Σίγουρα δεν είναι η μόνη ειδήμων στην τέχνη του φωτορεαλιστικού tattooing, όμως το γεγονός ότι η 24χρονη καλλιτέχνης ξεκίνησε να ασχολείται με το τατουάζ πριν έναν μόλις χρόνο(!) την κάνει παγκόσμιο φαινόμενο στον κλάδο της.
Η αυτοδίδακτη Valentina Ryabova κερδίζει -εκτός από τις εντυπώσεις- το ένα παγκόσμιο βραβείο μετά το άλλο σε κάθε convention που επισκέπτεται, από την Άγια Πετρούπολη μέχρι το Τόκιο, ενώ μέσα όπως η Huffington Post και τα περισσότερα design blogs του κόσμου έχουν βοηθήσει ώστε η δουλειά της να γίνει viral.
Πώς όμως τα καταφέρνει;
Όπως φαίνεται η Valentina, ή αλλιώς val_tatboo, είναι στην πραγματικότητα ζωγράφος.
Όταν αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών αποφάσισε ότι δεν ενδιαφέρεται να δουλέψει ως σχεδιάστρια για το υπόλοιπο της ζωής της, και χωρίς να το πολυσκεφτεί αγόρασε το πρώτο της εξοπλισμό για τατουάζ.
Το όνειρο της ήταν να γίνει μία επαγγελματίας tattoo artist, και όπως φαίνεται δεν της πήρε και πολύ χρόνο να το πραγματοποιήσει, διαπρέποντας μάλιστα στον χώρο.
Σήμερα, η Ryabova – που εκτός από το εντυπωσιακότατο new entry που έκανε στον κόσμο του τατουάζ ασχολείται συγχρόνως και με το μόντελινγκ, ακραίο και μη (bondage)- εργάζεται σε ένα τατού στούντιο στην Αγία Πετρούπολη, ενώ απολαμβάνει τις guest επισκέψεις σε κάθε σχεδόν χώρα της Ευρώπης, όπου είναι περιζήτητη.
..για να παραφράσω το «Αν ο Θεός δεν ήθελε να γράφουμε στους τοίχους θα μας έδινε τις 10 εντολές σε τετράδιο!»,
..Αν ο θεός ήθελε τα τατουάζ θα μας έδινε τις 10 εντολές επάνω στον Μωυσή!
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τα τατουάζ. Το στράβωμα μου ξεκίνησε από τότε που έγιναν μία μ@λ@κισμένη μόδα με τον/την κάθε άσχετο/τη να χτυπάει όποια μ@|ακία του κατέβει στο κεφάλι λες και τα τατουάζ είναι t-shirts, όπως επίσης και το τραγικό γεγονός ότι, επίσης, ο κάθε άσχετος κάγκουρας που είναι καλός στο σχέδιο, άνοιξε τατουατζίδικο. Σε λίγο θα είναι περισσότεροι από τα σουβλατζίδικα και τα κομμωτήρια...!
Π@π@ρια...! Ενώ κάποτε τα τατού συμβόλιζαν μία κάποια αντισυμβατικότητα (αυτό ήταν το ωραίο) και σε κάποιες περιπτώσεις συγκεκριμένες ιδεολογίες και νοοτροπίες των ατόμων ή των ομάδων που τα "φορούσαν", σήμερα, επαναλαμβάνω, κατάντησαν μία μ@|@κισμένη μόδα με ελάχιστες περιπτώσεις συνειδητοποιημένων ανθρώπων οι οποίοι τα επιλέγουν και ελάχιστων συνειδητοποιημένων επαγγελματιών οι οποίοι τα παράγουν.
Ξέρω... Τα ΟΧΙ θα πάνε σύννεφο αλλά τι να κάνουμε, η αλήθεια θέλει μεγάλα π@π@ρια για να την παραδεχτούν κάποιοι. Είπα, κάποιοι, όχι όλοι... (υπάρχουν οι ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες είναι εκείνες που συνεχίζουν να δίνουν γόητρο στον χώρο των tattoo).
Ένας, ένας ρε γαμώτο δεν έχει βρεθεί (απ΄ όσους ρωτάω και είναι πολλοί), που να παραδεχτεί ότι έκανε μαλακία που χτύπησε tattoo ή που να μετάνιωσε για την επιλογή του σχεδίου (και είναι πάάάρα πολλά αυτά). Δεν μπορεί...
