Nick Mason: «Οι Pink Floyd είναι ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας»

Nick Mason: «Οι Pink Floyd είναι ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας» Facebook Twitter
O Mason είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd και δεν έχει σταματήσει να είναι μέλος τους από το 1965, παρά τις φιλονικίες και τις κακοτυχίες.
0



ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ,
αλλά ιδιαίτερα ευγενικός στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Nick Mason δεν φαίνεται να συμπαθεί ιδιαίτερα τις συνεντεύξεις. Μιλάει σπανίως και συνήθως δεν λέει πολλά, ίσως επειδή η προσοχή ήταν πάντα στραμμένη στα δυο πιο διάσημα μέλη των Pink Floyd, τον Roger Waters και τον David Gilmour. Ή, απλώς, επειδή έχει μεγαλώσει. Αφορμή γι’ αυτήν τη συνέντευξη είναι το νέο του πρότζεκτ που θα φέρει για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Gazi Live, το Σάββατο 4 Ιουνίου, το «Nick Mason’s Saucerful of Secrets». Το συγκεκριμένο σχήμα ξεκίνησε το 2018 και αποτελείται από τον κιθαρίστα Lee Harris, τον μπασίστα και συνεργάτη των Pink Floyd, Guy Pratt, τον Dom Βeken των Orb και τον Gary Kemp των Spandau Ballet στα φωνητικά. Πολύ σημαντικά ονόματα της ποπ ιστορίας, τα οποία μαζεύτηκαν για να παίξουν τα πρώιμα, ψυχεδελικά κομμάτια των Pink Floyd. Μετά από παύση δύο χρόνων, λόγω της πανδημίας, ξεκινούν ξανά τις περιοδείες. 

Δύο πράγματα τον οδήγησαν στην απόφαση να φτιάξει το συγκεκριμένο σχήμα. «Το πρώτο ήταν το ότι συνειδητοποίησα πως ήταν σχεδόν αδύνατο για τους Pink Floyd να βγουν ξανά σε περιοδεία», λέει, «και το δεύτερο ότι μου αρέσει ακόμα να παίζω μουσική. Ο Lee Harris μου πρότεινε να κάνουμε κάτι, αντί να καθόμαστε, και σκεφτήκαμε μαζί ότι θα είχε πλάκα να παίξουμε τα πρώτα τραγούδια των Floyd, πριν από το “Dark side of the moon”, επειδή βρίσκονται σε λιγότερο γνωστά άλμπουμ. Έτσι δεν χρειαζόταν να είμαστε πιστοί στο ορίτζιναλ υλικό, μπορούσαμε να εξερευνήσουμε τη μουσική, όχι απλώς να την παίξουμε». 

Νομίζω ότι η μουσική έχει παραμείνει η ίδια. Υπάρχουν ακόμα καλοί μουσικοί και συνθέτες. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που διανέμεται. Είναι πολύ πιο δύσκολο να βιοποριστείς από τη μουσική απ’ ό,τι πριν από σαράντα-πενήντα χρόνια.

Πώς αποφάσισε να συνεργαστεί με τους συγκεκριμένους μουσικούς; «Ήταν κάτι που δεν το αποφάσισα εγώ, εκείνοι αποφάσισαν να γίνουν μέλη του γκρουπ. Ήταν άνθρωποι που γνώριζα ήδη, έτσι δεν κάναμε οντισιόν. Ενθουσιάστηκαν με το πρότζεκτ, ιδιαίτερα ο Guy, που δουλεύαμε μαζί πολύ καιρό. Θεώρησε ότι ήταν καλή ιδέα κι αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να το βάλω μπρος».

