Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Το έδαφος είναι ένα ξερό χαρμάνι από χώμα και αλάτι σε πολύ μεγάλη περιεκτικότητα, ενώ ολόκληρη η περιοχή βράζει, ξερνώντας θειάφι και ποτάσα από αναρίθμητα γκέιζερ. Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν
0

Ας μιλήσουμε ευθέως, χωρίς περικοκλάδες: Δεν τα πήγαμε ποτέ καλά με την εμποροπανήγυρη των «άγιων ημερών». Οι γιορτές για μας πάντα ισοδυναμούσαν απλά με πρόσθετες μέρες άδειας και… όπου φύγει φύγει. Έτσι, λοιπόν, η Πρωτοχρονιά μάς έχει πετύχει από τη Σαχάρα μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο κι από το Διδυμότειχο μέχρι τη Γη του Πυρός. Όσο για την αλλαγή του χρόνου, μας βρίσκει συνήθως σε βαθύ ύπνο, καθώς, όταν ταξιδεύουμε, ξυπνάμε κατά κανόνα νωρίς, για να χαρούμε τη μέρα αλλά και για να επωφεληθούμε φωτογραφικά από το υπέροχο πρωινό πλάγιο φως.

Έστω όμως κι αν οι γιορτές δεν σημαίνουν τίποτε το ιδιαίτερο για μας, συνδέονται εκ των πραγμάτων με έντονες ταξιδιωτικές μνήμες, με ίσως πιο σημαδιακή Πρωτοχρονιά εκείνη που περάσαμε το 2008, στον αντίποδα του «πνεύματος των ημερών», σε ένα από τα πιο κολασμένα σημεία του πλανήτη Γη. Στο βαθυπέδιο Ντάνακιλ, και πιο συγκεκριμένα στο γεωθερμικό πεδίο του Νταλόλ και στη λίμνη Ασάλε, στη βόρεια Αιθιοπία.

Μέσα στο κολασμένο λιοπύρι, ανάμεσα σε στρατιές από καμήλες που περίμεναν στωικά να ζαλωθούν με το φορτίο τους, δεκάδες άνθρωποι εξόρυσσαν πλάκες αλατιού με τελείως πρωτόγονα εργαλεία, παλεύοντας για τον επιούσιο σε συνθήκες που δύσκολα φαντάζεσαι να επικρατούν ακόμη και σε κάτεργο. Της Γης οι κολασμένοι... Ο πρώτος στίχος της Διεθνούς, με σάρκα και οστά.

Το μέρος αυτό είναι πολιτογραφημένο ως το πιο ζεστό του πλανήτη, με μέση ετήσια θερμοκρασία τους 35 βαθμούς Κελσίου, ενώ κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ο υδράργυρος καβαλάει συχνά πυκνά τους 45, ακόμη και τους 50 βαθμούς. Ταυτόχρονα, είναι και ένα από τα χαμηλότερα χερσαία σημεία, αφού βρίσκεται 125 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Μα η ακαταμάχητη για μας γοητεία του εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι είναι γεωλογικά ενεργό και προσφέρει απόκοσμες εικόνες, σαν να έπεσε ένα κομμάτι από τον Άρη επί της Γης.

Το έδαφος είναι ένα ξερό χαρμάνι από χώμα και αλάτι σε πολύ μεγάλη περιεκτικότητα, ενώ ολόκληρη η περιοχή βράζει, ξερνώντας θειάφι και ποτάσα από αναρίθμητα γκέιζερ. Αυτά τα γκέιζερ δημιουργούν αναβράζουσες λίμνες από ένα υγρό ελαιώδες και δηλητηριασμένο που σκοτώνει σχεδόν ακαριαία όσα δυστυχή διψασμένα πουλιά, ακρίδες και λοιπά έμβια επιχειρούν να πιουν απ’ αυτό.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Τα γκέιζερ δημιουργούν αναβράζουσες λίμνες από ένα υγρό ελαιώδες και δηλητηριασμένο που σκοτώνει σχεδόν ακαριαία όσα δυστυχή διψασμένα πουλιά, ακρίδες και λοιπά έμβια επιχειρούν να πιουν απ' αυτό.Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

Τώρα πια έχει φτιαχτεί κανονικός δρόμος που κατεβαίνει μέσα σε τέσσερις ώρες από την κωμόπολη Μέκελε, που βρίσκεται ψηλά, στα 2.000 μέτρα, μέχρι κάτω στο βαθυπέδιο με το αρνητικό υψόμετρο.

