Ρέα Γαλανάκη, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, ζει στους Αμπελόκηπους της Αθήνας Facebook Twitter
Μέσα από τη συγγραφή μαθαίνεις συνεχώς πράγματα που δεν γνώριζες για τον εαυτό σου. Ύστερα από κάθε βιβλίο που ολοκληρώνεις είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Έχεις γνωρίσει πολύ καλύτερα όχι μόνο πτυχές του χαρακτήρα σου αλλά και την ίδια τη ζωή. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ρέα Γαλανάκη: «Η οικογένεια είναι ο βαθύς εκρηκτικός πυρήνας κάθε δράματος στη ζωή»

0

Γεννήθηκα το 1947 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ο πατέρας μου Εμμανουήλ Γαλανάκης είχε καταγωγή από το Οροπέδιο Λασιθίου, συγκεκριμένα από το χωριό Ψυχρό. Η μητέρα μου Αικατερίνη Παπαματθαιάκη είχε τις ρίζες της στην ορεινή Άνω Βιάννο. Ο τόπος της Κρήτης και του Ηρακλείου όχι μόνο με διαμόρφωσε αλλά μου πρόσφερε τα πρώτα ερεθίσματα. Από τη μία τα ερείπια της μινωικής Κνωσού και από την άλλη η κρητική Αναγέννηση, η οποία επίδρασε καταλυτικά στη λογοτεχνία του νησιού. Οι γονείς μου ήταν γιατροί με λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό. Ο πατέρας μου ωτορινολαρυγγολόγος και η μητέρα μου μικροβιολόγος. Κάπου προς τα τέλη της Κατοχής οι πορείες τους διασταυρώθηκαν στο Ηράκλειο και αποφάσισαν να παντρευτούν. Τους θυμάμαι πάντοτε να έχουν μια έντονη κοινωνική δραστηριότητα. Με τον μεγαλύτερο αδερφό μου ζήσαμε σ’ ένα σπίτι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο, αφού ο πατέρας μου ήταν στέλεχος της βενιζελικής παράταξης αλλά και φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου.  

• Μεγάλωσα σε έναν προνομιούχο, αλλά χαμηλόφωνο κόσμο. Σ’ εκείνη την πρώτη νεότητα γαλουχήθηκα να σκέφτομαι και να γράφω. Στον γενέθλιο τόπο μου έμαθα για την έννοια της ισότητας και το αίσθημα της δικαιοσύνης. Για την ελευθερία του λόγου, το θάρρος και την αγάπη για τη δημοκρατία. Έμαθα να είμαι αυτόνομο άτομο και ανεξάρτητη γυναίκα. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τις βόλτες στο νυφοπάζαρο, τα παιχνίδια με φίλους, τους κακόφημους δρόμους αλλά και τις καρφίτσες με γιασεμιά που φτιάχναμε και κρεμούσαμε στο στήθος μας. Ανακαλώ τώρα στη μνήμη μου όλες αυτές τις μικρές τελετουργίες της καθημερινότητας σε μια επαρχιακή πόλη, που χαρακτηρίζονται από την αθωότητα μιας παρελθούσας εποχής.   

Όλες οι εποχές έχουν δυσκολίες και προβλήματα. Δεν ζούμε στον παράδεισο. Οι κοινωνίες είναι συνεχώς ένα καζάνι που βράζει. Άλλοτε το νερό κοχλάζει και χύνεται και άλλοτε βράζει ήπια.

• Στους γονείς μου οφείλω πολλά, αλλά κυρίως ότι μου έδωσαν τη δυνατότητα να αποκτήσω μια δυνατή μόρφωση. Από μικρό παιδί μού άρεσε να γράφω και πήγαζε βαθιά μέσα μου η επιθυμία να γίνω συγγραφέας. Ύστερα ευτύχησα να συναντήσω μερικούς καλούς καθηγητές και φίλους, οι οποίοι άσκησαν βαθιά επίδραση πάνω μου, π.χ. στο ιδιωτικό Λύκειον ο Κοραής. Ο Μενέλαος Παρλαμάς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με παρότρυνε να γίνω λογοτέχνης. Ήταν αυτός που με εξοικείωσε με τη γλώσσα. Μας ωθούσε να αγοράζουμε λογοτεχνικά βιβλία και να παρακολουθούμε τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Στις πρώτες μου αναγνώσεις με καθόρισε σημαντικά ο Ερωτόκριτος, τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, οι θρησκευτικές ακολουθίες, ενώ στην εφηβεία μου διάβασα όλα τα βιβλία του Ν. Καζαντζάκη. Αισθανόμουν τότε ότι του όφειλα επειδή είχε γεννηθεί στην ίδια πόλη μ’ εμένα αλλά και εξαιτίας του ότι ήμουν παρούσα στην κηδεία του.

