Η τελειότητα δεν είναι πια το ζητούμενο. Οι ειδικοί μάς κατευθύνουν προς μια αυθεντικότητα που περιλαμβάνει ανάμειξη vintage και σύγχρονων γλυπτικών επίπλων, την επένδυση σε μοναδικά κομμάτια φτιαγμένα από επιδέξια χέρια μαστόρων και καλλιτεχνών, έντονα χρώματα και ασυνήθιστες υφές.
Ενώ ο μαξιμαλισμός παραμένει κυρίαρχο look στο σύγχρονο σπίτι, η ήσυχη πολυτέλεια κερδίζει έδαφος εκφράζοντας το γενικότερο πνεύμα της εποχής. Η σύνδεση με τη φύση, η διαχρονικότητα των υλικών κι ένας ολιστικός σχεδιασμός που προωθεί την άνεση και το well-being προβάλλουν, επίσης, ως βασικές αρχές σε ένα design το οποίο γίνεται περισσότερο «υπεύθυνο» και προσωπικό.
Παρότι μιλάμε για τάσεις, στην ουσία πρόκειται για ένα συνονθύλευμα επιρροών από τις οποίες κανείς επιλέγει ό,τι του ταιριάζει, για να συνθέσει το πατρόν ενός μοναδικού τόπου που θα τον αισθάνεται ολοδικό του.
Χώροι-καταφύγια
Οι σχεδιαστές ανταποκρίνονται σε μια σχεδόν καθολική ανάγκη του κόσμου για περιβάλλοντα που σε τυλίγουν καθησυχαστικά και ανακινούν μνήμες ή αισθήσεις.
Ενώ ο μαξιμαλισμός παραμένει κυρίαρχο look στο σύγχρονο σπίτι, η ήσυχη πολυτέλεια κερδίζει έδαφος εκφράζοντας το γενικότερο πνεύμα της εποχής.
Ο περσινός μαξιμαλισμός αποκτά έναν τόνο σκοτεινού ρομαντισμού: έπιπλα από σκούρο ξύλο, απαλά υφάσματα σε βαθιά χρώματα και πολλαπλές στρώσεις μοτίβων και αντικειμένων εμφανίζονται σε πολλά νέα project, που μας γυρνούν στην εκκεντρική κομψότητα θρύλων της αμερικανικής διακόσμησης, όπως ο Mario Buatta, ή μιμούνται το δραματικό ύφος του σύγχρονου μιλανέζικου στούντιο Dimoremilano των Britt Moran and Emiliano Salci, γνωστό για χώρους με ηδυπαθείς φόρμες, σκουρόχρωμα ξύλα και αντανακλαστικές επιφάνειες που παραπέμπουν σε κινηματογραφικά σκηνικά.
Ζωηρά κόκκινα και πολυτελή βελούδα προτείνονται για καθιστικά, ενώ το βαθύ μπλε εμφανίζεται σε χώρους τραπεζαρίας, συχνά σε συνδυασμό με ταπισερί κινέζικου στυλ με ανθισμένα κλαριά ή εξωτικά πτηνά. Βενετσιάνικα στούκο και μαροκινά τάντελακτ, τεχνικές επιχρισμάτων από ασβεστοκονίαμα που έως τώρα εφαρμόζονταν σε περιορισμένες επιφάνειες απλώνονται σε μεγαλύτερους χώρους μέσα στο σπίτι, προσφέροντας μια εκλεπτυσμένη αίσθηση ηρεμίας.
