Πώς το viral «Ο βιαστής είσαι εσύ» μου έφτιαξε τον μήνα!

23

Κορίτσια χτυπούν ρυθμικά ένα τύμπανο. Φωνάζουν: «Η πατριαρχία μάς δικάζει». Ουρλιάζουν κατά της αστυνομικής βίας. Η βία των ανδρών τις κυνηγάει «από την κούνια», λένε. Κάποιοι άνδρες γράφουν με κιμωλία στο πεζοδρόμιο μηνύματα συμπαράστασης. Οι γυναίκες χορεύουν. Παριστάνουν συλλήψεις. Δείχνουν με το δάχτυλο. Θυμώνουν. Άλλες το νιώθουν πιο πολύ κι άλλες διστάζουν. Κάποιες κουνιούνται ρυθμικά, λυγίζουν, άλλες στέκονται γεμάτες αγριάδα. Μερικές είναι παχουλές. Μερικές ζωσμένες με κορδέλες, όπου αναγράφονται συνθήματα. Η διαμαρτυρία ξεκίνησε από τη Χιλή και έφτασε σε όλο τον κόσμο. Γυναίκες στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Βερολίνο, το τραγούδησαν. Όχι μόνον ως πράξη αλληλεγγύης. Είναι κάτι που τις αφορά προσωπικά.


Το τραγούδι μού θύμισε το φεμινιστικό παραμύθι της Φιρντάους. Η Φιρντάους (εκδόσεις Δώμα, μτφρ. Ελένη Καπετανάκη) είναι το έργο μιας μεγάλης φεμινίστριας, της Ναουάλ Αλ Σααντάουι. Αφηγείται πώς η Φιρντάους έφτασε να βλέπει άντρες και να φτύνει με αηδία. Όταν ήταν μικρή, ο μπαμπάς έτρωγε κανονικό φαγητό, οι άλλοι ξεροκόμματο. Τη δώσανε σε έναν γέρο, τον παντρεύτηκε. Έφαγε ξύλο. Έκανε να ξεφύγει και βρέθηκε να γίνει πόρνη. Ξύλο ξανά. Έψαξε δουλειές, περιέφερε το απολυτήριό της. Έψαχνε να βγάλει το ψωμί της, να γλιτώσει απ' τον μπαμπά, τον σύζυγο, τους άντρες του δρόμου που την κοίταζαν σαν να δαγκώνουν, σαν να τρώνε το εσωτερικό της.

Η Φιρντάους μαζεύτηκε. Ο κόσμος μέσα της κλείδωσε. Γνωστή τακτική σε τόσο πολλές γυναίκες. Καις αυτό που έχεις στο εσωτερικό σου για να μη βρει τίποτα δικό σου όποιος αρχίσει να μπαίνει στο κεφάλι σου, τη ζωή, το σώμα σου και να σ' εξουσιάζει. Μια τακτική καμένης γης, για να γλιτώσεις.

Όταν πας να μιλήσεις για φεμινισμό, σε κοιτάνε όλοι σαν να τους προσφέρεις ξινισμένο γάλα που βρομάει και φέρνει εμετό. Ακούς ότι η φάση του φεμινισμού πέρασε. Αυτά λύθηκαν. Παρωχημένα πράγματα. Κι όμως. Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα και δεν γίνεται να μη μιλάμε γι' αυτά.


Το ξύλο, οι βιασμοί, η βία στο σπίτι, η απλήρωτη εργασία μες στην οικογένεια, δεν είναι ιστορία, δεν είναι παρελθόν. Είναι το παρόν των γυναικών εδώ και τώρα. Πώς να ξεφύγεις όταν σου σπάνε την αυτοπεποίθηση κάθε μέρα με κλοτσιές, κακίες και προσβλητικά αγγίγματα; Πώς να πιστέψεις ότι θα βρεις το δίκιο σου όταν νιώθεις ότι η θέση σου είναι διαλεγμένη «από την κούνια»; Αυτό τραγουδάει ο επαναστατικός ύμνος της Χιλής: όχι άλλες γυναίκες ξένες προς τους εαυτούς τους, τα όνειρά τους, τους στόχους τους, σε ματαιωμένες ζωές, σε ρόλους που επιλέχτηκαν για λογαριασμό τους απ' την ανδροκρατία.