Υ.Γ.: Κάποιοι επαγγελματίες είναι για πολλές μηνύσεις. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα είναι εφικτό να δεχτεί το δικαστήριο την επίδειξη του αποδεικτικού (πλήρως αποτυχημένου σχεδίου tattoo), όταν αυτό βρίσκεται επάνω στα κωλομέρια ή στο εφηβαίο...
..πέραν την πλάκας, είναι αρκετοί οι άσχετοι "επαγγελματίες" που είναι για κλωτσιές.
Τουλάχιστον το τατουάζ είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Δεν μπορείς να ξέρεις πότε, γιατί και πως το έκανε ο καθένας, οπότε enough με το τσουβάλιασμα......
Δηλαδή αν ξαφνικά γινότανε μόδα το είδος μουσικής που σου αρέσει και μπορούσες να το ακούσεις αν έβγαινες, ας πούμε, έξω, θα σου άρεσε λιγότερο; (μάλλον μπορώ να μαντέψω την απάντηση).
Ξεκολλήστε από το θέμα με τη μόδα, κι εσύ και οι υπόλοιποι χιπστερ.
Και αυτό ακριβώς που περιγράφεις μόδα ήταν.
Μάλλον δεν κατάλαβες τον συλλογισμό μου.
Όσο για τα μούσια και τα χαμηλοκάβαλα τζιν των ζουμπορλούδων, όπως και να το κάνεις, τα παραδείγματα που αναφέρεις έχουν τεράστια διαφορά με τα τατού. Έκανες την μ@|λ@κία; Το μούσι το ξυρίζεις, το τζινάκι το αλλάζεις ή στην τελική (ακόμα καλύτερα), αποφασίζεις να αδυνατήσεις (αν και δεν χαλιέμαι με τους τροφαντούς ανθρώπους αλλά με τους κακόγουστους ανεξαρτήτως σωματότυπου και κιλών, εκείνους τους άνευ, όποιου περιεχομένου).
Το εντελώς κακόγουστο είναι οι «ξέχειλες», όπως τις αναφέρεις, των οποίων το... ξεχείλισμα συνοδεύει και ένα (επίσης ξεχειλωμένο) τατού του τύπου, ας πούμε: «ΕΑΤ ΜΕ ΒΑΒΥ!», με γκόθικ γραμματοσειρά...
..άκου τσουβάλιασμα... ..όχι, δεν θα πούμε και την γνώμη μας για αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο επίπεδο του μέσου Έλληνα, αισθητικό, γνωστικό, αντιληπτικό (αλληλένδετα μεταξύ τους), μήπως και κακοκαρδίσουμε την τσοκαρία και... την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της...!
Σ.Σ.: Δεν αναφέρομαι προσωπικά σε εσένα, απλώς μου δίνεται η αφορμή με την κριτική σου να εκφραστώ.
Παρόλα αυτά πρέπει να ανέχομαι τον κάθε ξερόλα να μου λέει τη γνώμη του άμα τη εμφανίσει και η γνώμη του είναι ότι όλοι το κάναμε μόδα και είμαστε σαν αηδία κ.λπ. Κανείς δεν ρωτάει πρώτα γιατί τα έκανα, τι σημαίνουν. Όταν λοιπόν δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις, τότε η γνώμη σου δεν με αφορά (όχι εσένα συγκεκριμένα, καταλαβαίνεις τι εννοώ), κι όχι μόνο δεν με αφορά αλλά σε κατατάσσει και αυτομάτως στους βλάκες που μιλάνε για να ακούνε τον ήχο της φωνής τους.
Οσον αφορα ,τωρα,στο αν καποιος πρεπει να κανει τατουαζ η οχι,η θεση μου ειναι απλη.
Εγω δεν θα εκανα ποτε,σε καμμια περιπτωση,και για κανενα λογο.
Αλλα ενας ενηλικος ανθρωπος εχει το αναφαιρετο δικαιωμα να κανει με το σωμα του οτι θελει.Αρκει να μην δημιουργει προβλημα,να μην βλαπτει,καποιον αλλο.
Απλουστατο.
Και το αντίστροφο. Καλός ο ρεαλισμός αλλά πονάει πολύ όταν θέλεις να τον βγάλεις κάποτε (και σίγουρα θα το θέλεις)