλείσει κατηγορηματικά. «Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό το να μείνω στην Αθήνα», λέει. «Όταν όμως μου έγινε η πρόταση για την Πινακοθήκη, δεν το σκέφτηκα πολύ. Ήταν μια προοπτική και μια ιδέα που μου φάνηκε ελκυστική τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο όσον αφορά την εξέλιξη της δουλειάς μου, ήταν μια μεγάλη πρόκληση που αποδέχτηκα ευχαρίστως. Παρά τη συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης, ήμουν πολύ ανοιχτή σε αυτό που επρόκειτο, και ήθελα να συμβεί».

Συραγώ Τσιάρα Facebook Twitter
«Αν δεν επρόκειτο για την Εθνική Πινακοθήκη, δεν νομίζω ότι θα κατέβαινα στην Αθήνα. Δεν ξέρω πώς ακούγεται, αλλά είναι αλήθεια». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Έχοντας αναλάβει έναν οργανισμό που έχει κομβική σημασία στην Ελλάδα σε μουσειακό επίπεδο, συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή κάποια πράγματα που ήξερε, ενώ κάποια τα ανακάλυψε στην πορεία, π.χ. την αντίληψη των περισσοτέρων ότι η Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι μόνο ό,τι βλέπουμε στο γνωστό μας κτίριο, αλλά κάτι πολυδιάστατο. Υπάρχει η Γλυπτοθήκη, το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης και τέσσερα παραρτήματα στην περιφέρεια, αλλά δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε αυτά, λόγω ελλιπούς προβολής του έργου τους.

«Νομίζω ότι έχει αρχίσει ο σταδιακός μετασχηματισμός της Εθνικής Πινακοθήκης σε έναν χώρο όπου οποιοσδήποτε θα νιώθει ευπρόσδεκτος, ανεξαρτήτως προέλευσης, σε έναν τόπο φιλικό όπου η τέχνη θα τον προσελκύει και θα τον παροτρύνει να αισθανθεί, να βιώσει, να μάθει περισσότερα πράγματα. Ο στόχος μου και η σκέψη μου από την πρώτη στιγμή είναι πώς θα επικαιροποιήσουμε το περιεχόμενο μιας ιστορικής συλλογής και πώς αυτό θα έρθει καλύτερα στο σήμερα, ώστε να νιώσουμε ότι θα έχει μεγαλύτερο νόημα για εμάς», λέει η Συραγώ Τσιάρα

Η επιμελητική πρακτική της έχει κάποιες κατευθύνσεις που αν θέλουμε αφορούν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ένα έργο τέχνης όχι ως αυτοτελές αντικείμενο με καλλιτεχνική αξία αλλά ως φορέα αντιλήψεων και συναισθημάτων, ως έναν χώρο νοήματος και αξιών που συνδέεται με την κοινωνία και την Ιστορία.

«Αυτό που με ενδιαφέρει να προωθήσουμε ως αντίληψη για την Εθνική Πινακοθήκη είναι και αυτό που ονομάζω “διασταύρωση των βλεμμάτων”, δηλαδή να ανοίξουμε το ερμηνευτικό πλαίσιο μέσα από τη συνάντηση διαφορετικών τεχνών, να δούμε και να ερμηνεύσουμε μια τέχνη μέσα από μια άλλη. Δεν πιστεύω στα στεγανά και στις απόλυτες διαχωριστικές γραμμές και αυτό το δοκιμάσαμε στην πρώτη περιοδική έκθεση που επιμελήθηκα, την “Αστυγραφία”, φέρνοντας τη φωτογραφία στο ίδιο επίπεδο –αυτονόητο για μένα, αλλά όχι για το παρελθόν της Εθνικής Πινακοθήκης– με τη ζωγραφική και τη γλυπτική και βλέποντάς τες ως παράλληλες πηγές ανάγνωσης και ανοίγοντας συγχρόνως έναν διάλογο με την τέχνη του κινηματογράφου.