Πολλά απ' τα κορίτσια που βλέπω στα βίντεο του «Ο βιαστής είσαι εσύ» είναι στην ηλικία μου. Δεν ξέρω για τα κορίτσια στη Χιλή. Ούτε για τις γυναίκες του αραβικού κόσμου που εμπνέουν τη Ναουάλ Αλ Σααντάουι, όλες αυτές τις Φιρντάους που τις «δίνουν» στους άντρες τους και τις ξυλοκοπούν με το παραμικρό. Αλλά για μας εδώ, στην Ευρώπη, το τραγούδι αυτό είναι και μια έκφραση συλλογικής κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων. Όλες όσες είμαστε τώρα στα εικοσικάτι μας πήγαμε σχολείο με την ιδέα ότι κάποια θέματα είναι λυμένα. Μπήκαμε και βγήκαμε από σχολικές αίθουσες ακούγοντας ότι η ανισότητα είναι κάτι κακό, αλλά που κάπως το παλέψαμε, το λύσαμε, το έχουμε ξεπεράσει.

Έτσι κι εγώ, και πολλές γυναίκες της γενιάς μου, μάλλον νομίσαμε ότι μας περίμεναν δυσκολίες και προκλήσεις, αλλά δεν είχαμε ιδέα πόσο πολλές από αυτές θα είχαν σχέση με το φύλο μας ή με την άρνησή μας να γίνουμε θηλυκοί συμπαραστάτες της ανδροκρατίας, αφήνοντας τα πράγματα όπως είναι σε χίλιους δυο τομείς, από την έρευνα και την τέχνη μέχρι την πολιτική και την οικονομία. Το ένα σοκ διαδέχτηκε το άλλο.

Στη χώρα μας, και στην Ευρώπη, πέφτει ξύλο. Πολλές γυναίκες βιάζονται απ' τους συντρόφους τους, απ' τους μάτσο τύπους της γειτονιάς. Αλλά υπάρχουν και πιο ύπουλες εκφράσεις εκφοβισμού. Μηνύματα στα κινητά κάθε τρεις και λίγο στα όρια της παρενόχλησης. Επικίνδυνοι δρόμοι, επιθέσεις, βρισιές. Αλλά και ακόμα πιο ύπουλες μορφές ελέγχου. Χαμηλότεροι μισθοί, επειδή «δεν προσπαθείς αρκετά», ερωτήσεις του στυλ «σκοπεύεις να κάνεις παιδί;» τη μέρα της συνέντευξης για δουλειά και μόνιμα σχόλια μπροστά ή πίσω από την πλάτη, από άντρες και από γυναίκες-στυλοβάτες της αντρικής υπεροχής.

Όλες όσες είμαστε τώρα στα εικοσικάτι μας πήγαμε σχολείο με την ιδέα ότι κάποια θέματα είναι λυμένα. Μπήκαμε και βγήκαμε από σχολικές αίθουσες ακούγοντας ότι η ανισότητα είναι κάτι κακό, αλλά που κάπως το παλέψαμε, το λύσαμε, το έχουμε ξεπεράσει. Δεν είχαμε ιδέα...


Όταν πας να μιλήσεις για φεμινισμό, σε κοιτάνε όλοι σαν να τους προσφέρεις ξινισμένο γάλα που βρομάει και φέρνει εμετό. Ακούς ότι η φάση του φεμινισμού πέρασε. Αυτά λύθηκαν. Παρωχημένα πράγματα. Κι όμως. Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα και δεν γίνεται να μη μιλάμε γι' αυτά. Ο σχηματισμός μιας γυναικοκρατούμενης κυβέρνησης στη Φινλανδία, τα νεανικά πρόσωπα των γυναικών που αναλαμβάνουν την ηγεσία της χώρας (όχι για πρώτη φορά), ήρθαν σαν ειδήσεις γεμάτες φρεσκάδα να μας εμπνεύσουν.

Όμως, δεν είναι όλα ρόδινα, κάθε άλλο. Ας ακούσουμε τη μοναχική, σκληρή και αγριεμένη αλήθεια της Φιρντάους. Την αγριάδα των γυναικών που βγαίνουν στον δρόμο. Ας παρατηρήσουμε τι επιμονή χρειάζεται για τις γυναίκες που κρατάνε ένα μαγαζί, μια επιχείρηση, έναν όμιλο. Ο σεξισμός που αποκλείει τις γυναίκες από υψηλές θέσεις στην αγορά εργασίας είναι ενδεικτικός της λογικής των αποκλεισμών: γιατί να στερηθούν οι άντρες την υπερεξουσία τού να βγάζουν και να μοιράζουν χρηματικά ποσά; Ο viral χορός δείχνει ότι ξυπνήσαμε και διεκδικούμε αυτά που άλλοι βρίσκουν έτοιμα «από την κούνια».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Διεθνή
23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

9 σχόλια
Πότε γέμισε η Lifo με τόσους σεξιστές αναγνώστες που ξέρουν τα προβλήματα των γυναικών στην Ελλάδα και στον κόσμο καλύτερα από εμάς τις ίδιες και έχουν να μας προτείνουν και τις καλύτερες λύσεις? Γιατί ως γνωστών οι γυναίκες είμαστε υπερβολικά και υστερικά πλάσματα που δεν ξέρουμε την τύφλα μας και έχουμε την ανάγκη ενός άνδρα που δεν έχει ιδέα ποια είναι η καθημερινότητα μας να μας φωτίσει.