Ρέα Γαλανάκη, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, ζει στους Αμπελόκηπους της Αθήνας Facebook Twitter
Όλα αυτά τα χρόνια γράφω γιατί στα νιάτα μου έζησα μια εξέγερση και την καταστολή της και μέσα μου ακόμα δεν έχουν καταλαγιάσει ούτε οι αιτίες ούτε οι συνέπειες. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Το 1965 πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω Ιστορία και Αρχαιολογία. Λίγο μετά κορυφώθηκε ο αντιδικτατορικός αγώνας. Στα φοιτητικά μου χρόνια ανοίχτηκα σε άλλους ενδιαφέροντες τόπους. Ήταν ο καιρός του απογαλακτισμού και των νέων εμπειριών. Το 1967 παντρεύτηκα τον πρώτο μου σύζυγο Νίκο Γιανναδάκη, τον μετέπειτα διευθυντή της Βικελαίας Βιβλιοθήκης. Είχαμε κλεφτεί δύο φορές πριν παντρευτούμε. Ευτύχησα να γίνω μέλος μιας παρέας σπουδαίων διανοουμένων, όπως ήταν ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Δήμος Μαυρομάτης ή ο Δημήτρης Μαρωνίτης. Αργότερα στη ζωή μου ανέτειλε μια άλλη πόλη-πατρίδα, η Πάτρα. Παρόλο που ήρθα τυχαία σε αυτήν, χάρη σε έναν έρωτα, τελικά την αγάπησα. Φυσικά, το Ηράκλειο παραμένει ο τόπος του λογοτεχνικού μου νόστου.   

• Το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια μικρή συλλογή με τον τίτλο Πλην Εύχαρις, το οποίο εκδόθηκε το φθινόπωρο του 1975 από τις εκδόσεις Ολκός του φίλου μου Αντώνη Καρκαγιάννη. Τα πρώτα ποιήματά μου τα δημοσίευσα στο περίφημο περιοδικό «Συνέχεια», το οποίο εξέδιδε ο Κέδρος. Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες και οι αφηγήσεις των ανθρώπων. Η λογοτεχνία για μένα είναι μια διαρκής αναζήτηση, ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπογνωσίας. Αυτός είναι και ο λόγος που διαβάζω καθημερινά, μανιωδώς. Διευρύνεις τους ορίζοντές σου και έχεις την ευκαιρία να καλλιεργείς τις τεχνικές σου ως συγγραφέας. Ο κόσμος της λογοτεχνίας διακατέχεται από μια σοφία, εμπεριέχει ομορφιά, γοργές σκέψεις και αστραπιαίες συγκινήσεις. Μέσα από τη συγγραφή μαθαίνεις συνεχώς πράγματα που δεν γνώριζες για τον εαυτό σου. Ύστερα από κάθε βιβλίο που ολοκληρώνεις είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Έχεις γνωρίσει πολύ καλύτερα όχι μόνο πτυχές του χαρακτήρα σου αλλά και την ίδια τη ζωή. 