Μεγάλη αναβίωση γνωρίζουν οι ταπετσαρίες –με γεωμετρικά, άνθινα ή αφηρημένα σχέδια, αλλά και νέας τεχνολογίας, με ανάγλυφη υφή– λόγω της ικανότητάς τους να μεταμορφώνουν την ατμόσφαιρα προσθέτοντας «βάθος» στον χώρο. Πολλοί διακοσμητές τις προσεγγίζουν ως μια μορφή τέχνης που δημιουργείται κατά περίπτωση, για να ανταποκρίνεται στις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε χώρου. Ανάλογος και ο ρόλος τον οποίο έχουν οι βαριές, μακριές κουρτίνες με τις πλούσιες πτυχώσεις, που έρχονται στο προσκήνιο για το 2025-2026: δίνοντας θεατρικότητα στον χώρο, όπως και οι ταπετσαρίες, κάποτε κεντημένες ή διακοσμημένες, παρέχουν ιδιωτικότητα, ελέγχουν το φως και, παράλληλα, προσδίδουν μια καλλιτεχνική, tailor-made διάσταση.
Πλούσια υφάσματα όπως βελούδο, δέρμα, μοχέρ και λινό αναδύονται ως δημοφιλείς επιλογές στο πλαίσιο της ευρύτερης τάσης που μας απομακρύνει από τον σκανδιναβικού τύπου μινιμαλισμό, προτείνοντας πολυεπίπεδα interiors με προσωπικότητα. Αυτή η «προσωπικότητα» που τα προηγούμενα χρόνια ήταν εκείνη του αρχιτέκτονα ή του σχεδιαστή εσωτερικών χώρων αντανακλά όλο και περισσότερο την αισθητική ενός νέου τύπου ιδιοκτήτη που έχει –ή νομίζει πως έχει– αποκτήσει άποψη για το design με όσα βλέπει online.
All-in looks
Εξέλιξη του περσινού color-drenching, που ήθελε επιφάνειες τοίχων, έπιπλα και στοιχεία διακόσμησης να «βυθίζονται» από την κορφή έως τα νύχια σε ένα και μόνο χρώμα, συνθέτοντας μια δυνατή οπτική εντύπωση (και μια μοναδική αίσθηση συνοχής), τα interiors του 2025 προεκτείνουν το «ολόσωμο» look και σε υλικά, με το εύρημα του material drenching. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στο Λος Άντζελες για να περιγράψει τη διακόσμηση δωματίων με ένα απτό υλικό (ξύλο, πέτρα, ύφασμα, σοβά), ιστορικά, όμως, παραπέμπει στο design των αρχών του περασμένου αιώνα (δεκαετία του 1920), στις πολυτελείς οικίες που επενδύονταν με ξύλινα πάνελ, ταπετσαρίες ή γύψινες διακοσμήσεις.
Η φετινή παραλλαγή πειραματίζεται με το βάθος και την προοπτική, επιλέγοντας υλικά που δημιουργούν γυαλιστερές ή ανακλαστικές επιφάνειες, όπως καθρέφτες, high gloss μπογιές ή μάρμαρα. Όλο και συχνότερα, επιλέγεται η χρήση μαρμάρου σε μπάνια και κουζίνες, το οποίο απλώνεται σε πάτωμα, τοίχους και επιφάνειες, έτσι ώστε να ομογενοποιείται απόλυτα ο χώρος. Σημειώστε ότι τα μάρμαρα τύπου Calacatta –λευκό με έντονες φλέβες στους τόνους του μπεζ και του χρυσού– υποχωρούν υπέρ πιο τολμηρών επιλογών, σε ζωηρά, ασυνήθιστα χρώματα.
Οι διακοσμητές προτείνουν, ακόμα, και την επιλογή ενός ενιαίου σχεδίου – λουλουδιού ή ρίγας, που ντύνει τοίχους και διαδρόμους (με μπογιά ή ταπετσαρία), οροφές, σκάλες, ακόμα και υφάσματα επίπλων, χαλιά ή κουρτίνες! Η τάση μπορεί να εφαρμοστεί είτε μονοχρωματικά είτε σε αντίθετες τονικότητες χρωμάτων, σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, αλλά και σε ένα ολόκληρο διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών.
