Έτσι μου ‘ρχεται να χτυπάω το κεφάλι μου στον «Τοίχο»

Έτσι μου ‘ρχεται να χτυπάω το κεφάλι μου στον «Τοίχο» Facebook Twitter
O Ρότζερ Γουότερς εμπνεύστηκε το μεγαλεπήβολα ψυχαναλυτικό concept του άλμπουμ από την επιθυμία του να χτίσει έναν «τοίχο» ανάμεσα στον ίδιον και το κοινό του. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0


ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ, μακάρι να ήταν πάντα τέτοια τα ζητήματα και μακάρι να ήταν όλες οι μέρες τόσο νωθρές (ή έστω μη κατεπείγουσες) ειδησεογραφικά ώστε να γίνει «viral» μια …προβοκατόρικη άποψη για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από σαράντα πέντε χρόνια. Αυτός όμως είναι ο θαυμαστός, φραξιονιστικός κόσμος των social media. Η επίμαχη ανάρτηση, η οποία ανέβηκε προχθές από τον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Προκόπη Δούκα και κατέβηκε μετά τον «σάλο» που προκάλεσε (όπως πάντα βέβαια ήταν ήδη πολύ αργά, η διασπορά είχε γίνει), ήταν η εξής: «Το δε Wall με τα αντιδραστικά "We don’t need no education" συνέβαλε τα μάλα στην αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών». Μπουμ! Οι αντιδράσεις άρχισαν να πέφτουν σαν το χαλάζι μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Αρχικά, όταν είδα την ανάρτηση να κοινοποιείται δεξιά κι αριστερά στο χρονολόγιό μου, πλαισιωμένη από τόνους χλεύης, το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν πώς του’ ρθε ξαφνικά αυτή η (εξαιρετικά αντιδημοφιλής, ως απεδείχθη) επιφοίτηση; Δεν φαίνεται να ταιριάζει στο mainstream προφίλ του (επίσης, ποιος λέει «τα μάλα» εκτός από τον χαρακτήρα του Χάρη Ρώμα στο απέθαντο «Κωνσταντίνου και Ελένης»;). Όσο για την «αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών», δεν βγαίνουν τα νούμερα καθόσον ο δίσκος, ο οποίος πρωτοκυκλοφόρησε το 1979 και μετά από δύο χρόνια θεωρείτο ήδη εκτός εποχής (και εκτός πραγματικότητας), εγγράφεται ως βίωμα της γενιάς στην οποία ανήκει ο ίδιος, κι ακόμα παραπίσω.  

«Hey teachers, leave the kids alone!»: Φαντάσου να είσαι ένας πολυεκατομμυριούχος σαν τον Ρότζερ Γουότερς και να στήνεις στον τοίχο τους δασκάλους, τον τελευταίο τροχό της αμάξης δηλαδή και τότε και (πολύ περισσότερο) σήμερα.

Προφανώς, κανένας δίσκος και κανένα κομμάτι και καμία τέχνη δεν ευθύνεται για την αμορφωσιά κανενός, πιστεύω όμως ότι η ανάρτησή του σταυρώθηκε και παραδόθηκε στη δημόσια χλεύη, κυρίως επειδή ο εισηγητής της ανήκει κατά κάποιον τρόπο στους πολιτικά «σταμπαρισμένους». Θέλω να πω ότι σε άλλη περίπτωση, ίσως του αναγνωριζόταν το δικαίωμα στην υπερβολή ή στην πλάκα. Εν προκειμένω, δεν είχε τόσο σημασία αυτό που γράφτηκε, αλλά αυτός που το έγραψε. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που γράφτηκε, πέρα από το ότι δεν άξιζε να προκαλέσει τόσο χαμό (αλλά είπαμε, αυτή είναι η «κοινωνική δικτύωση»), όχι μόνο δεν ήταν εντελώς άκυρο, αλλά είχε ψήγματα αλήθειας (ή ακόμα και χιούμορ ίσως, το οποίο πήγε αδιάβαστο). Και τέλος πάντων δεν είπε κάτι τόσο θηριώδες σαν αυτό που είχε πει –σίγουρα χωρίς κανένα χιούμορ–  ο Άδωνις Γεωργιάδης ας πούμε, ότι δηλαδή «η κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά αριστερά».