• Από τις τάξεις του δημοτικού είχα συνειδητοποιήσει μέσα μου ότι θα γίνω λογοτέχνης. Ξεκίνησα με ποίηση και συνέχισα με την πεζογραφία. Πιστεύω ότι η λογοτεχνία πρέπει να ανατέμνει κοινωνίες και ψυχές. Όλα αυτά τα χρόνια γράφω γιατί στα νιάτα μου έζησα μια εξέγερση και την καταστολή της και μέσα μου ακόμα δεν έχουν καταλαγιάσει ούτε οι αιτίες ούτε οι συνέπειες. Γράφω επειδή αγάπησα με πάθος και ελπίζω ότι αγαπήθηκα. Γιατί δεν έχω καταφέρει να συνομιλήσω όσο θα ήθελα με ζωντανούς, με νεκρούς αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έζησα δίπλα σε εγγράμματους αλλά και αγράμματους ανθρώπους χωρίς να βρω καμία διαφορά ανάμεσά τους. Μέσα από το γράψιμο, όμως, έχεις τη δυνατότητα να αφουγκραστείς την ανθρώπινη ψυχή. Συγχρόνως, στα περισσότερα μυθιστορήματά μου με κατατρύχει το αίσθημα της απώλειας και του νόστου.  

emmanouil kai ekaterini
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Ρέα Γαλανάκη, Εμμανουήλ και Αικατερίνη - Τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια, εκδόσεις Καστανιώτη

• Στο νέο μου βιβλίο Εμμανουήλ και Αικατερίνη - Τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια αναζητώ ποιοι υπήρξαν οι «γνωστοί-άγνωστοι» γονείς μου – όπως συνήθως είναι οι γονείς. Μάλιστα, μου αρέσει πολύ που δανείστηκα αυτό το σύνθημα των αναρχικών για να μιλήσω για τους γονείς μου. Για το πώς διαμορφώθηκαν όχι μόνο αυτοί αλλά κι εγώ. Βρέθηκα στους τόπους, όπου σε ποικίλους χρόνους και σε καιρούς δύσκολους είχαν ζήσει: ιστορικά χωριά της Κρήτης, προπολεμική Βιέννη και Μπορντό, Αθήνα, Ηράκλειο κι άλλους ακόμη. Τι διαμόρφωσε τον Εμμανουήλ και την Αικατερίνη πριν παντρευτούν, πριν τους γνωρίσω, πριν συγκρουστούμε με σφοδρότητα και πριν συμφιλιωθούμε αργότερα. Οι γονείς μας είναι ο πιο σκληρός και τρυφερός καθρέφτης. Στο βιβλίο αυτό στοχάζομαι και καταθέτω όλα όσα μοιραία μού κληροδότησαν. Πρόκειται για μια αναμέτρηση με τον χρόνο και τον θάνατο. Κι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν μην τυχόν και αφηγηθώ πολλά τα οποία έχουν να κάνουν με τον εαυτό μου. 

• Η οικογένεια είναι πάντοτε ο βαθύς εκρηκτικός πυρήνας κάθε δράματος στη ζωή αλλά και στην τέχνη. Είναι σημαντικό, όμως, να αυτονομείσαι όσο πιο νωρίς γίνεται από τους κόλπους της. Η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας διαφαίνεται και από τις πολυάριθμες γυναικοκτονίες που παρακολουθούμε τελευταία στα μέσα ενημέρωσης. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας. Ξάφνου, παρατηρούμε να εμφανίζεται μια ετεροχρονισμένη βαρβαρότητα. Είναι δυνατό να επιστρέφουμε στο δίκαιο του αίματος; Θλιβερές οικογενειακές ιστορίες κι εμείς θεατές μιας ειδησεογραφίας της διαστροφής.   

• Σήμερα, με εντυπωσιάζει πολύ η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των διορθώσεων στο νέο μου βιβλίο συνειδητοποίησα πως όταν περιέγραφα τις περιπέτειες του πατέρα μου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν περίμενα ποτέ ότι η Ευρώπη θα γνωρίσει και πάλι παρόμοιες εφιαλτικές στιγμές ένοπλης σύρραξης. Επιστρέφοντας στις σελίδες αυτές, έκανα τη σύγκριση και βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με βομβαρδισμούς, προσφυγικές ροές, θάνατο αμάχων και την καταστροφή των πόλεων. Δυστυχώς, δεν ζούμε σε μια καλή εποχή. Ο δυτικός πολιτισμός και οι δημοκρατίες βρίσκονται υπό απειλή. Έχουμε σε εξέλιξη έναν πόλεμο και ο κίνδυνος της ευρύτερης γενίκευσης παραμονεύει. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρουν τα κίνητρα ή τα αίτια, γιατί, αν τα αναζητήσουμε, ίσως και να φτάσουμε στην περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επίσης, με ανησυχεί πολύ το γεγονός της πυροδότησης της φλόγας του εθνικισμού και των ακροδεξιών κομμάτων. Ελπίζω ότι οι συζητήσεις για μια πιο αποτελεσματική και δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση θα τελεσφορήσουν. 