Στη θέση του χρώματος ή των μοτίβων, οι φιλότεχνοι μπορούν να «βουτήξουν» τους χώρους τους σε έργα τέχνης, μετατρέποντάς τους σε privé γκαλερί.
Ο θρίαμβος του curation
Η εφαρμογή του χρώματος, των μοτίβων και των υλικών σε allover looks ή σε ακραίους συνδυασμούς αποτελεί μια φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στη μονοτονία της AI διακόσμησης και την corporate αισθητική των ξενοδοχειακών project.
Στο ίδιο πνεύμα βρίσκεται και η τάση των curated χώρων: περιβάλλοντα που διαμορφώνονται μέσω μιας επιμελημένης σύνθεσης ετερόκλητων υλικών, ιστορικών design αναφορών και εμμονών από την οποία προκύπτει ένα μοναδικό υβρίδιο που αντανακλά την προσωπικότητα του ιδιοκτήτη. Ουσιαστικά πρόκειται για μια τάση η οποία απορρίπτει το κυνήγι των τάσεων και το fast-fashion decor.
Στη μόδα, η στάση αυτή αντιπροσωπεύεται από μια νέα γενιά σχεδιαστών-επιμελητών, όπως ο Alessandro Michele ή ο Jonathan Anderson, ενώ στη διακόσμηση η τάση αναδύεται σταθερά τα τελευταία χρόνια υπό την πίεση ενός νέου, καλλιεργημένου και πολυδιάστατου κοινού, που δεν επιθυμεί να ζει σε υπερβολικά στυλιζαρισμένους χώρους οι οποίοι μοιάζουν με showroom επίπλων.
Παρατηρείται, έτσι, μια στροφή σε ένα tailor-made interior design, το οποίο δημιουργεί χώρους με πολλαπλά επίπεδα και αφηγήσεις: Αντίκες και αντικείμενα που κληρονομήσαμε ή αγοράσαμε στα ταξίδια μας αναμειγνύονται με σύγχρονα έπιπλα, χειροποίητο craftmanship και τέχνη, γεννώντας χώρους αυθεντικούς, που κάθε γωνιά τους εξιστορεί μια ιστορία.
Οι αντίκες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου –με την αρχιτεκτονική καθαρότητα της Art Decο και τον μοντερνισμό να παραμένουν υψηλά στη λίστα των προτιμήσεων και για το 2025– δίνουν το στίγμα αυτών των ιδιοσυγκρασιακών νέων interiors που αντανακλούν την ταυτότητα όσων τα ζουν. Σημαντικό ρόλο έχουν και τα χειροποίητα crafts, μια νέα αγορά που αναδύθηκε στα χρόνια της πανδημίας από το ενδιαφέρον ενός κοινού –όχι αποκλειστικά εύπορου– να επενδύσει σε κομμάτια κατασκευασμένα από επιδέξια χέρια, που θα αφηγούνταν την ιστορία της δημιουργίας τους και θα άντεχαν στη δοκιμασία του χρόνου.
Εκτός από ευαισθησίες βιωσιμότητας και διάσωσης παραδοσιακών τεχνικών, τα χειροποίητα έπιπλα (αλλά και φωτιστικά, χαλιά, ταπισερί κ.ά.) καλύπτουν την επιθυμία για εξατομικευμένους χώρους, που κυριαρχεί σήμερα στο interior design. Ραχοκοκαλιά πολλών επιμελημένων interiors αποτελούν τα χαλιά τα οποία λειτουργούν σαν έργα τέχνης στο πάτωμα. Οι υφασμένες τους επιφάνειες μεταμορφώνονται σε καμβάδες όπου αποτυπώνεται η δημιουργικότητα εικαστικών ή designers, με έναν τρόπο που συνδέει την παραδοσιακή τεχνογνωσία με τη σύγχρονη αισθητική.
