Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1999. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα χαρά και όμορφες αναμνήσεις. Μεγάλωσα μέσα στον αθλητισμό, ο αθλητισμός ήταν πάντα τρόπος ζωής για μένα και την οικογένειά μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα σε κίνηση. Από τριών μόλις ετών ξεκίνησα την κολύμβηση. Στα δώδεκά μου ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο, με στόχο να γίνω δεκαθλητής. Αυτό έγινε με την καθοδήγηση του πατέρα μου, του Χάρη, που κατάγεται από τον Πύργο Ηλείας και υπήρξε και ο ίδιος δεκαθλητής, ενώ η μητέρα μου, η Σάρρα, είναι από την Ουγκάντα και υπήρξε αθλήτρια του μήκους. Ήταν, λοιπόν, σχεδόν φυσικό το μονοπάτι που θα ακολουθούσα, σαν ο αθλητισμός να κυλούσε στο αίμα μου. Από το πρώτο μου άλμα κατάλαβα αμέσως ότι αυτό ήταν το πάθος μου. Το άλμα επί κοντώ με μάγεψε∙ με ένα κοντάρι μπορούσες να ξεπεράσεις τα όριά σου, να νιώσεις πως πετάς προς τον ουρανό. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας και δύναμης ήταν κάτι που με ενθουσίαζε βαθιά και με ώθησε να αφιερωθώ ολοκληρωτικά σε αυτό το άθλημα.
• Από τις πρώτες μου και πιο ζωντανές αναμνήσεις είναι το Ολυμπιακό Στάδιο. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας πηγαίνει εκεί, εμένα και τη δίδυμη αδερφή μου, την Αγγελική, από πολύ μικρά παιδιά – τότε όχι απαραίτητα για να προπονηθούμε, αλλά απλώς για να «μυρίσουμε» τον χώρο, να νιώσουμε την ενέργεια του αθλητισμού. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερός που μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που μου χάρισε απλόχερα αγάπη, στήριξη και θετική ενέργεια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα, με τις δυσκολίες που φυσικά έχει κάθε παιδί, αλλά ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα. Οι γονείς μου είναι μαζί περίπου 33 χρόνια, κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Μου αρέσει πολύ η ιστορία τους: ο πατέρας μου μεγάλωσε ουσιαστικά σε ένα χωριό και ήρθε στην Αθήνα για να κυνηγήσει τα όνειρά του, και η μητέρα μου ήρθε εδώ ως παιδί και κατάφερε να φτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Οι δρόμοι τους ενώθηκαν με έναν τρόπο σχεδόν μοιραίο και όμορφο.
Όταν τελειώσει η καριέρα μου, τα μετάλλια θα μπουν στην άκρη. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι φιλίες, οι άνθρωποι, οι στιγμές. Και αυτό είναι το πιο πολύτιμο «χρυσό μετάλλιο» της ζωής μου – να μπορώ να είμαι παρών, να αγαπώ και να χαίρομαι με τις νίκες των άλλων. Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του αθλητισμού.
• Η αδερφή μου, η Αγγελική, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος – και δεν το λέω αυτό απλώς επειδή είναι η αδερφή μου. Είμαι πολύ περήφανος για εκείνη. Είναι μια δυναμική, στοργική παρουσία, που θαυμάζω απεριόριστα. Θεωρώ ότι από τη μητέρα μου έχω πάρει την υπομονή, τη συναισθηματικότητα και τη θετική στάση απέναντι στα εμπόδια, είναι πάντα ψύχραιμη και λογική. Από τον πατέρα μου, έχω κληρονομήσει την αυτοπεποίθηση, την ενέργεια και το σθένος.
• Ο πρωταθλητισμός –όπως και κάθε απαιτητική διαδρομή– είναι συχνά μοναχικός. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του κορυφή να κατακτήσει, τη δική του πορεία να ακολουθήσει. Για μένα, η κορυφή δεν μετριέται μόνο με μετάλλια ή ρεκόρ∙ σημαίνει και να είμαι υγιής, χαρούμενος, να μπορώ να δίνω και να λαμβάνω αγάπη. Να ξεπερνώ τα όνειρά μου, όχι μόνο τις επιδόσεις μου. Για ένα παιδί, η κορυφή μπορεί να είναι η επιτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις, για κάποιον άλλο, να ξεπεράσει μια προσωπική δυσκολία. Όλοι μας έχουμε τη δική μας οδύσσεια. Το πιο σημαντικό είναι να συνεχίζεις να παλεύεις, να μην τα παρατάς, να επιμένεις ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα.