Κατά την επίσκεψή μας όμως το 2008, μόνο καθ’ υπέρβαση μπορούσες να αποκαλέσεις «δρόμο» τη διαδρομή που κάναμε. Επί της ουσίας, για παρατεταμένα τμήματα δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος, ούτε σε εισαγωγικά. Απλώς ανεβοκατεβαίναμε κάτι τεράστιες κροκάλες που είχε σμιλέψει το νερό κάποιων ορμητικών εποχιακών χειμάρρων και κάθε τόσο σταματούσαμε για να αποφανθούν οι οδηγοί ποια κροκάλα είναι η πιο βατή. Χρειάστηκαν πάνω από έντεκα ώρες φραπέδιασμα για να καλύψουμε την απόσταση.

Η προβληματική πρόσβαση δεν ήταν όμως η μόνη δυσκολία. Το βαθυπέδιο Ντάνακιλ ανήκει στο σύστημα του Μεγάλου Αφρικανικού Ρήγματος και καλύπτει το βόρειο τμήμα του λεγόμενου Τριγώνου Αφάρ που εκτείνεται διασυνοριακά σε Αιθιοπία, Ερυθραία και Τζιμπουτί.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
....σαν να έπεσε ένα κομμάτι από τον Άρη επί της Γης. Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

Δεδομένων, ωστόσο, των κάκιστων ερυθραιο-αιθιοπικών σχέσεων, στις γεωλογικές αναταράξεις προστίθενται και οι πολιτικές, γεγονός που καθιστά την παραμεθόριο επικίνδυνη και συνεπάγεται υποχρεωτική ένοπλη συνοδεία για να μεταβείς εκεί. Το μέτρο είχε θεσπιστεί πρόσφατα, καθώς της δικής μας επίσκεψης είχε προηγηθεί η απαγωγή πέντε ταξιδιωτών λίγους μήνες πριν, με τις δύο εχθρικές χώρες να αλληλοκατηγορούνται για την εθνικότητα των απαγωγέων. Όχι και το πιο ασφαλές μέρος για επίσκεψη το βαθυπέδιο…

Η Πρωτοχρονιά μάς βρήκε παρέα με δυο νεαρούς Βέλγους, τους μόνους ξένους που κάνανε την ίδια μ’ εμάς διαδρομή, μα κυρίως με κάμποσους ντόπιους της φυλής Αφάρ που συναντήσαμε στις όχθες της λίμνης Ασάλε – η οποία Ασάλε δεν είναι καθόλου λίμνη όπως την εννοούμε εις την τρέχουσα, παρά ένα αχανές πεδίο αλατιού, μειγμένου με λιγότερη ή περισσότερη ξεραμένη λάσπη από τη σκόνη που φέρνουν οι αέρηδες.

Εκεί, λοιπόν, μέσα στο κολασμένο λιοπύρι, ανάμεσα σε στρατιές από καμήλες που περίμεναν στωικά να ζαλωθούν με το φορτίο τους, δεκάδες άνθρωποι εξόρυσσαν πλάκες αλατιού με τελείως πρωτόγονα εργαλεία, παλεύοντας για τον επιούσιο σε συνθήκες που δύσκολα φαντάζεσαι να επικρατούν ακόμη και σε κάτεργο. Της Γης οι κολασμένοι… Ο πρώτος στίχος της Διεθνούς, με σάρκα και οστά. Στο βαθυπέδιο Ντάνακιλ, ανήμερα Πρωτοχρονιάς 2008.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

__________

Ο Κώστας Ζηρίνης και η Ισαβέλλα Μπερτράν είναι φωτογράφοι/ περιηγητές, www.zyrinis.gr

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