Η αγγλόφωνη αυτή ευρωπαϊκή συμπαραγωγή στερείται πνεύματος και οίστρου, πέρα από την προφανή εξαιρετική δυσχέρεια των γυναικών να τοποθετηθούν στην κοινωνία του Μεσαίωνα.

Καθώς εξελίσσεται αυτή μονότονη και προβλέψιμη ταινία, η παραγωγή την εγκαταλείπει και προς το τέλος η ένδεια ταλέντου μυρίζει στα φτωχά σκηνικά και τους ελλιπείς δευτερεύοντες χαρακτήρες- ακόμη και από τους κομπάρσους μπορεί κανείς να καταλάβει αν ένα φιλόδοξο εγχείρημα υποστηρίζει τον μεγαλόπνοο σχεδιασμό του. Κι ενώ ο Τζον Γκούντμαν στο ρόλο του Πάπα που εμπιστεύεται τη μεταμφιεσμένη γυναίκα που του έσωσε τη ζωή είναι μεν off αλλά διαθέτει μια σχεδόν φαρσική προσέγγιση στην εξωφρενική δοξασία της Πάπισσας Ιωάννας, δυο συμπεράσματα προκύπτουν.

Ο Εμμανουήλ Ροίδης, 150 χρόνια πριν, είχε πιάσει ορθότατα το σατιρικό πνεύμα του μεσαιωνικού θρύλου που βάζει μπαρούτι στα θεμέλια του σεξιστικού κλήρου και διόλου αλάθητου παπισμού, και, βλέποντας την πρωταγωνίστρια Γιοχάνα Βόκαλεκ να προσπαθεί ευθύγραμμα και ατάλαντα να συλλάβει την διαδρομή μιας τολμηρής γυναίκας, μου έλειψε φριχτά η Κέιτ Μπλάνσετ στη ζωή της Ελίζαμπεθ, άλλης μιας ξεχωριστής γυναίκας που αναγκάστηκε να φερθεί ως άνδρας για να επιβληθεί σε ένα macho σύστημα