• Η πρώτη φορά που ένιωσα ότι «πέρασα τον πήχη» ήταν όταν ήμουν δώδεκα ετών. Πήρα το κοντάρι, έκανα το πρώτο μου άλμα και τότε κατάλαβα ότι έτσι θα ήταν η υπόλοιπη ζωή μου. Όμως, μεταφορικά, ο πραγματικός πήχης που ξεπέρασα ήταν όταν βρήκα το θάρρος να μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους για τα ζητήματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζα. Εκείνη η στιγμή ειλικρίνειας και ελευθερίας ήταν από τους πιο σημαντικούς αγώνες της ζωής μου. Και είμαι ευγνώμων που μίλησα, γιατί από τότε όλα έγιναν πιο ανάλαφρα, πιο αληθινά.
• Θέλω πάντα να κατακτώ μετάλλια, να ξεπερνώ τα προσωπικά μου ρεκόρ και να εξελίσσομαι συνεχώς. Όμως, σήμερα είμαι πραγματικά χαρούμενος γιατί έχω βρει την ψυχική μου ηρεμία. Είμαι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που αγαπώ και που με αγαπούν, κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη νίκη. Πλέον, αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να στέλνω θετικά μηνύματα, να εμπνέω και να δείχνω πως, πέρα από τις επιδόσεις, σημασία έχει η ψυχική ισορροπία και η πίστη στον εαυτό σου.
• Στην πορεία μου ως αθλητή έχω ζήσει πολλές δυνατές στιγμές, αλλά μία από τις πιο ξεχωριστές –πέρα φυσικά από τη συμμετοχή μου και το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που δεν συγκρίνεται με τίποτα– ήταν όταν ήμουν 15 ετών και ταξίδεψα στην Κολομβία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκεί, για πρώτη φορά, ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου σε τόσο μικρή ηλικία. Και πώς να το ξεχάσω; Το μετάλλιο τότε μου το πέρασε στον λαιμό ο Σεργκέι Μπούμπκα – το μεγάλο μου πρότυπο, το είδωλο που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με το επί κοντώ. Εκείνη η στιγμή άναψε μέσα μου μια νέα φλόγα.
• Από την άλλη, η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας μου ήταν το 2022, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο, όταν κατέλαβα την 22η θέση. Ήταν μια ιδιαίτερα απαιτητική και ψυχοφθόρα χρονιά, καθώς ήδη αντιμετώπιζα θέματα ψυχικής υγείας. Τότε συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Με τον χρόνο, κατάλαβα πως εκείνη η απόφαση ήταν από τις πιο ωφέλιμες που έχω πάρει. Παρότι αποτέλεσε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, τελικά με οδήγησε σε μια νέα αρχή, γεμάτη φως και ισορροπία.
• Επιτυχία, για μένα, σημαίνει να φεύγεις από τον αγώνα γνωρίζοντας πως έδωσες απόλυτα τον εαυτό σου. Αν ξέρω ότι πάλεψα, προσπάθησα και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, τότε αυτό είναι επιτυχία – ακόμη κι αν δεν έρθει το μετάλλιο. Βέβαια, η επιτυχία μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εθισμό. Αλλά είναι αλήθεια πως με συναρπάζει να κυνηγώ μετάλλια, να καταρρίπτω ρεκόρ, να ανεβαίνω κάθε φορά ένα σκαλοπάτι ψηλότερα. Θέλεις πάντα «κι άλλο, κι άλλο»… Αυτή η αίσθηση σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κάνει να μην εφησυχάζεις ποτέ.