Συραγώ Τσιάρα Facebook Twitter
Μιγάδης Γιάννης (Ηράκλειο 1926-Αθήνα 2017), Πίσω όψη πολυκατοικιών, Τέμπερα σε πανί

Εδώ συμβαίνει η διασταύρωση των βλεμμάτων και έχουμε διαφορετικές οπτικές γωνίες μέσα από τις οποίες μπορείς να εξετάσεις ένα ζήτημα όπως αυτό της αστικής ανάπτυξης και των διαφορετικών επιπέδων της στην ελληνική πόλη. Με ενδιαφέρει αυτό που λέγεται βιωματική προσέγγιση και παρουσιάζεται μπροστά στον επισκέπτη ως αφήγημα να τον αφορά είτε ως παρελθόν, είτε ως βίωμα, είτε ως πρόταση για το μέλλον, ή να δείχνει τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο».

Πιστεύει ότι η ελευθερία του/της εκάστοτε διευθυντή/διευθύντριας ενός δημόσιου οργανισμού είναι συνάρτηση της οργανωτικής δομής και του επιπέδου ανάπτυξής του ώστε να λειτουργεί σωστά, για να μπορεί, σε συνεννόηση και συνεργασία με τους ανθρώπους γύρω του, να προχωρήσει μπροστά. «Το όραμα που έχει όποιος βρίσκεται σε μια τέτοια θέση δεν μπορεί να είναι μόνο προσωπικό. Αν δεν είναι συλλογικό, αν δεν πιστέψει μια ομάδα, δεν πρόκειται να προχωρήσει», συνεχίζει.

«Αν τα οργανωτικά και θεσμικά είναι τακτοποιημένα ζητήματα που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας και συναλλαγής σε επίπεδο και διαχείριση των συλλογών, αν δεν λειτουργεί με μια “κανονικότητα” η οργάνωση της εκπαίδευσης και της έρευνας, είναι δύσκολο το όραμα να εφαρμοστεί στην πράξη, να εμπνεύσει και να πείσει. Για να προχωρήσουμε στο μέλλον με μια πιο σύγχρονη αντίληψη, πρέπει να πείσουμε αφενός τους ανθρώπους γύρω μας να συμπορευτούν, αφετέρου μια πλειοψηφία ότι αυτό έχει νόημα να το υποστηρίξουμε όλοι».

Παρά τις αντιρρήσεις που πολλές φορές έχουν διατυπωθεί για το κτίριο, τον τρόπο που βλέπουμε τις συλλογές και την οργάνωση του χώρου της, η Πινακοθήκη είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπητά τοπόσημα στο κέντρο της Αθήνας, με μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη επισκεψιμότητα. Είναι το πρώτο μέρος που πολλοί επισκέπτονται ώστε να ενημερωθούν για την πορεία της ελληνικής τέχνης. Η νέα διευθύντριά του το οραματίζεται ως ένα σύγχρονο, συμπεριληπτικό ίδρυμα, ανοιχτό ίδρυμα σε διαφορετικές προσεγγίσεις, στις οποίες μπορεί να δώσει χώρο για να καλλιεργηθούν.

Συραγώ Τσιάρα Facebook Twitter
Ρένα Παπασπύρου, Εικόνες στην ύλη (λεπτομέρεια), πλασικοποιημένο αυτοκόλλητο, σχέδια με μαρκαδόρο, 2023, 60 χ 180 εκ. Συλλογή της καλλιτέχνιδας.

«Η Πινακοθήκη στηρίζει έμπρακτα τη διαχρονία και με τον ίδιο σεβασμό που βλέπει την τέχνη του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα, που είναι πια Ιστορία, βλέπει και αυτό που συμβαίνει σήμερα» λέει. «Η αποστολή της Εθνικής Πινακοθήκης δεν σταματά στο παρελθόν, αυτό που συμβαίνει σήμερα σε κάποιες δεκαετίες θα είναι ιστορία. Οφείλουμε να ιστορικοποιούμε το παρόν μας, να το καταγράφουμε, να το παρακολουθούμε και να εμπλουτίζουμε τις συλλογές μας με τη σημερινή τέχνη. Βλέποντας τι συνέλεγαν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Ιακωβίδης, ο Καλλιγάς και ο Παπαστάμος –μάλιστα, αυτά που συνέλεγε ο Παπαστάμος ήταν μια πολύτιμη μαγιά για την “Αστυγραφία”–, βλέπουμε παράλληλα τι άφησαν απέξω. Είναι ένα ζήτημα που αφορά και το σήμερα, το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Είναι πάντα ενδιαφέρον να εξετάζουμε τι έχουμε και τι δεν έχουμε».