Η Lifo έχει πολύ κόσμο που σχολιάζει και είναι συντηρητικός, βγάζει θυμό και σεξισμό.(Με εξαιρέσεις φυσικά, βλέπε θεικό βλαχακι που πάντα τα σχόλιά του έρχονται σαν βάλσαμο στην υπόλοιπη μαυρίλα) Τους αναγνωρίζω είναι πως δεν είναι ομοφοβικοί τουλάχιστον,αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μπροστά.Πριν από λίγα χρόνια σε θέμα με το προσφυγικό μια σχολιάστρια είχε γράψει πόσο είχε στεναχωρεθεί που πνίγονται παιδάκια στο ανατολικό Αιγαίο τίποτε περισσότερο και είχε πάρει πάνω από 230 αρνητικές. Δεν θα το ξεχάσω.
μιας και ειμαστε στον μεσο που ολα μενουν λες και ειναι γραμμενα απο πετρα - δεν μας στελνεις τον συνδεσμο για αυτο το σχολιο - για να επιβεβαιωσουμε την αποψη σου
Θα επιβεβαιώσεις τι ακριβώς, δηλαδή; Το downvoting έχει καταργηθεί από καιρό, τώρα, με αναδρομικη ισχύ σ' όλα τα παλαιά σχόλια. Δεδομένου του γεγονότος ότι έχουν υπάρξει (και) διάφορες τραγικές τοποθετήσεις-σχόλια στα σχετικά άρθρα, δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, πάντως. Εδώ κάποιος είχε εξαναστεί λέγοντας πως βαριέται να διαβάζει γι' αυτά τα πράγματα... Άλλοι, δε, υποστήριζαν ότι οι άνθρωποι αυτοί (συλλήβδην) δεν έχουν κανένα θέμα με το να βλάψουν τα παιδιά τους κι αν αυτά πεθάνουν, νο προμπλέμο... Τι να λέμε τώρα!
"Abortion in Chile is legal in the following cases: when the mother's life is at risk, when the fetus will not survive the pregnancy, and during the first 12 weeks of pregnancy (14 weeks, if the woman is under 14 years old) in the case of rape.Between 1989 and 2017 Chile had one of the most restrictive abortion policies in the world, criminalizing its practice without exception"https://en.m.wikipedia.org/wiki/Abortion_in_ChileΌμως:"The women seeking abortions turned away by doctors in Chile"(...)Chile's total ban on abortion - introduced under the rule of Gen Augusto Pinochet in 1989 - was lifted in 2017 after years of campaigning by women's organisations .Since then, abortions have been allowed under three strict conditions: if a mother's life is at risk, if a woman has been raped and if the foetus is unviableKnowing that the foetus had no chance of surviving to term (του έλειπε κομμάτι από το κρανίο), Adriana asked her doctor for a termination. But he refused.He was one of the hundreds of doctors in Chile who describe themselves as "conscientious objectors" because they refuse to carry out abortions."He gave me two options," says Adriana - to wait until the foetus died or "to pray".(...)https://www.google.gr/amp/s/www.bbc.com/news/amp/world-latin-america-49110647---------Cultural factors:Until 1989, the Civil Code of Chile legally sanctioned husbands’ ownership and authority over their wives, giving men power over their female partners and leading to abuse within the home. (...)Violence against women was prevalent across all classes of Chilean society by 1994. As of the early 1990s, it was reported that domestic violence affects about fifty percent of the women in Chile. All socioeconomic classes are affected by domestic violence, with some groups having higher rates of domestic violence than others. Consistent with these findings, a 2003 Chilean national survey indicated that 25–30% of female homicides occur at home.(...)It has been acknowledged that there has been a long history of sex abuse in the country's Catholic Church as well.https://en.m.wikipedia.org/wiki/Domestic_violence_in_ChileMarriage and divorceUntil recently, women lost their right to manage their own assets once they were married and husbands received all of the wealth, but that law has since changed and women can now administer their own assets.(...)The Chilean Civil Code previously mandated that wives had to live with and be faithful and obedient to their husbands, but it is no longer in the law.(...)Chile legalized divorce in 2004https://en.m.wikipedia.org/wiki/Women_in_Chile----------"Domestic Violence in Chile: Calling Out FemicideThere is growing pressure on the media not to romanticize femicide as a “crime melodrama”"In the country with the fewest homicides in Latin America, and one of the safest, a woman is found unconscious, her eyes ripped out. The body of a young woman, seven months pregnant, is found a year after her disappearance just a hundred yards from her house, under a layer of lime and concrete. A woman is murdered, at home, alongside her mother. Another is recovering in a hospital after a knife attack that killed almost all of her family; her mother and younger sister died, her father managed to escape with a chest wound, crying for help.These are not crimes linked to drug traffickers, gangs, or political repression. These are examples of women attacked in Chile by men with whom, in most of the cases, they were in intimate relationships—current or former husbands or domestic partners, a crime that in Chile is called femicide. https://niemanreports.org/articles/chile-femicide-is-not-a-crime-melodrama/
Αγαπητή Lifo, αναγνωρίζω ότι είναι δίκαιος ο εξοστρακισμός των Greeklish από τα σχόλια των αναγνωστών, ακόμα και αν αυτό στερεί τη δυνατότητα επικοινωνίας σε κάποιους που δεν διαθέτουν ελληνικό πληκτρολόγιο (ας πούμε γράφουν από το εξωτερικό σε δανεικό υπολογιστή). Όμως σχόλια -και μάλιστα τόσο εκτεταμένα- στα αγγλικά (σχεδόν 600 λέξεις έναντι... 7 ελληνικών!) κάνουν προκλητικά ορατή την μακροπρόθεσμα αναπόφευκτη εξόντωση της ιδιας της γλώσσας που μιλάμε, που είναι και η γλώσσα μιας ιδιαίτερα αγαπητής διαδικτυακής εφημερίδας.Κάντε κάτι!