Ρέα Γαλανάκη, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, ζει στους Αμπελόκηπους της Αθήνας Facebook Twitter
Έζησα δίπλα σε εγγράμματους αλλά και αγράμματους ανθρώπους χωρίς να βρω καμία διαφορά ανάμεσά τους. Μέσα από το γράψιμο, όμως, έχεις τη δυνατότητα να αφουγκραστείς την ανθρώπινη ψυχή. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Στη δημόσια σφαίρα με ενοχλεί πολύ η ανεξέλεγκτη εξάπλωση του ίντερνετ, η γιγάντωση της επιρροής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και η ανθρωποφαγία που επικρατεί στο διαδίκτυο. Όταν, για παράδειγμα, οι πολίτες δεν διαβάζουν έντυπα, αυτομάτως η εφημερίδα καταστρέφεται και ο αναγνώστης χάνει τη δύναμη της υπογραφής άρα και της εγκυρότητας που αυτή προσφέρει. Προφανώς, η τεχνολογία είναι ένα χρήσιμο εργαλείο εξέλιξης. Όμως, επειδή ο καθένας, μπροστά από το πληκτρολόγιο του, έχει τη δυνατότητα να γράφει ό,τι θέλει, υπάρχουν ευρύτερες βλαπτικές συνέπειες. Απόρροια όλου αυτού είναι να επικρατεί ένας απύθμενος κανιβαλισμός. Χλεύη, διαπόμπευση και μια ατελείωτη λεκτική βία. 

• Η κυριαρχία της εικόνας έχει μειώσει κατά πολύ τον διαθέσιμο χρόνο προς ανάγνωση. Ζούμε σε μια άυλη και επιφανειακή εποχή. Οι Έλληνες έχουν κακή σχέση με το βιβλίο και το διάβασμα εξαιτίας της διαρκούς ενασχόλησης με τα κουμπιά και τις οθόνες. Και δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι την εποχή εκείνη στην οποία οτιδήποτε σε μορφή χαρτιού (Τύπος, νόμισμα) θα έχει εξαφανιστεί. Προφανώς, χρειάζεται μια αναπροσαρμογή και μια συμφιλίωση, ισότιμη όμως προς τα νέα δεδομένα. Νομίζω, επίσης, ότι στην εποχή αυτή οι νέοι δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το σχολείο. Και είμαι βέβαιη ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια σύγχρονη κοινωνία χωρίς μια θεσμική εκπαίδευση. Αν και θεωρώ ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, δάσκαλοι και καθηγητές που μπορούν να επηρεάζουν θετικά τους νέους προς κάθε μορφή έντυπης επικοινωνίας. 

• Ιστορικά ανήκω στον χώρο της αριστεράς, παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, οι οποίες στο πέρασμα του χρόνου άλλοτε πληθαίνουν κι άλλοτε λιγοστεύουν. Μην ξεχνάτε ότι δεν είμαι πολιτικός αλλά συγγραφέας. Γι’ αυτό δεν μου αρέσει να κάνω πολιτικές ή κομματικές δηλώσεις. Άλλωστε, ως άνθρωπος πιστεύω ότι το να μιλήσω εναντίον του παρελθόντος μου θα είναι πολύ φθηνό. Το σίγουρο είναι ότι έχω μετανιώσει για εκείνες τις φορές που ασχολήθηκα με τα κοινά. Επιπλέον, δεν μπορώ σήμερα να ορίσω ποιος είναι αριστερός γιατί δεν ξέρω ποιος είναι δεξιός ή κεντρώος. Δεν υπάρχει ενιαία απάντηση. Οι εποχές αλλάζουν. Η αριστερά της περιόδου της δικτατορίας δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. 

• Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι σημαίνει «επανάσταση» ή «εξέγερση». Δεν είμαι σίγουρη, ωστόσο, ότι πλέον μπορούμε να δούμε επαναστάσεις του παρελθόντος. Προφανώς, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων πάντοτε είναι αναγκαία. Και αναμφίβολα δεν ζούμε ούτε σε Κατοχή ούτε σε δικτατορία. Δεν μπορεί η νέα γενιά να γεννήσει ένα νέο Πολυτεχνείο γιατί δεν ζούμε σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιχειρείται καμία απολύτως σύγκριση. Αναντίρρητα, τα νέα παιδιά δεν ζουν τη μεγάλη σκληρότητα προηγούμενων εποχών. Ωστόσο, όλες οι εποχές έχουν δυσκολίες και προβλήματα. Δεν ζούμε στον παράδεισο. Οι κοινωνίες είναι συνεχώς ένα καζάνι που βράζει. Άλλοτε το νερό κοχλάζει και χύνεται και άλλοτε βράζει ήπια.   

• Είναι μια κατάκτηση το γεγονός ότι έχουμε την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν αφορά μόνο τον θεσμό αλλά είναι και το πρόσωπο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, η οποία με τη δημόσια παρουσία της αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Εκτιμώ πολύ την κατάρτισή της, τον πλουραλισμό της σκέψης της και τη βαθιά δημοκρατική της συνείδηση. Η εκλογή της αποτελεί μια θεσμική αναγνώριση στο γυναικείο φύλο. Να σας θυμίσω όμως ότι όλα έχουν να κάνουν με το πρόσωπο, διότι και η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία γυναίκα είναι, αλλά δεν την εκτιμώ καθόλου. Το ύφος της εξουσίας και ποιες απόψεις εκφράζεις έχουν σημασία, όχι αν το πρόσωπο είναι γένους αρσενικού ή θηλυκού. 

Ρέα Γαλανάκη, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, ζει στους Αμπελόκηπους της Αθήνας Facebook Twitter
Η οικογένεια είναι πάντοτε ο βαθύς εκρηκτικός πυρήνας κάθε δράματος στη ζωή αλλά και στην τέχνη. Είναι σημαντικό, όμως, να αυτονομείσαι όσο πιο νωρίς γίνεται από τους κόλπους της. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Αγαπώ την Αθήνα πάρα πολύ. Είναι μια όμορφη πόλη με τον δικό της χαρακτήρα, πολλά προνόμια και άλλα τόσα προβλήματα. Είναι, όμως, ο τόπος όπου εξελίσσεται η ζωή μας. Κάθε άνθρωπος έχει τις γωνιές, τα μέρη και τις διαδρομές του. Ένα δέντρο, για παράδειγμα, που προσέχει, ένα παγκάκι όπου θέλει να στοχάζεται, διάφορα σημεία διαφυγής και αποσυμπίεσης. Όλα αυτά είναι αποκούμπια και στηρίγματα στην πορεία του βίου του. Γι’ αυτό δεν έπαψα να θεωρώ την Αθήνα μια πόλη που σου προσφέρει ένα απέραντο πεδίο συναισθημάτων και στοχασμών. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η επιθετικότητα των ανθρώπων, η έλλειψη σεβασμού προς την τρίτη ηλικία αλλά και η μη αποδοχή των ευάλωτων ομάδων ή των ξένων. Παράλληλα, με ενοχλεί όταν σε ιστορικές στιγμές βλέπουμε την πόλη να καταστρέφεται. Στο όνομα τίνος πας και καις εμβληματικά κτίρια, κινηματογράφους ή μνημεία πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας; Δεν κατανοώ, επίσης, καθόλου τη βία στα πανεπιστήμια και τα επεισόδια εναντίον των καθηγητών. Όλα αυτά είναι αθλιότητες. Την ίδια στιγμή είμαι αντίθετη με την υλοποίηση του προγράμματος για την πανεπιστημιακή αστυνομία.  