Η Πινακοθήκη αρχίζει να αποκτά κινητικότητα με τις παράλληλες δράσεις που οργανώνει (περφόρμανς, μουσικές εκδηλώσεις και εκδηλώσεις λόγου), δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να επισκέπτεται ξανά και ξανά ένα μέρος που θέλει να τον αφορά, αντλώντας ερεθίσματα από την κοινωνία. «Με ενδιαφέρει να συμβάλει η Εθνική Πινακοθήκη στη δημιουργία ενός πεδίου ανταλλαγής απόψεων και να θέτει ζητήματα μέσα από το έργο των καλλιτεχνών, αναδεικνύοντας και διερευνώντας τις αναζητήσεις και όχι επιβάλλοντας κάποιες θέσεις», εξηγεί η κ. Τσιάρα που ετοιμάζει τη νέα μεγάλη περιοδική έκθεση «Δημοκρατία», αντιμετωπίζοντάς την ως μια έκθεση που αφορά όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το παρόν ενός πολιτεύματος που χρειάζεται τροφοδότηση ως έννοια, υπεράσπιση και διαρκή προβολή των αξιών του.

«Δεν κοιτάζουμε στο παρελθόν για να μάθουμε και να καλλιεργήσουμε τη συλλογική μνήμη και ταυτότητα αλλά και για να δούμε πού βρισκόμαστε και ποια νοήματα φτάνουν στο σήμερα. Αυτό που συμβαίνει στον κόσμο με την άνοδο της ακροδεξιάς αφορά και το ζήτημα της λειτουργίας της δημοκρατίας. Σε αυτόν τον διάλογο, σε αυτή την υπεράσπιση της έννοιας ενεργών πολιτών θέλουμε να συμβάλει η Εθνική Πινακοθήκη», λέει.

Οι αλλαγές στη μόνιμη συλλογή της Πινακοθήκης απασχόλησαν από την πρώτη στιγμή τη Συραγώ Τσιάρα. Θα ξεκινήσουν από τον τρίτο και, όπως λέει, «ήδη δουλεύουμε τις έννοιες και τις κατευθύνσεις. Θα τη δούμε μαζί αυτή την αλλαγή που θα ολοκληρωθεί στις αρχές του 2025, και λέω “όλοι μαζί” γιατί κάποια στάδια της διαδικασίας θα είναι ορατά στο κοινό. Το εφαρμόσαμε αυτό στα εργαστήρια ανοιχτής τέχνης, φέρνοντας σε επαφή τους επισκέπτες με τα έργα που αποκαθίστανται. Eπρόκειτο για μια εξαιρετικά δράση που επαναλήφθηκε πάνω από 25 φορές λόγω μεγάλης ζήτησης, διαπιστώνοντας πόσο ενδιαφέρεται το κοινό για το τι συμβαίνει προτού ένα έργο ανέβει στον τοίχο».

Συραγώ Τσιάρα Facebook Twitter
«Δεν κοιτάζουμε στο παρελθόν για να μάθουμε και να καλλιεργήσουμε τη συλλογική μνήμη και ταυτότητα αλλά και για να δούμε πού βρισκόμαστε και ποια νοήματα φτάνουν στο σήμερα». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Η κ. Τσιάρα είχε ως πρώτο μέλημα η δημόσια χρηματοδότηση να φτάσει στο επίπεδο που απαιτείται για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού. Χαρούμενη για την ανταπόκριση του ΥΠΠΟΑ, σημειώνει ότι σήμερα ο προϋπολογισμός καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες της Πινακοθήκης. «Αυτή είναι η βάση. Από κει και πέρα, οφείλει κάποιος να αυξήσει τα έσοδά του και να αναπτυχθεί οικονομικά. Θέλω η Πινακοθήκη να έχει αυτό το επίπεδο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας στη λειτουργία της, να προσελκύσει χορηγίες, χωρίς να εξαρτάται από αυτές» διευκρινίζει.