Αγαπητή lifo, αυτά τα ολίγα κείμενα στην αγγλική αφορούν στην κατάσταση των γυναικών στη Χιλή και τις διακρίσεις που υφίστανται. Τα νομοθετήματα προς την επίτευξη της ισότητας έχουν έρθει πολύ πρόσφατα και η ψαλίδα της ανισότητας θα απαιτήσει χρόνο για να κλείσει.Θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών γνωρίζει την αγγλική και δεν είναι, πρακτικά χρονικά εφικτό να μεταφράζονται τα πάντα. Πιστεύω πως όποιος επιθυμεί, μπορεί να διαβάσει το εκάστοτε σχόλιο, αλλιώς μπορεί και να το προσπεράσει. Τα περί "εξόντωσης" της ελληνικής γλώσσας είναι φαιδρότητα που, ξεκάθαρα, αφορά σε διαφωνία επί της τοποθέτησης αυτού του κειμένου εδώ, το οποίο φαίνεται να χαλά το (σχεδόν) ομοιόμορφο κλίμα των σχολιών: "yo bro, ο φεμινισμός είναι άχρηστος/εσείς είστε βλαμμένες/για τους άνδρες δεν λέτε τίποτα".Βάζω στοίχημα ότι ένα κείμενο που θα εντασσόταν στο άνωθεν κλίμα καμία ενόχληση δεν θα δημιουργούσε στον κύριο που σας εκλιπαρεί να "κάνετε κάτι!". Αλήθεια τι να κάνετε; Να λογοκρίνετε τα σχόλια αυτά; (βλ. https://m.lifo.gr/now/greece/262182/i-diethnis-amnistia-dilonei-anisyxi-kai-zita-poiniki-diereynisi-ton-peristatikon-astynomikis-vias-sta-eksarxeia?comment=2270865#2270865 εκτός απο αγγλικά έχει και μερικά ιταλικά ...φωτιά θα πέσει να μας κάψει μα τον Τούτατη!).Η ιδιαίτερα αγαπητή διαδικτυακή εφημερίδα ελπίζω πως δεν "φοβάται" την αγγλική και δεν βλέπει μπαμπούλες εκεί που δεν υπάρχουν. Παρ' ολ' αυτά (και κατ' εξαίρεση) μία εκ του προχείρου μετάφραση του προηγούμενού μου σχολίου είναι η κάτωθι:(Πλέον) η άμβλωση στη Χιλή είναι νόμιμη στις ακόλουθες 3 περιπτώσεις: όταν η ζωή της μητέρας κινδυνεύει, όταν το έμβρυο κρίνεται πως δεν θα επιβιώσει απ' την εγκυμοσύνη και σε περίπτωση βιασμού.Μεταξύ του 1989 και 2017 η Χιλή είχε μία από τις πιο περιοριστικές πολιτικές αμβλώσεων στον κόσμο, ποινικοποιώντας την πρακτική της ΧΩΡΙΣ εξαίρεσηhttps://en.m.wikipedia.org/wiki/Abortion_in_ChileΌμως:"Γιατροί διώχνουν γυναίκες που θέλουν να πραγματοποιήσουν αμβλώσεις στη Χιλή"(...)Η πλήρης απαγόρευση των αμβλώσεων στην Χιλή - που εισήχθη υπό την κυριαρχία του Πινοσέτ το 1989, άρθηκε το 2017 μετά από πολλά χρόνια εκστρατειών γυναικείων οργανώσεων.Η Αντριάνα, γνωρίζοντας ότι το έμβρυο δεν είχε καμία πιθανότητα να επιβιώσει, (καθώς του έλειπε κομμάτι από το κρανίο) ζήτησε από τον γιατρό τον τερματισμό της κύησης. Αλλά αυτός αρνήθηκε.Ήταν ένας από τους εκατοντάδες γιατρούς στη Χιλή που περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «αντιρρησίες συνείδησης» επειδή αρνούνται να πραγματοποιήσουν αμβλώσεις.Ο γιατρός είπε στην Αντριάνα ότι έχει 2 επιλογές: να αφήσει το έμβρυο να πεθάνει (εντός της) ή να προσευχηθεί.https://www.google.gr/amp/s/www.bbc.com/news/amp/world-latin-america-49110647-------Πολιτισμικοί παράγοντες (νομοθεσία)Έως το 1989, ο αστικός κώδικας της Χιλή καθιέρωνε την κυριότητα και την εξουσία των ανδρών πάνω στις γυναίκες τους, δίνοντάς τους την εξουσία και οδηγώντας σε ενδοοικογενειακή βία.(...)Η βία κατά των γυναικών ήταν ευρέως διαδεδομένη σ' όλες τις κοινωνικές τάξεις της Χιλής έως το 1994. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αναφερόταν πως η ενδοοικογενειακή βία επηρέαζε περίπου το 50% των γυναικών της Χιλής. Όλες οι κοινωνικοοικονομικές τάξεις επηρεάζονται από την ενδοοικογενειακή βία, με ορισμένες ομάδες να έχουν υψηλότερα ποσοστά σε σχέση με άλλες. Συνεπής με τα ευρήματα αυτά ήταν μια έρευνα σε εθνικό επίπεδο του 2003 που έδειξε ότι το 25-30% των γυναικοκτονιών λαμβάνουν χώρα στο σπίτι.(...)Έχει, επίσης, αναγνωριστεί ότι έχει υπάρξει μακρά ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης στην Καθολική Εκκλησία.https://en.m.wikipedia.org/wiki/Domestic_violence_in_ChileΓάμος και διαζύγιοΜέχρι πρόσφατα, οι γυναίκες έχαναν το δικαίωμά τους στο να διαχειρίζονται τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία όταν παντρευόντουσαν καθώς οι σύζυγοι ελάμβαναν όλο τον πλούτο. Ο νόμος αυτός έχει αλλάξει και οι γυναίκες μπορούν -πλέον- να διαχειρίζονται τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία.(...)Η Χιλή νομιμοποίησε το διαζύγιο (μόλις) το 2004.https://en.m.wikipedia.org/wiki/Women_in_Chile--------"Ενδοοικογενειακή βία στη Χιλή: Ξεμπροστιάζοντας τις γυναικοκτονίες.Υπάρχει αυξανόμενη πίεση στα Μ.Μ.Ε. να μην παρουσιάζουν ρομαντικά τις γυναικοκτονίες ως 'έγκλημα-μελόδραμα' "Στην Χιλή, στην χώρα της Λατινικής Αμερικής με τις λιγότερες ανθρωποκτονίες και μία από τις πιο ασφαλής, μια γυναίκα κείτεται αναίσθητη με τα μάτια της βγαλμένα έξω. Το σώμα μιας (άλλης) νεαρής γυναίκας, επτά μηνών έγκυο, βρίσκεται ένα χρόνο μετά την εξαφάνισή της, μόλις εκατό μέτρα από το σπίτι της, κάτω από ένα στρώμα ασβέστη και μπετόν. Μια (άλλη) γυναίκα δολοφονήθηκε, στο σπίτι, μαζί με τη μητέρα της. Μία (άλλη) γυναίκα αναρρώνει σε νοσοκομείο μετά από μια επίθεση με μαχαίρι που σκότωσε σχεδόν όλη την οικογένειά της: η μητέρα και η νεότερη αδελφή της πέθαναν, ο πατέρας της κατάφερε να δραπετεύσει με μια πληγή στο στήθος, φωνάζοντας για βοήθεια.Τα παραπάνω δεν είναι εγκλήματα που συνδέονται με εμπόρους ναρκωτικών, συμμορίες ή καταστολή πολιτικού τύπου. Αυτά είναι παραδείγματα γυναικών που τους επιτέθηκαν άντρες με τους οποίους -στις περισσότερες περιπτώσεις- είχαν στενές σχέσεις ...νυν ή πρώην σύζυγοι/ σύντροφοι (...)https://niemanreports.org/articles/chile-femicide-is-not-a-crime-melodrama/
Μάχης των φύλων συνέχεια...Η ανδρική ψωροπερηφάνεια ενός ανδροκρατούμενου πολιτισμού αιώνων και η γλώσσα της σκοτεινής, προαιώνιας πατριαρχίας, θέλει για θύμα της όχι μόνο τη γυναίκα, αλλά και τον ίδιο τον άντρα. (Τόση τυφλότητα, ναι!)Γιατί, πώς να πω εγώ: «Η βιάστριά μου είσαι εσύ»;Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Η ανδροκρατία, αναίσθητη και ανεγκέφαλη, αποκλείει τη δημιουργία της. Κι ας δέχθηκα επτά χρόνων αγοράκι τη σεξουαλική επίθεση μιας παραμάνας. Κι ας βιάστηκα από γυναίκες δυο φορές στην ενήλικη ζωή μου. Ψάχνω στα λεξικά.Η μόνιμη απάντηση: «βιάστρια: δεν βρέθηκε στο λεξικό».Και πώς να βρεθεί μέσα από τον μονοσήμαντο, επιπόλαιο -καταρρέοντα ήδη- πολιτισμό του άντρα; Μα και να βρεθεί, θα καταργηθεί εκ των πραγμάτων ως άκρως σεξιστική από τον αυστηρό, θυμωμένο -ανατέλλοντα ήδη- πολιτισμό της γυναίκας. Ψάχνω για ανθρώπους. Ούτε για άντρες ούτε για γυναίκες. Κι ούτε βέβαια για «άτομα» (ουδέτερη όσο και παγερή λέξη που έχει αντικαταστήσει, τη διαχρονική λέξη «άνθρωπος» ως «ξεπερασμένη». Ο 60χρονος ακόμα λέει «σπουδαίος άνθρωπος η Κατερίνα» εκεί που ο 20χρονος θα πει «φοβερό άτομο η Αικατερίνη»).