Το πρότζεκ, πάντως, δεν κάνει tribute στον Syd Barrett. O Mason είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd και δεν έχει σταματήσει να είναι μέλος τους από το 1965, παρά τις φιλονικίες και τις κακοτυχίες. «Νομίζω ότι πάντα περνούσα καλά με το γκρουπ» εξηγεί. «O κόσμος ίσως πιστεύει ότι ήταν δύσκολα τότε, αλλά ήταν ωραίες εκείνες οι πρώτες ημέρες γιατί όλοι είχαμε τους ίδιους στόχους. Νομίζω ότι όλες οι περίοδοι των Floyd ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Για να πω την αλήθεια, απόλαυσα κάθε στιγμή. Επίσης, δεν νομίζω ότι μου λείπει κάποια συγκεκριμένα, είναι όλες πολύ διαφορετικές. Ίσως αναπολώ τη συντροφικότητα που υπήρχε προτού τα σόου γίνουν μεγάλα και από τις μικρότερες συναυλίες μου λείπουν πράγματα όπως το catering», λέει γελώντας. «Και τα ταξίδια είναι πλέον ευκολότερη υπόθεση». Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Mason έχει ακόμη καλές σχέσεις με τον Waters, παρά την αποχώρησή του από γκρουπ το 1985 και τις δικαστικές διαμάχες που είχαν για τα δικαιώματα των τραγουδιών. 

Η τελευταία του δουλειά με τους Pink Floyd ήταν πρόσφατα, στο κομμάτι «Hey, Hey, Rise-Up!» που κυκλοφόρησαν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είχαν να γράψουν κάτι καινούργιο πάνω από είκοσι οκτώ χρόνια. «Ήταν μια ιδέα του David Gilmour, επειδή ο γιος του είναι παντρεμένος με μια Ουκρανή», λέει. «Ήταν κάτι προσωπικό για εκείνον. Είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Όλη η Ευρώπη έχει τρομάξει με αυτό που συμβαίνει. Είναι φρικτή η εισβολή σε μια χώρα, όπως και η απώλεια των ανθρώπων. Είναι δύσκολο να μη σοκαριστείς επειδή συμβαίνει δίπλα στο σπίτι σου και όχι μακριά, σε χώρες της Μέσης Ανατολής». Στην Αθήνα έχει να παίξει πάνω από είκοσι χρόνια. 

Nick Mason: «Οι Pink Floyd είναι ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας» Facebook Twitter
Ο Lee Harris μου πρότεινε να κάνουμε κάτι, αντί να καθόμαστε, και σκεφτήκαμε μαζί ότι θα είχε πλάκα να παίξουμε τα πρώτα τραγούδια των Floyd, πριν από το “Dark side of the moon”, επειδή βρίσκονται σε λιγότερο γνωστά άλμπουμ.

Στα εβδομήντα οκτώ του σκέφτεται καθόλου την κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του με τους Floyd; «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ακόμη κι αν οι νεότερες γενιές ανακαλύπτουν τώρα τους Pink Floyd και τους αρέσουν ή μας θεωρούν ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας, δεν νομίζω ότι με απασχολεί ιδιαίτερα. Μου αρέσει περισσότερο η ιδέα τού να έχω ένα κοινό και να παίζω ζωντανά».

728
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Όσον αφορά τη μουσική σήμερα, είναι αισιόδοξος και απαισιόδοξος ταυτόχρονα. «Νομίζω ότι η μουσική έχει παραμείνει η ίδια. Υπάρχουν ακόμα καλοί μουσικοί και συνθέτες. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που διανέμεται. Είναι πολύ πιο δύσκολο να βιοποριστείς από τη μουσική απ’ ό,τι πριν από σαράντα-πενήντα χρόνια. Οι δισκογραφικές δεν μπορούν να σε στηρίξουν όπως παλιά ή να σου δώσουν τις ίδιες ευκαιρίες. Πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου μέχρι ένα σημείο, για να δείξουν ενδιαφέρον και να σε βοηθήσουν. Βλέπω τις νεότερες μπάντες και αισθάνομαι ότι όλα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτές, δεν υπάρχει τρόπος να τις βοηθήσει κανείς». Και ενώ ακούει αρκετά καινούργια πράγματα, δεν τα ακούει προσεκτικά, όπως διευκρινίζει. Όταν θέλει να ακούσει μουσική για την προσωπική του ευχαρίστηση, επιστρέφει στους μουσικούς με τους οποίους μεγάλωσε και έπαιξε μαζί τους, όπως ο Jimi Hendrix, οι Cream, οι Who.