727
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

• Επαναστατικό σήμερα θεωρώ όταν κάποιος μπορεί να αφοσιώνεται σε πνευματικές ενασχολήσεις. Τις πληγές μας τις κρατάμε βαθιά μέσα μας. Δεν πιστεύω ότι τις εξιστορούμε, ούτε καν ότι αναφέρονται ακροθιγώς στα βιβλία μας. Ο έρωτας δεν είναι ζήτημα μίας και μοναδικής στιγμής. Είναι μέρος ενός βιωματικού και ιστορικού χρόνου. Δείτε, για παράδειγμα, πως όταν ένα ζευγάρι συναντιέται και επιθυμεί να συνάψει ερωτική σχέση, αμέσως δημιουργεί γέφυρες όταν προσπαθεί να ανακαλύψει ένα κοινό παρελθόν. Διηγούνται δηλαδή ο ένας στον άλλον γεγονότα από το χρονικό διάστημα πριν γνωριστούν, ψάχνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να βρουν τρόπους σύνδεσης. Κάπως έτσι και η λογοτεχνία είναι μια γέφυρα ανάμεσα στον έναν και σε όλους τους κόσμους που έχουμε.  

• Δεν με απασχολεί ο θάνατος. Είμαι απόλυτα συμφιλιωμένη με τη φθαρτότητα της ύπαρξης και το βιολογικό μου τέλος. Το μόνο που θέλω είναι, όταν αυτό συμβεί, να γίνει ήσυχα, χωρίς περιττές δοκιμασίες και την πιθανότητα της αργόσυρτης ασθένειας. Με τον σύζυγό μου Ηλία Κούβελα, ομότιμο καθηγητή Φυσιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, παντρευτήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και συμπληρώνουμε μαζί σχεδόν μισό αιώνα συμβίωσης. Έχουμε ζήσει μια ολόκληρη ζωή και έχουμε αποκτήσει μια κόρη, την Κυβέλη-Αικατερίνη. Ως χαρακτήρας δεν φοβάμαι τίποτα, όσο εγωιστικό και καζαντζακικό κι αν ακούγεται. Μόνο κάποιες παροδικές φοβίες με διαπερνούν κάποιες φορές. Για το τι είναι ευτυχία δεν έχω βρει απάντηση. Είναι μια σημαντική λέξη την οποία νομίζω ότι καλύτερο θα ήταν να προσπαθούμε να την εφαρμόζουμε στα μικρά και καθημερινά. 

• Επειδή βρίσκομαι σε μια ηλικία απολογισμών, η ζωή με έχει διδάξει ότι τελικά ακόμα προσπαθώ να μάθω να γράφω. Όλα αυτά τα χρόνια της μακράς συγγραφικής μου πορείας έμαθα να σώζω ιστορίες από τη λήθη. Για μένα σημασία έχει τι μένει ανεξίτηλο στο πέρασμα του χρόνου. Και νομίζω ότι αυτό που δεν χάνεται και αντέχει είναι όλα εκείνα που θέτουν ερωτήματα, δημιουργούν σκέψεις και προβληματισμούς. Όπως γράφω και στο βιβλίο: «Η μνήμη είναι το μάτι της ψυχής».

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ρέα Γαλανάκη

Το πίσω ράφι / «Ελένη ή ο Κανένας»: Ο έρωτας και η μοναξιά στο βραβευμένο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη

Ποιητικό, πυκνό, δουλεμένο σαν δαντέλα, το μυθιστόρημα της Γαλανάκη είναι από αυτά που έτσι και του παραδοθείς, σ’ αιχμαλωτίζει και σου ανταποδίδει τα μέγιστα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Σταυρούλα Παπασπύρου: «Η δημοσιογραφία στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι στρατευμένη»

Χωρίς Μαγνητόφωνο / Σταυρούλα Παπασπύρου: «Η δημοσιογραφία στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι στρατευμένη»

Η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μέσα από 31 πορτρέτα σημαντικών συγγραφέων, στο νέο βιβλίο της γνωστής δημοσιογράφου και συνεργάτιδας της LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Nανά Δαρειώτη: «Ε. Ζολά, Κ. Μπλίξεν και Ε. Βουτσινά - Οι συγγραφείς που θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

The Book Lovers / «Ο Ζολά, η Μπλίξεν και η Βουτσινά θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με την δημοσιογράφο γεύσης Νανά Δαρειώτη για όλα εκείνα τα βιβλία που την διαμόρφωσαν αλλά και για τα αστυνομικά μυθιστορήματα που την ξαναέβαλαν στον κόσμο της ανάγνωσης μετά από μια βασανιστική περίοδο long covid που πέρασε τελευταία.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