Η βία που ασκείται σε πλήθος αδύνατων ανθρώπων (και μεταξύ αυτών γυναικών) από δυνατούς (μεταξύ αυτών και γυναικών) είναι παρούσα.Ο φεμινισμός είναι παρελθόν.
Αντε πάλι τα ίδια. Οι διακρίσεις κατά των γυναικών είναι υπαρκτές. Και πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Αλλά τα δικαιώματα κατακτώνται, δεν χαρίζονται.Αν νομίζετε ότι οι άντρες θα σας χαρίσουν αυτά που σας αναλογούν επειδή εσείς βρίζετε κάθε αρσενικό στα σόσιαλ, οι δισέγγονες σας θα έχουν γεράσει και ακόμα θα ισχύουν οι ίδιες (κατακριτέες) διακρίσεις εις βάρος σας.Την μεγαλύτερη χλαπάτσα την τρώτε από το ίδιο σας το φύλο. Εσείς τρέχετε σαν ηλίθιες να γεμίσετε τις ντουλάπες σας με κάθε σκουπίδι από το primark και το zara. Χωρίς να σκεφτείτε ότι είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ αυτές που ποδοπατιούνται και αλέθονται για να φοράτε εσείς πολύχρωμα βρακάκια.Εκτός αν ζητάτε να σταματήσει η βία εναντίον των γυναικών, αλλά εννοείτε μόνο των προνομιούχων δυτικών γυναικών της μικρο/μεσοαστικής τάξης.Εσείς αποθεώνετε το κάθε τηλε-trash-σκουπίδι που προωθεί τα σεξιστικά πρότυπα εναντίον σας. Εσείς ακολουθείτε μανιωδώς την κάθε σελεμπριτού που προβάλλει φορεματάκια, χτενισματάκια, παιδάκια, παντρολογήματα, νυφικά (για την "σπουδαιότερη μέρα της ζωής σας"), γκαστρώματα, γάμους και χωρισμούς.Εσείς ακολουθείτε σαν βλαμμένες κάθε πρόσταγμα της μόδας, ακόμα και όταν αυτό βλάπτει την υγεία σας (π.χ. ψηλοτάκουνα). 2,5 ΤΡΙΣεκατομμύρια τα σκάτε σε σέξυ ρουχαλάκια και παπουτσάκια ΚΑΘΕ χρόνο - λες και δεν διαθέτει η κάθε μια σας από 2 ντουζίνες στην ντουλάπα της.Και φυσικά τα πληρώνετε αυτά, τίποτα δεν είναι τζάμπα στις μέρες μας. Είτε λιώνετε σε μια δουλειά (νάτη η εκμετάλλευση) για μπορείτε να πληρώσετε αυτές τις μαλακίες, είτε κολλάτε σε κάποιο αρσενικό για να σας τα πληρώσει αυτός (νάτη και η εξάρτηση).Αναλογιστήκατε ποτέ πόσο ελέυθερο θα ήταν το γυναικείο φύλο, αν δεν είχε να ξοδεύει 2,5 ΤΡΙΣ, κάθε χρόνο; Αναλογιστήκατε ποτέ το πόση ελευθερία και ανεξαρτησία (και μάλιστα για όλες τις γυναίκες του πλανήτη) μπορούν να προσφέρουν 2,5 τρις στην τσέπη σας;Αλλά όχι, το να βρίζετε όλα τα αρσενικά στα σόσιαλ και να ζητάτε μείωση του ΦΠΑ στις σερβιέτες είναι το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορείτε να σκεφτείτε.Και μετά βγαίνετε στους δρόμους τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα. Ποιός περιμένετε να σας αναγνωρίσει τα δικαιώματα σας; Αυτός που σας πληρώνει τα στριγκάκια που φοράτε; Η μήπως αυτός που σας πετάει ένα μισθό πείνας για να μπορείτε δήθεν να τα πληρώνετε μόνες σας;