Για να κλείσουμε τον ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι απ’ όλη τη δισκογραφία των Floyd. Είναι η μόνη ερώτηση που δεν πολυσκέφτεται. 

«Θα διάλεγα το “Comfortably Numb”. Πέρα από μια υπέροχη σύνθεση, είναι αρκετά ευχάριστο να το παίζεις στα ντραμς. Ξεκινάει κάπως αργά και σταθερά και μετά το κιθαριστικό σόλο έχεις τη σπάνια ευκαιρία να παίζεις διαφορετικά ντραμς κάθε φορά».

Οι Nick Mason’s Saurceful of Secrets θα εμφανιστούν το Σάββατο 4 Ιουνίου στο Gazi Live.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

40 χρόνια Last Christmas: Η αμφιθυμία του George Michael και η «κατάρα των Χριστουγέννων»

Μουσική / 40 χρόνια Last Christmas: Η αμφιθυμία του George Michael και η «κατάρα των Χριστουγέννων»

Το αθάνατο «εορταστικό» κομμάτι παραμένει ένα δείγμα της γλυκόπικρης φύσης που χαρακτηρίζει την ιδανική ποπ: ακούγεται σχεδόν πρόσχαρο παρότι αντικατοπτρίζει το πένθος μιας διαλυμένης σχέσης.
THE LIFO TEAM
10 πράγματα για τον Folamour

Μουσική / Τα εντυπωσιακά disco και house ηχοτοπία του Folamour

Γνωστός για τα δυναμικά sets του, ο Γάλλος παραγωγός έχει εμφανιστεί σε πάνω από 500 shows διεθνώς σε εμβληματικούς χώρους και φεστιβάλ όπως το Glastonbury, το Tomorrowland και το Coachella, ενώ το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου θα παίξει για το κοινό της Αθήνας.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
O Διονύσης Σαββόπουλος στο φετινό Rockwave σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Μουσική / O Διονύσης Σαββόπουλος στο φετινό Rockwave σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Για τον 80χρονο τροβαδούρο η απόσταση από το Ηρώδειο μέχρι το Rockwave δεν είναι και τόσο μεγάλη… Το περασμένο καλοκαίρι έστησε μια «εθνική» γιορτή για τα 50 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα μας, το ερχόμενο θα διοργανώσει μια προσωπική γιορτή για τα 60 χρόνια παρουσίας του στο τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Beatles ’64: Πριν από εξήντα χρόνια, κάτι μαγικό κι ανεπανάληπτο

Daily / Beatles ’64: Πριν από εξήντα χρόνια, κάτι μαγικό κι ανεπανάληπτο

Βασισμένο σ’ ένα εκπληκτικό πρωτότυπο υλικό, αυτό το εξαίρετο ντοκιμαντέρ του Disney+ σε παραγωγή του Μάρτιν Σκορσέζε μάς μεταφέρει με μοναδικό τρόπο σ’ αυτό που βίωσαν τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος όταν πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους σε μια Αμερική που έμοιαζε να τους έχει απόλυτη ανάγκη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στις κακόφημες γειτονιές της Νέας Υόρκης

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στις κακόφημες γειτονιές της Νέας Υόρκης

Ο έρωτας ως πράξη επανάστασης. Ο θάνατος ως λύτρωση... «Μονάχα τ’ όνομά σου είν’ εχθρός μου». Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μουσική μιας άνευ όρων παράδοσης στην απαγορευμένη αγάπη, όπως την παραδίδει ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν στο «West Side Story».
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Εξέδιδε τη Μαρία Κάλλας τελικά η μάνα της, όπως δείχνει η ταινία με την Τζολί;

Οπτική Γωνία / Εξέδιδε τη Μαρία Κάλλας τελικά η μάνα της, όπως δείχνει η ταινία με την Τζολί;

Στο νέο biopic με την Αντζελίνα Τζολί η μητέρα της νεαρής Μαρίας Κάλλας την εξαναγκάζει σε συνευρέσεις με Γερμανούς ναζί στην κατοχική Αθήνα. Ποια είναι όμως η αλήθεια;
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