Όσοι ξεκινήσουν να δουν το Hellbound με την εντύπωση ότι είναι το νέο Squid Game το πιο πιθανό είναι να απογοητευτούν. Δεν είναι Squid Game. Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για κορεάτικα δράματα, οι δύο σειρές δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Το Squid Game είχε γρήγορη σκηνοθεσία, σασπένς και μια πολύχρωμη δυστοπία που είχε να κάνει με την απόλυτη ανέχεια και τα χρέη που οδηγούν σε ακραίες αποφάσεις, ενώ το Hellbound αργό ρυθμό, μουντή και απειλητική ατμόσφαιρα και το θέμα του είναι η θρησκοληψία και οι νέοι προφήτες στη εποχή των social media, όπου όλα μεταδίδονται live.
Ωστόσο, και το Hellbound, που επίσης είναι διαθέσιμο στο Netflix, είναι πολύ βίαιο. Οι σκηνές όπου άνθρωποι ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου είναι ιδιαίτερα αιματηρές και ωμές, στα όρια του σπλάτερ.
Το Squid Game ήταν ένα απρόσμενο χιτ, κανείς δεν περίμενε να γίνει η πιο δημοφιλής σειρά του Netflix ever – έγινε εν μια νυκτί, από στόμα σε στόμα, ενώ το Hellbound ήταν η πιο αναμενόμενη και πολυσυζητημένη σειρά για τους φαν του horror εδώ και μήνες. Μάλιστα, τα πρώτα τρία επεισόδιά του έκαναν πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο, αν λέει κάτι αυτό. Είναι το πρώτο κορεάτικο δράμα που καταφέρνει κάτι τέτοιο κι αυτό επειδή πίσω από τις κάμερες κρύβεται ο Γέον Σανγκ-χο στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά για την τηλεόραση.
Οι παραλληλισμοί με το πρώτο lockdown που βίωσε ο κόσμος πριν από ενάμιση χρόνο είναι αναπόφευκτοι όταν ο Γεόν Σανγκ-χο στρέφει την κάμερα στους δρόμους της Σεούλ που έχουν αδειάσει μετά την αποκάλυψη του υπερφυσικού αυτού φαινομένου. Προκαλούν περισσότερη ανησυχία και σφίξιμο από τις σκηνές βίας.
Ο Σανγκ-χο είχε ξανακάνει τα ζόμπι ενδιαφέροντα το 2016 με το απολαυστικό Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών (Train to Busan) που συνδύαζε πανέξυπνα την δράση με το κοινωνικό σχόλιο στα χνάρια του πρωτεργάτη του είδους Τζορτζ Ρομέρο.
Η σειρά βασίζεται σε ένα webtoon και μικρού μήκους φιλμ κινουμένων σχεδίων του ίδιου, που σκηνοθέτησε και σχεδίασε το 2003.
Ξεκινά αρκετά εντυπωσιακά – αν φυσικά δεν έχεις δει το τρέιλερ. Ένας άνδρας κάθεται σε ένα καφέ και κοιτάει νευρικά και με τρόμο το ρολόι του. Ξαφνικά εμφανίζονται τρεις γκρι δαίμονες –κάπως ειρωνική σκηνή, και στα όρια του σουρεαλισμού– που ήρθαν από το πουθενά για να τον πάρουν μαζί τους στην κόλαση, αφού πρώτα τον διαλύσουν στην κυριολεξία. Αργότερα γίνεται γνωστό ότι είχε λάβει μια ειδοποίηση από έναν άγγελο/πνεύμα (;) για την ακριβή ημερομηνία και ώρα του θανάτου του.
Ένας ντεντέκτιβ με τραγικό παρελθόν ερευνά τους υπερφυσικούς αυτούς θανάτους που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο και έναν μυστηριώδη άνδρα, ηγέτη μιας νέας αίρεσης που ισχυρίζεται ότι είναι ένα σημάδι από τον θεό.