Ολοένα συχνότερα, μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία και design studios ενσωματώνουν το craft στις προτάσεις τους, είτε με σύγχρονα αντικείμενα δικού τους σχεδιασμού είτε μέσα από συνεργασίες με ταλαντούχους artisans. Οι «επιμελημένοι» χώροι διαθέτουν χαρακτήρα και συναισθηματικό βάθος, συνδέοντας τον ένοικό τους όχι μόνο με ένα κομμάτι επίπλου αλλά και με τον άνθρωπο που το δημιούργησε.
Οργανικές φόρμες & well-being
Το «σύγχρονο» δεν είναι πια αναγκαστικά άβολο. Οι αιχμηρές γραμμές στα έπιπλα, επί δεκαετίες χαρακτηριστικό της ιταλικής σχολής μινιμαλισμού στο design, έχουν πλέον αντικατασταθεί από καμπύλες φόρμες. Το θέμα είναι λειτουργικό, από την άποψη ότι τα οργανικά έπιπλα –καναπέδες, πολυθρόνες αλλά και νησίδες κουζίνας ή ντουζιέρες με στρογγυλεμένες γωνίες– εξασφαλίζουν μια ασφαλή κίνηση μέσα στο σπίτι, κυρίως, όμως, αντανακλά μια νέα αντίληψη αισθητικής που προκρίνει τις ρευστές φόρμες, τα χνουδωτά υφάσματα και τα φυσικά υλικά (ξύλο, πέτρα, λινό).
Οι χώροι που προκύπτουν αναδίδουν γαλήνη και αισιοδοξία, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα παιχνίδι ανάμεσα στο design και την ευημερία.
Κεντρικό στοιχείο της συγκεκριμένης τάσης, οι γλυπτικοί, εντυπωσιακοί καναπέδες που λειτουργούν υπέροχα σε χώρους με ανοιχτή διαρρύθμιση: από τον διαχρονικό Toga με τα αρθρωτά στοιχεία (του Michel Ducaroy για τη Ligne Roset) έως τους σέξι καναπέδες της γαλλικής φίρμας Pierre Augustin Rose, τους αυθεντικούς και τα άπειρα αντίγραφά τους που κυκλοφορούν στην αγορά.
Στο πνεύμα της ίδιας τάσης, η οποία προκρίνει ένα design που χαίρεσαι να το ζεις, θα εντάσσαμε και τα αντικείμενα που περιλαμβάνουν κίνηση, όπως τα κινητικά γλυπτά και οι διαδραστικές εικαστικές εγκαταστάσεις, στοιχεία που προσδίδουν δυναμισμό στον χώρο, προκαλώντας μας να συσχετιστούμε με ό,τι μας περιβάλλει. Η τάση συζητήθηκε με αφορμή τα limited-edition πουφ της Bottega Veneta – τα καθίσματα της περσινής επίδειξης στο Μιλάνο για το καλοκαίρι του ’25, τα οποία τελικά βγήκαν σε περιορισμένη παραγωγή, αλλά έκτοτε όλο και περισσότερα κομμάτια επίπλωσης –ιδίως καναπέδες– «εξελίσσονται» πέρα από τα παραδοσιακά τους σχήματα σε παράδοξα αρθρωτά σχέδια που μιμούνται φυσικά μοτίβα.
Χρώματα: η φύση, εντός
Αποχρώσεις καρπών και λαχανικών συνθέτουν την παλέτα για το 2025-2026 σε ένα φάσμα που χωράει από τα ζωηρά κίτρινα του καλαμποκιού, το πράσινο της ελιάς και το απαλό καφέ του φλοιού της καρύδας ως τα βαθυκόκκινα του παντζαριού ή ενός κρασιού Βουργουνδίας.