Για να έχεις λόγο ύπαρξης καμία φορά, θα πρέπει να δημιουργείς τον ''εχθρό''. Η έλλειψη του ''εχθρού'' σου δίνει αξία να υπάρχεις.Μην δημιουργούμε ''εχθρό'' από το πουθενά. Υπάρχει νομικό πλαίσιο για την ενδοοικογενειακή βία, και αφορά και στην ασκούμενη ΚΑΙ από γυναίκες. Η μη πληρωμή εργασίας αφορά και άντρες. Οι βιαστές, οι άρρωστοι βιαστές είναι ελάχιστοι, κακώς υπάρχουν και να τιμωρηθούν, αλλά δεν καθιστούν όλο το ανδρικό φύλο ως εν δυνάμει βιαστές. Και μη συγκρίνουμε χώρες του Ισλάμ με μία δυτικού τύπου Δημοκρατία όπως η Ελλάδα.
Το επιτυχεστερο σχόλιο που μπορει να περιγράψει την νοητικη κατασταση που ζουμε ειναι οτι πασχίζουμε αντι να βρουμε κάποιο κοινο "εμείς" πασχίζουμε να βρούμε τον "αλλο" - συνηθως ως τρόπαιο ετεροδοξίας. Σαν αντρας βρίσκω το ο βιαστης εισαι απανθρωποιητικο και προσβλητικο - ο καθενας μας εχει μεσα τους σπορους για να γινει οτι χειροτερο μπορει να γινει αλλά και ο καθενας εχει την επιλογή να μην γίνει. Επομενως το βιαστης εισαι εσυ θυμιζει περισσότερο θρησκευτική λογικη προπατορικου αμαρτήματος παρα το οτι απευθυνεται σε ανθρωπους με επιλογες. Σκεφτομαι οι υπαρξιστες τι θα ελεγαν για αυτο το συνθημα.
Μα το σύνθημα απευθύνεται στον βιαστή συγκεκριμένα, και σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι γυναίκες πηγαίνουν γυρεύοντας, και όχι γενικά σε όλους τους άνδρες . Πριν από αυτό το τραγούδι λέει: "Και δεν ευθύνομαι εγώ, ούτε που ήμουν, ούτε τι φορούσα. Ο Βιαστής είσαι εσύ" Κανείς δεν είπε ότι όλοι οι άνδρες είναι βιαστές η εν δυνάμει βιαστές.
"Οι βιαστές, οι άρρωστοι βιαστές είναι ελάχιστοι, κακώς υπάρχουν και να τιμωρηθούν, αλλά δεν καθιστούν όλο το ανδρικό φύλο ως εν δυνάμει βιαστές."…Οι βιαστές, οι "άρρωστοι" βιαστές, όπως τους αποκαλείς, μπορεί -πράγματι- να είναι ελάχιστοι. Έλα ντε, όμως, που οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άνδρες καθημερινοί. Διάβασε για τις εμπειρίες των γυναικών:(πολύ ενδεικτικά)https://ampa.lifo.gr/koinotita/prosopiki-istoria-me-epiase-apo-to-laimo-kai-me-kollise-ston-toicho-choris-sex-den-tha-m-afine-na-fygo-apo-ekei/https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti-a-mpa-imoyn-ypervolika-methysmeni-ki-ekeinos-prospathise-na-to-ekmetalleytei/https://ampa.lifo.gr/gunaikes/stealthing-amp-amp-synainesi/https://ampa.lifo.gr/gunaikes/i-koyltoyra-toy-viasmoy-i-zoi-moy-kai-i-zoi-mas/
Καλά όλα αυτά, αλλά διαβάζω μόνο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Οι άντρες πουθενά στην ιστορία, παρά μόνο ως κακοί. Είναι όμως και αυτό μια μορφή σεξισμού.Οι άντρες δεν κλαίνε. Οι άντρες δεν πονάνε. Οι άντρες πρέπει να έχουν δουλειά. Πρέπει να έχουν δίπλωμα. Πρέπει να ξέρουν από χειρονακτικά. Πολλά πρέπει που η κοινωνία αγνοεί γιατί επικεντρώνεται μόνο στην θηλυκή πλευρά του προβλήματος. Ή θα τα λύσουμε όλα ίσα, ή πάντα η μια πλευρά θα κομπιάζει.Επίσης, όταν σε ρωτάει ο εργοδότης σου αν θα κάνεις παιδί σύντομα, είναι μια ερώτηση λογική καθώς θα επενδύσει σε σένα ως υπάλληλο για να έχεις παραγωγικότητα. Αν κάθεσαι σπίτι σου επειδή είσαι έγκυος, δύσκολο να παράγεις.