cover
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Πριν από λίγες ημέρες εγκαινιάστηκε ο ενδιάμεσος χώρος της Πινακοθήκης με την έκθεση της Ρένας Παπασπύρου, ο οποίος στη συνέχεια θα συμπεριλάβει κι άλλες δράσεις. Η κ. Τσιάρα ερευνά και άλλους χώρους εντός και εκτός του κτιρίου για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ενώ σχεδιάζει να ενισχύσει με τη μεταφορά κάποιων έργων από τις αποθήκες τη διασύνδεση γλυπτικής και ζωγραφικής. Το 2024 θα είναι ένας χρόνος εσωτερικής αναδιάρθρωσης με πράγματα που δεν φαίνονται, αλλά είναι σημαντικά για τη συνέχιση της λειτουργίας της Πινακοθήκης που το προσωπικό της τα τελευταία χρόνια έχει συρρικνωθεί, ενώ οι ανάγκες της μεγάλωσαν.

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, η Συραγώ Τσιάρα δηλώνει ευχαριστημένη. «Μέσα σε αυτόν τον χρόνο βάλαμε όλοι τα δυνατά μας και λειτουργούμε αρκετά καλά εσωτερικά, το πιο σημαντικό για μένα είναι αυτό», λέει. «Υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση σε όλα τα ανοίγματα που κάνουμε, κάτι που δεν συνηθιζόταν στην Πινακοθήκη. Οι κάτοικοι της Αθήνας μάς δείχνουν ότι τους ενδιαφέρει και τους αφορά η Εθνική Πινακοθήκη, θέλουν τον διάλογο που ανοίγουμε. Θα ήθελα να μιλήσω και για την ανθεκτικότητα και την ανάπτυξη των ανθρώπων με τους οποίους εργαζόμαστε. Με ενδιαφέρει να τους ενδυναμώσω και να συμβάλω όσο μπορώ στο να αισθάνονται ότι υπάρχουν σε ένα περιβάλλον που τους καταλαβαίνει και τους υποστηρίζει».

Η Συραγώ Τσιάρα φωτογραφήθηκε στους χώρους της Εθνικής Πινακοθήκης. Στο φόντο το έργο της Ρένας Παπασπύρου «Baalbeks», Μελίσσια Αττικής, Ιούλιος 1986, που αποτελεί μέρος της έκθεσης «Ρένα Παπασπύρου: “Επιφάνειες, οδηγίες χρήσης*”» στον Ενδιάμεσο Χώρο της ΕΠΜΑΣ.
Make up & hair artist: Έφη Αργυροπούλου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εθνική Πινακοθήκη: Μια μνημειώδης έκθεση για τη ζωή στην Αθήνα από το 1950 έως το 1970

Εικαστικά / Εθνική Πινακοθήκη: Μια μνημειώδης έκθεση για τη ζωή στην Αθήνα από το 1950 έως το 1970

Μια λεπτομερής ξενάγηση στην έκθεση «Αστυγραφία» που εξετάζει, για πρώτη φορά ίσως με τέτοια ένταση, τη ζωή στην πόλη τις δεκαετίες 1950-1970, μέσα από τη συνομιλία των εικαστικών και του κινηματογράφου, με 202 έργα και το βλέμμα 79 δημιουργών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρόι Λιχτενστάιν: Ο πρωτοπόρος της pop art που έβαλε τον Mίκι Μάους στα μουσεία

Σαν σήμερα / Ρόι Λιχτενστάιν: Ήταν όντως ο «χειρότερος καλλιτέχνης» της εποχής του;

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της pop art που με το γενναίο έργο του ειρωνεύτηκε το κλασικό, έβαλε τον Mίκι Μάους σε μουσεία και γκαλερί και άλλαξε οριστικά τους κανόνες της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