Η μεγάλη επιστροφή του καφέ και όλων των συναφών του αποχρώσεων, που κυριάρχησε και στη μόδα και αναγνωρίστηκε από την Pantone με την ανάδειξη του καφέ-ροζ Mocha mousse ως Χρώματος της Χρονιάς, «βάφει» υφάσματα, αξεσουάρ και τοίχους με μια πολυτελή, ενήλικη κομψότητα που κανείς δεν θα περίμενε από ένα χρώμα που οι περισσότεροι θεωρούσαμε βαρετό και μουντό.
Ο κόσμος του design το συνάντησε στους τόνους της τερακότας και των σκούρων ξύλων, και το ταίριαξε με παστέλ χρώματα, για να φέρει την καθησυχαστική ζεστασιά της φύσης σε διακριτικά interiors που αποπνέουν πολυτέλεια χωρίς υπερβολές.
Την ίδια στιγμή, γαλάζιοι και πράσινοι τόνοι χρωμάτων, που έως τώρα περιορίζονταν σε μπάνια και κουζίνες, εμφανίζονται και σε άλλους χώρους του σπιτιού, με το rust green (ένα πράσινο το οποίο θυμίζει οξείδιο του σιδήρου ή του χρωμίου) να υπερέχει ως απόχρωση που συνδέει το εσωτερικό των σπιτιών με τη φύση. Μπογιές και τεχνικές νέας τεχνολογίας ολοκληρώνουν τη ρεαλιστική εντύπωση στις επιφάνειες.
Η νέα υλικότητα
Το ξύλο, ένα πολυχρηστικό υλικό, ανθεκτικό και ανακυκλώσιμο, επιστρέφει θριαμβευτικά στα νέα interiors: σκούρα ξύλα με κοκκινωπές αποχρώσεις, όπως καρυδιά και μαόνι, χρησιμοποιούνται σε πατώματα και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, ενώ για μικρότερους χώρους προτείνεται το ξύλο φλαμουριάς που με τον ανοιχτό του τόνο δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ευρυχωρίας. Το ξύλο προσφέρεται και ως ένα ανεξάντλητο πεδίο διαλόγου σε επίπεδο φόρμας και λεπτομέρειας σε ό,τι αφορά κομμάτια που κατασκευάζονται κατά παραγγελία, και τα οποία δεν λειτουργούν απλώς διακοσμητικά αλλά αντιπροσωπεύουν μια επένδυση στη διαχρονική αξία του χειροποίητου. Την ίδια στιγμή, ο χαλκός κερδίζει έδαφος σε μια ευρύτατη γκάμα εφαρμογών (φωτιστικά, αξεσουάρ, αλλά και custom έπιπλα). Η θερμή του λάμψη κοντράρεται με πιο φυσικά, ουδέτερα υλικά, γεννώντας ένα διαχρονικό, ραφιναρισμένο αποτέλεσμα.
Ως ισχυρή τάση στις αρχιτεκτονικές εφαρμογές αναδύονται επίσης και τα χειροποίητα κεραμικά, σε μοναδικές φόρμες και γυαλώματα. Πλακίδια από πηλό ή πορσελάνη και τσιμεντένια πλακάκια ζωγραφισμένα στο χέρι καστασκευάζονται για in situ εγκαταστάσεις σε ιδιωτικές κατοικίες και δημόσιους χώρους, όπου ο σύγχρονος σχεδιασμός συγκατοικεί με τη συναισθηματική αξία χειροποίητων στοιχείων. Ιδιαίτερα δημοφιλή είναι τα πλακάκια με ανάγλυφη υφή αλλά και τα subway tiles – μικρού μεγέθους, σε παραλληλόγραμμο σχήμα, με επίπεδη, γυαλιστερή επιφάνεια, που εφαρμόζονται σε κουζίνες και μπάνια για ένα καθαρό οπτικό αποτέλεσμα.