Προσπαθώ να καταλάβω. Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο στη χώρα μας, στην Ευρωπη και στη δύση γενικότερα που καλύπτει και τιμωρεί τη βία εντός της οικογένειας και αλλού? Εάν μια γυναίκα "αγγιχθει" παράνομα από οποιονδήποτε θα βρει η όχι υποστήριξη από το νόμο εάν ζητήσει βοήθεια? Εάν η συζηγος χτυηθει από τον άντρα της, δεν έχει το δικαίωμα να τον καταγγείλει και εκείνος Μετα να μπλέξει άσχημα με τη δικαιοσύνη?Ίσως δεν είναι όλα λυμένα στο 100%, να το δεχθώ. Όμως ακόμα και έτσι να'ναι γιατί δεν κάνουν οι γυναίκες κάτι πιο αποτελεσματικό και πιο ουσιαστικό από το να κατηγορούν τους πάντες πως είναι "βιαστές". Ας ψηφίσουν γυναικεία. Ας κάνουν και άλλες χώρες κάτι σαν τη Φιλανδία. Ξέρετε ότι το νομικό πλαίσιο στη χώρα μας υποχρεώνει το κόμματα να έχουν στο ψηφοδέλτιο τους τουλάχιστον ένα 40% γυναίκες, αλλιώς θεωρούνται παράνομα?Κατεβείτε στην πολιτική οι ίδιες που νιωθετε ότι θιγεσθε από τους άνδρες στην πατρίδα σας. Ζητήστε την ψήφο των άλλων γυναικών η οποιονδήποτε στηρίζουν το δίκαιο των αιτημάτων σας. Και κυριως: ψηφίστε γυναίκες! Οι γυναίκες είστε το 51% του συνολικού πληθυσμού, είστε περισσότερες από τους άντρες. Κάντε παιχνίδι όπως θέλετε εσείς.Στην Ευρώπη ζούμε. Όλα είναι με το μέρος ας.
Κακώς μένεις στο σύνθημα. Δεν μπορεί να περιμένεις να κατεβαίνει κόσμος στον δρόμο και να φωνάζει σας παρακαλώ μην μας χουφτώνετε. Α και άλλο είναι ο νόμος και άλλο οι νόρμες. Πολλά πράγματα είναι παράνομα και δεν γίνεται να καταγγελθούν και πολλά πράγματα είναι νόμιμα και είναι αισχρά.
Αρη, Να μην σου πω για τηνΕλλάδα, να σου πω για την Γαλλία που είναι όντως μια πολύ πιο προχωρημένη χώρα συγκριτικά με εμάς. Το νομικό της πλαίσιο είναι εξαιρετικό. Ωστόσο, όπως συμβαίνει παντού, ένα νομικό πλαίσιο είναι κάτι το νεκρό χωρίς τους ενδεδειγμένους ανθρώπους για την εφαρμογή του. Στην περίπτωση πλήθους γυναικοκτονιών, αποδεικνύεται -τραγικά καθυστερημένα- ότι οι αστυνομικοί και οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν είχαν δώσει σημασία σε εκδηλώσεις βιας που προηγήθηκαν, "συμβουλεύοντας" -δηλαδή πιέζοντας- τα θύματα να αγνοήσουν "μια κακιά στιγμή", "να μην χαλάσουν το σπίτι τους", κλπ, τα γνωστά. Μάλιστα, οι γραφειοκράτες της υπηρεσίας χορήγησης επιδομάτων περιέκοψαν κατά το ήμισυ το επίδομα αναπηρίας μιας γυναίκας που έμεινε παραπληγική όταν την εκπαραθύρωσε ο βίαιος σύντροφός της, με το εξής επιχείρημα: αφού την είχε κακοποιήσει και προηγουμένως, είχε φύγει από το σπίτι και επέστρεψε, ήταν συνυπεύθυνη κατά 50% για ότι της συνέβη!!!Αγνοώντας φυσικά την "λεπτομέρεια" ότι, με την έλλειψη δομών για κακοποιημένες γυναίκες στην περιφέρειά της και με το γιγάντιο στεγαστικό πρόβλημα της Γαλλίας και τα νοίκια που φτάνουν στη στρατόσφαιρα, η μοναδική άλλη επιλογή της ήταν η αστεγία!