Θα μπορούσε να ονομάζεται «η μέρα που η Γη βάρεσε προσοχή» ή «όταν η ανθρωπότητα δέχθηκε κίτρινη κάρτα στο ματς της με τη Γη από το διαιτητή τον Κιάνου Ριβς». Αλλά το ριμέικ της κλασικής ταινίας του Ρόμπερτ Γουάιζ δεν είναι καθόλου κωμικό, όπως δεν ήταν και το πρωτότυπο. Κι ενώ το science fiction του 1951 βασιζόταν στον ψυχροπολεμικό φόβο, αυτό εδώ χτίζεται γύρω από την αμέλεια της ανθρωπότητας και την αλαζονεία της αμερικανικής εξουσίας, που δεν λογοδοτεί σε κανέναν παρά μόνο στην προεδρική της ασυναρτησία. Το motto είναι το εξής: ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη Γη, η Γη μπορεί να υπάρξει και χωρίς τον άνθρωπο. Σωστό. Όπως λοιπόν το εξωγήινο ον έχει φτάσει στον πλανήτη μας με τη μορφή του Κιάνου (τρωτή η σάρκα, υπερφυσικές οι δυνάμεις του) και εκπροσωπεί άλλους πολιτισμούς σαν επισκέπτης που δεν νοιάζεται για εμάς αλλά για την ισορροπία του σύμπαντος, έτσι κι εμείς είμαστε επισκέπτες στον ίδιο μας τον τόπο αλλά δεν νοιαζόμαστε γι' αυτόν, ενώ θα έπρεπε, άρα οφείλουμε να πληρώσουμε με τη ζωή μας, μιας και το περιθώριο να λογοδοτήσουμε για τις οικολογικές μας αμαρτίες έχει περάσει προ πολλού. Το περιβαλλοντικό μήνυμα είναι σαφές και ανάγλυφο, αρκετά προφανές και παραγεμισμένο με ψηφιακά εφέ.

Η παλιά ταινία ξόδεψε χρήσιμο χρόνο για διάλογο, βασισμένο σε ατμοσφαιρικά νυχτερινά πλάνα. Επειδή συχνά κατηγορούμαστε για νοσταλγία όσον αφορά τις απόπειρες διασκευών κλασικών ταινιών, θα υπερασπιστώ το πρωτότυπο για μερικούς λόγους. Φτιάχτηκε σε μια εποχή που η έλευση της ατομικής βόμβας απειλούσε τον πλανήτη και η άποψη της ταινίας ήταν πως η χρήση βίας είναι καταστροφική στα χέρια μιας στρατοκρατικής υπερδύναμης - το μήνυμα είναι διαχρονικό και πρωτογενές. Ο Βρετανός θεατρικός ηθοποιός Μάικλ Ρένι, σεπτός και λεπτός, με την τονισμένη, άψογη ομιλία του δίνει αριστοκρατικό αέρα στον Κλαατού και τον μετατρέπει σε μια αλληγορία του σωτήρα Ιησού. Ο Κιάνου Ριβς είναι μονοκόμματος και τα λόγια βγαίνουν σαν ισοηλεκτρική γραμμή από το καλοσχηματισμένο στόμα του. Επίσης, η Πατρίσια Νιλ διαθέτει μια γνησιότητα στην αγωνία της, ενώ η Τζένιφερ Κόνελι είναι αμήχανη και η χρήση του πρωτοποριακού μουσικού οργάνου Θέρεμιν από τον Μπέρναρντ Χέρμαν δίνει έναν απόκοσμο τόνο στην «παλιά» ταινία. Ο πιο εκτεταμένος διάλογος του Ρένι με τον καθηγητή και τη μητέρα, αν και πλατειάζων, έχει περισσότερο βάθος και νόημα για την κατανόηση της αυθεντικής ανάγκης για μάθηση και καλλιέργεια και για την καλή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού αντίστοιχα. Το Όταν η Γη Σταματήσει φέρνει το πρόβλημα στα μέτρα και στα μούτρα του σύγχρονου ανθρώπου και βλέπεται σε ένα πακέτο ευγένειας και θεάματος. Κυρίως, όμως, για τους παραπάνω λόγους, δεν μπορεί να το συζητάμε μετά από 57 χρόνια αν υπάρχουμε ως είδος και δεν φάμε κανονικά κόκκινη κάρτα.