Εκτός από τα κεραμικά ως αρχιτεκτονικά στοιχεία, βλέπουμε και διακοσμητικά κεραμικά, που ενσωματώνονται σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς χώρους ως σύγχρονα γλυπτά. Συχνά πρόκειται για mixed-media έργα καλλιτεχνών στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλα υλικά, όπως γυαλί, πετρώματα ή μπρούντζος. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις δημιουργίες του επιμελητή χώρων και καλλιτέχνη Ανέστη Μιχάλη για τις γκαλερί Nilufar και Sylvia Kouvali, καθώς και την πρόσφατη γλυπτική του εγκατάσταση στην έκθεση «Once we were gardens» στον Κάμπο της Χίου. Άλλοτε, αυτά τα κεραμικά-γλυπτά αποτελούν προϊόν συνεργασίας αρχιτεκτόνων και designers με ιστορικά brands κεραμικής, όπως η συλλογή κυλινδρικών βάζων σε μορφή κλασικών αρχαιοελληνικών κιόνων που σχεδίασαν οι Objects of Common Interest σε συνεργασία με την ιταλική Bitossi.
Το design του 2025 εξακολουθεί να λατρεύει τη ρητίνη στους χώρους όπου κατοικούμε, ως ένα ελάχιστης φροντίδας υλικό με διακοσμητική αξία. Πολυμορφικό, συμπαγές και ανθεκτικό στη διάβρωση και την υγρασία, το υλικό αυτό χρησιμοποιήθηκε μεταπολεμικά σε βιομηχανικά projects, κυρίως ως coating σε πατώματα εργοστασίων, αποθηκών και εργαστηρίων. Από τη δεκαετία του ’60 πέρασε και στο αστικό περιβάλλον, περιορισμένο όμως, σε υπόγεια, γκαράζ και, περιστασιακά, σε κουζίνες. Εδώ και μερικά χρόνια, μια νέα γενιά αρχιτεκτόνων και διακοσμητών ανέδειξε τη ρητίνη σε ελκυστική πρόταση για σύγχρονα, open plan σπίτια που αγαπούν τα εκρηκτικά χρώματα. Καθώς χυτεύεται και αφήνεται να σκληρύνει in situ, προσφέρεται για τη διαμόρφωση ενιαίων πατωμάτων χωρίς ενώσεις ή για custom σχέδια που εξυπηρετούν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Όπως και με τα κεραμικά, η ρητίνη εμφανίζεται και στη μορφή αντικειμένων-γλυπτών με λειτουργική χρήση και καθηλωτική παρουσία.
Ήσυχη πολυτέλεια
Το ενδιαφέρον της μόδας για το home decor οδήγησε στην ανάδειξη της «ήσυχης πολυτέλειας» ως ενός αυτόνομου στυλ που ορίζεται από πολυτελή υλικά, εκλεπτυσμένο σχεδιασμό και ποιοτικά υλικά. Οι χώροι που προκύπτουν, ωστόσο, δεν είναι επιδεικτικοί, ούτε αφιλόξενοι.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια τάση που συνδυάζει πολλά στοιχεία πρώιμου μοντερνισμού: Το κίνημα Arts and Crafts, οι δημιουργίες των Wiener Werkstaette και το Art Deco «ξαναδιαβάζονται» από μια νέα γενιά εστέτ που αναγνωρίζουν στο crafted design τις οργανικές γραμμές και στα κορεσμένα τους χρώματα το ιδανικό φόντο (και συνομιλητή) για την τέχνη που συλλέγουν. Το internet βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση φέρνοντας στο φως άγνωστα ή ξεχασμένα σχέδια από την πρώιμη εποχή του μοντερνισμού και, μέσα στο γενικότερο πνεύμα της εμμονής της δεκαετίας του 2020 με τα crafts, το design σήμερα νοσταλγεί μια ολόκληρη ατμόσφαιρα όπου το «ύφος» ενός χώρου προκύπτει από μια συμπαγή λειτουργική κατασκευή με ποιοτικά υλικά, πάνω στην οποία εφαρμόζεται διακριτικά η «διακόσμηση».