Στα τρία επόμενα επεισόδια η πλοκή μεταφέρεται τέσσερα χρόνια μπροστά και μας δείχνει έναν κόσμο βυθισμένο στον θρησκευτικό φανατισμό, όπου κανείς δεν είναι στην ουσία ασφαλής. Αυτή η χρονική αλλαγή ίσως ξενίσει τον θεατή αρχικά, αλλά όλα οδηγούν σε ένα σοκαριστικό και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο φινάλε, που αφήνει ανοικτά πολλά μέτωπα για την δεύτερη σεζόν – αν υπάρξει.
Πέρα από τη θρησκευτική υστερία, η σειρά αγγίζει πολλά άλλα κοινωνικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, σπάνια αποτυπώνεται τόσο εύστοχα στη μικρή οθόνη η εποχή του ίντερνετ και της πληροφορίας όπως και η μανία με τα social media και ο τοξικός ρόλος που παίζουν στους θανάτους των «αμαρτωλών».
Ανά στιγμές θυμίζει ένα μεσαιωνικό τοπίο και ένα πιο σύγχρονο «κυνήγι μαγισσών», μόνο που εδώ υπάρχει μια κάμερα που κάνει ζωντανή αναμετάδοση τα πάντα και ο καθένας μπορεί να τα παρακολουθήσει στο κινητό του ή να βρίσκει οτιδήποτε αναζητά online.
Σε μια σκηνή ανθολογίας ο ντεντέκτιβ σηκώνει το κινητό του για να δει το πλήθος πιστών που προσπαθεί να τον λιντσάρει το πρόσωπο του θρησκευτικού τους ηγέτη στην οθόνη να τους προστάζει να τον αφήσουν ελεύθερο.
Αλλού ο ανώνυμος streamer που ουρλιάζει από την οθόνη για να αποδoθεί θεία δικαιοσύνη και αποκαλύπτει προσωπικές πληροφορίες των θυμάτων συμβολίζει την παράνοια ανεξαρτήτως καιρού. Μια αρκετά τρομακτική φιγούρα.
Οι παραλληλισμοί με το πρώτο lockdown που βίωσε ο κόσμος πριν από ενάμιση χρόνο είναι αναπόφευκτοι όταν ο Γεόν Σανγκ-χο στρέφει την κάμερα στους δρόμους της Σεούλ που έχουν αδειάσει μετά την αποκάλυψη του υπερφυσικού αυτού φαινομένου. Προκαλούν περισσότερη ανησυχία και σφίξιμο από τις σκηνές βίας.
Υπάρχουν κι άλλα όμως να θαυμάσεις εδώ. Οι ερμηνείες στην πλειοψηφία τους βρίσκουν τους ηθοποιούς να ξεπερνούν τον εαυτό τους. Από ένα εξαιρετικό καστ ξεχωρίζει ο σπουδαίος Γιου Αχ-ιν στον ρόλο του ηγέτη της αίρεσης, έναν από τους καλύτερους Κορεάτες ηθοποιούς της γενιάς του και από τους ομορφότερους, που εδώ παίζει με ένα κενό αινιγματικό βλέμμα και ένα γέλιο που πραγματικά σε κάνει να ανατριχιάζεις περισσότερο από όσα φρικιαστικά συμβαίνουν, ή ο συγκλονιστικός Παρκ Γεόνγκ-μιν στον ρόλο του τραγικού πατέρα/ρεπόρτερ στο δεύτερο μισό της σειράς –ο οποίος παρεμπιπτόντως, εκτός από ηθοποιός, είναι και δημοφιλής συγγραφέας– και η επίσης απίστευτη Κιμ Χιούν-γιου ως η άθεη δικηγόρος.
Τώρα αν θα καταφέρει να ξεπεράσει το Squid Game, μένει να το δούμε. Οι αριθμοί αυτό λένε. Πάντως θα είναι κρίμα για όσους το αποφύγουν γι’ αυτό τον λόγο. Το Squid Game ασκεί κριτική στην καπιταλιστική κοινωνία, το Hellbound χτυπά ανελέητα και σε πρώτο επίπεδο τη θρησκεία. Είναι πιο σκοτεινό και πιο δυσκολοχώνευτο, παραδόξως, όμως, για μια σειρά του φανταστικού είναι πιο κοντά στην πρόσφατη πραγματικότητα από όσο φαίνεται αρχικά.
σχόλια