Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων: Εννιά παιδιά ονειρεύονται ένα «σπίτι»

Εννιά χρόνια πόλεμος στη Συρία, για κάποια παιδιά σημαίνει εννιά χρόνια ανεκπλήρωτων ονείρων για ένα σπίτι.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και οι επιθυμίες τους λειτουργούν ως υπόμνηση, την ώρα που η UNCHR εκτιμά ότι 70,8 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι αναγκαστικά εκτοπισμένοι. Από αυτούς τα 25,9 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες και 3,5 εκατομμύρια έχουν κάνει αίτηση ασύλου. 

Ο Άμπντουλ Ραχμάν είναι τεσσάρων μηνών. Είναι τυλιγμένος με μια μπλε κουβέρτα και ακουμπισμένος σε μαξιλάρια μέσα στην σκηνή που μένει με την οικογένειά του.

Ο Ουαλίντ είναι δύο χρονών. Καθισμένος στο κέντρο του στρώματος ποζάρει με την στάση του πυγμάχου.

Η Ρανίμ είναι 9 ετών. Από τότε που γεννήθηκε δεν γνώρισε την ειρήνη. Είναι ξυπόλητη και φοράει ένα κόκκινο φόρεμα με κέντημα.

Εννέα φωτογραφίες προσφυγόπουλων. Εννέα τα χρόνια του πολέμου στη Συρία.

Το Reuters ανέθεσε στον Σύρο φωτογράφο Χαλίλ Ασάουι να απαθανατίσει με τον φακό του τα πρόσωπα ενός πολέμου που μαίνεται στην πατρίδα του με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.

Εκείνος πήγε στον προσφυγικό καταυλισμό Άτμεχ, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, όπου φιλοξενούνται εκτοπισμένες οικογένειες από το 2011.

Ο πόλεμος έχει αφήσει τους μισούς Σύρους άστεγους.

Ο Ασάουι απεικόνισε τον κάθε χρόνο του εννιαετούς πολέμου με μια απλή φωτογραφία: ένα προσφυγόπουλο που γεννήθηκε τη συγκεκριμένη χρονιά από τα 9 χρόνια. Το καθένα τους ποζάρει μέσα σε μια σκηνή. Μόνο του εκτός από την οκτάχρονη Τζουμάνα με τον δίδυμο αδελφό της Φαρχάν.

«Το κάθε παιδί αντιπροσωπεύει και από μια χρονιά του εννιαετούς πολέμου. Κάθε παιδί αφηγείται μια ιστορία και το καθένα έχει μια δική του ιστορία πολέμου. Αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σπίτι, κάποια παιδιά δεν γνωρίζουν ή έχουν ξεχάσει ότι ένα σπίτι έχει τοίχους και μια πόρτα», λέει ο φωτογράφος.

Στα παιδιά εκείνα που είναι αρκετά μεγάλα ώστε να μιλάνε, ο Ασάουι έκανε την ίδια ερώτηση: τι είναι σπίτι;

Η εξάχρονη Ραουάν με το φόρεμά της με σχέδια απάντησε ότι θυμάται ακόμη το σπίτι της «που ήταν παλιομοδίτικο», στη νότια Ιντλίμπ.

«Το σπίτι για μένα είναι ένας χώρος που βρίσκονται οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Πήρα μαζί μου τα παιχνίδια μου αλλά εδώ δεν είναι καθόλου ωραία. Η σκηνή δεν είναι σπίτι γιατί μπορεί να αρπάξει φωτιά και μπορεί να την πάρει ο αέρας».

Με πληροφορίες του Reuters/ΑΠΕ