Η χειροτεχνία, η φύση και η τεχνική δεξιοτεχνία που συνδέθηκε με το κίνημα Arts and Crafts επιστρέφουν φέτος πιο εμφατικά από ποτέ στη σύγχρονη διακόσμηση, για να προσδώσουν ποιότητα και ανθρωπιά στους χώρους μας. Έτσι, μοναδικά αντικείμενα κατασκευασμένα από σπάνια ξύλα, παλαιωμένα μέταλλα, πέτρα και μάρμαρο δημιουργούνται στο χέρι από τεχνίτες-καλλιτέχνες, προβάλλοντας τις αρχές του slow design.
Παράλληλα, το Art Deco επανέρχεται στη wish-list του design με ένα δοκιμασμένο λεξιλόγιο που συνθέτει ραφιναρισμένα interiors. Κύρια χαρακτηριστικά του στυλ, τα συμμετρικά μοτίβα, μια κορεσμένη παλέτα (γκρι, μαύρο, κόκκινο ή καφέ) που «σπάει» με εκρηκτικές πινελιές (μοβ, κίτρινο-χρυσό, Kelly green), οι μεταλλικές λάμψεις (αλουμίνιο, ορείχαλκος, χρώμιο κ.ά.), το μάρμαρο και ένας αέρας orientalism.
Δημοκρατικό ή inclusive design
Σε μια περίοδο που σημαδεύεται από παγκόσμιες ανησυχίες για την οικολογία και την ειρήνη, το design επιθυμεί να λειτουργήσει και ενωτικά, ως ένας τόπος που ανήκει σε όλους κι όχι μόνο στους ελάχιστους εκλεκτούς που μπορούν να αποκτήσουν ένα συλλεκτικό κομμάτι. Η αλήθεια αυτήν τη στιγμή είναι ότι το high-end design, στο οποίο κάποτε είχαμε όλοι πρόσβαση, απευθύνεται πια –όπως και η επώνυμη μόδα– σε ένα πολύ μικρό ποσοστό καταναλωτών.
Για να επανασυνδεθεί με το κοινό του, ξαναβρίσκοντας τον λειτουργικό του χαρακτήρα, το design γίνεται inclusive. Τα χαρακτηριστικά αυτής της τάσης είναι οι ανοιχτοί χώροι με εργονομικά, σπονδυλωτά έπιπλα που εύκολα αλλάζουν διάταξη, ώστε να εξυπηρετούν διαφορετικές χρήσεις, τα vintage κομμάτια (τα οποία ανασκευάζονται σύμφωνα με το γούστο του ιδιοκτήτη τους), οι ειδικές κατασκευές (από ράμπες για άτομα με κινητικές δυσκολίες έως custom στοιχεία που φιλοξενούν προσωπικές συλλογές – π.χ. μόδας, βινυλίων, κεραμικών) των ιδιοκτητών.
Στο δημοκρατικό design ανήκουν και τα βιοφιλικά στοιχεία στη μορφή εσωτερικών αυλών, φεγγιτών αλλά και εντυπωσιακών φυτών τροπικής καταγωγής, που δεν διακοσμούν απλώς τον χώρο αλλά τον χαρακτηρίζουν ως οργανικά του μέρη, διαχέοντας ενέργεια και ηρεμία. Αναφέρουμε ενδεικτικά το εξαίσιο Μοney tree (γνωστό και ως παχίρα ή Καστανιά της Γουινέας), την εξωτική στρελίτσια (ένα είδος άγριας μπανανιάς που αποκαλείται και Λευκό πουλί του παραδείσου), την «εύκολη», αν και αργή σε ανάπτυξη αρέκα (φοινικοειδές με πρασινοκίτρινο φύλλωμα που μπορεί να φτάσει τα δύο μέτρα σε ύψος), τη συγγενική της κέντια, τον φίκο λυράτα…
Το ειδικό τεύχος της LiFO ADM The Urban Issue δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