Η προσωπική μου, έντονη άποψη είναι ότι το The Wall (αυτή η πομπώδης ιερή αγελάδα του κλασικού ροκ) ήταν –ή έμοιαζε να είναι στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και εν μέσω ενός κατακλυσμού νέων αντιλήψεων για τη ροκ μουσική και κουλτούρα– ένα πλαδαρό, υπερφίαλο, ναρκισσιστικό, εγωκεντρικό, αντικοινωνικό, αντιδραστικό προϊόν της μεγαλομανίας του de facto ηγέτη των Pink Floyd, Ρότζερ Γουότερς, ο οποίος εμπνεύστηκε το μεγαλεπήβολα ψυχαναλυτικό concept του άλμπουμ από την επιθυμία του να χτίσει έναν «τοίχο» ανάμεσα στον ίδιον και το κοινό του (στην πορεία, την πλήρωσαν επίσης οι δάσκαλοι, το σχολείο, η μάνα του, η γυναίκα του και το «σύστημα», ώσπου ο ήρωας καταλήγει Ναζί). Ο ύστατος βαρύς βρυχηθμός του δεινοσαυρικού ροκ στα τελειώματά του.

«Hey teachers, leave the kids alone!»: Φαντάσου να είσαι ένας πολυεκατομμυριούχος σαν τον Ρότζερ Γουότερς και να στήνεις στον τοίχο τους δασκάλους, τον τελευταίο τροχό της αμάξης δηλαδή και τότε και (πολύ περισσότερο) σήμερα. Και οι πιτσιρικάδες ανά τον πλανήτη που άκουγαν παντού αυτό το ρεφρέν, συχνά στην ελαφρώς ντίσκο εκδοχή του, δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες αυτής της ροκ όπερας που έγραψε ο Γουότερς για τον εαυτό του ούτε ότι οι εν λόγω δάσκαλοι ήταν οι «βασανιστές» του στο μεταπολεμικό βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα. [Disclaimer: Αναγνωρίζω και επικροτώ την στάση του Ρότζερ Γουότερς στο παλαιστινιακό, αλλά όχι απαραίτητα το έργο του και ακόμα λιγότερο την εξόχως αντιπαθητική, σύμφωνα με πάσα μαρτυρία, προσωπικότητά του].

Θυμήθηκα κι ένα αντίστοιχο, ας πούμε, περιστατικό, διεθνούς κλίμακας όμως, που είχε συμβεί μερικά χρόνια μετά από την κυκλοφορία του The Wall, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, και αν υπήρχαν social media τότε θα είχε γίνει παγκόσμιο viral. Και τότε πάντως είχε δημιουργηθεί ένας σχετικός ντόρος όταν ο Έλβις Κοστέλο είχε κατηγορήσει τον Μπρους Σπρίνγκστιν για ασυγχώρητης επιπολαιότητα (εις βάρος των δημόσιων σχολείων και των δασκάλων που παίρνουν τρεις κι εξήντα) εξαιτίας του στίχου «We learned more from a three-minute record, baby, than we ever learned in school» («Μάθαμε πιο πολλά μωρό μου από έναν τρίλεπτο δισκάκι απ’ ότι μάθαμε ποτέ στο σχολείο») στο κομμάτι «No Surrender». Προφανώς, ούτε και αυτό το τραγούδι δεν συνέβαλε στην αμορφωσιά καμιάς γενιάς, αλλά συχνά παίρνουμε τα τραγούδια πιο σοβαρά και πιο κυριολεκτικά απ΄ όσο πρέπει. Και λέμε και καμιά μαλακία παραπάνω.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Εμείς και οι «μουλάδες»

Daily / Εμείς και οι «μουλάδες»

Για μια χώρα που η Εκκλησία έχει τόση μεγάλη εξουσία (και τόσο αμύθητη περιουσία), που ισχύει σε μια ολόκληρη περιοχή της το άβατο για τις γυναίκες και που αρνείται σθεναρά τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, σαν πολύ έντονη άποψη δεν έχουμε για το Ιράν;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Daily / Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Titan: The OceanGate Disaster» για τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο, τελευταίο ταξίδι του υποβρύχιου σκάφους Titan με προορισμό το ναυάγιο του «Τιτανικού», λειτουργεί ως παραβολή για τις συνέπειες της ύβρεως και της απληστίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Daily / Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Μέχρι να επικυρωθεί και τυπικά ο διορισμός της και σε αναμονή του ερχομού της τον επόμενο μήνα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ «Κέρδισε κάθε μάχη» του 2015, ένα υβρίδιο απομνημονευμάτων και εγχειριδίου αυτοβοήθειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