• Ο πρωταθλητισμός σού προσφέρει απίστευτες εμπειρίες και σπουδαία πράγματα, αλλά απαιτεί και μεγάλες θυσίες. Προσωπικά, θυσίασα την παιδική μου ηλικία. Στερήθηκα φίλους, βραδινές εξόδους, εκδρομές – στιγμές που για άλλους είναι αυτονόητες. Όμως, όλα αυτά ήταν δική μου επιλογή. Δεν τα βλέπω με πικρία, γιατί ανταμείφθηκα με εμπειρίες, με ταξίδια, με στιγμές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Και ελπίζω, όταν έρθει η ώρα να ολοκληρωθεί η αθλητική μου πορεία, να ζήσω όλα εκείνα που άφησα για αργότερα – μαζεμένα, και ίσως ακόμη πιο έντονα.
• Η ζωή του αθλητή μοιάζει πολύ με τη ζωή του μοναχού. Συνεχείς προπονήσεις, θεραπείες, πειθαρχία, επανάληψη. Ακόμα κι όταν θέλεις να βγεις, να ξεφύγεις λίγο, συχνά δεν έχεις ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο. Είναι ένας τρόπος ζωής που απαιτεί αφοσίωση, και αυτή η αφοσίωση σε απομονώνει αλλά ταυτόχρονα σε διαμορφώνει. Ευτυχώς, στην προσωπική μου ζωή προσπαθώ να διατηρώ την ισορροπία. Οι φίλοι μου, η σύντροφός μου και η οικογένειά μου γνωρίζουν καλά τι σημαίνει να ζεις μέσα στον πρωταθλητισμό. Ξέρουν πως, ακόμη κι αν λείπω για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είμαι πάντα εκεί γι’ αυτούς – όπως κι εκείνοι είναι για μένα. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να περιβάλλομαι από ανθρώπους που κατανοούν τις θυσίες, την πίεση και τους κόπους που απαιτεί αυτή η διαδρομή.
• Ο κύκλος μου είναι μικρός, στενός και ουσιαστικός. Είμαι ευγνώμων που έχω γύρω μου ανθρώπους που σέβονται τον τρόπο ζωής μου και με καταλαβαίνουν βαθιά. Για μένα, φιλία σημαίνει να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που δεν χρειάζεται να τους έχεις συνέχεια εκεί – γιατί ξέρεις ότι, όποτε κι αν τους χρειαστείς, θα είναι εκεί. Μπορεί να περάσουν μήνες χωρίς να δω τους κολλητούς μου, αλλά όταν βρεθούμε, είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Φιλία, τελικά, είναι να είσαι παρών όχι μόνο στις καλές, αλλά κυρίως στις δύσκολες στιγμές.
• Η πιο σημαντική συμβουλή που κουβαλώ πάντα μαζί μου είναι αυτή του πατέρα μου: «Να μην ξεχνάς την ιστορία σου». Να θυμάσαι τις ρίζες σου, τις αρχές σου, την αφετηρία της ζωής σου. Η δόξα και το χρήμα, αν είναι να έρθουν, θα έρθουν. Το σημαντικό είναι να μη χαθείς μέσα σε όλα αυτά, να μη λησμονήσεις ποτέ από πού ξεκίνησες και ποιοι σε διαμόρφωσαν. Μάλιστα, όποτε το επιτρέπει ο χρόνος μου, επιστρέφω στον Πύργο. Μου αρέσει να περπατώ στα μέρη όπου μεγάλωσα, να ξαναβρίσκω εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που παραμένει ατόφιο. Ο Πύργος είναι το καταφύγιό μου∙ εκεί ηρεμώ, ξεχνιέμαι, ξαναβρίσκω την ισορροπία. Και μέσα μου έχω πάντα την επιθυμία να δώσω πίσω σε αυτόν τον τόπο όσα εκείνος μου έχει χαρίσει.
• Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, ποτέ δεν υποκρίνομαι. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, τόσο μέσα στα στάδια όσο και στην καθημερινότητά μου. Προφανώς, η αναγνωρισιμότητα είναι ένα βάρος, ειδικά όταν θεωρείσαι πρότυπο, αλλά δεν με έχει αλλάξει καθόλου. Αυτό που θέλω, όμως, να μεταδώσω στους νεότερους είναι πως με πίστη στον εαυτό σου μπορείς να πετύχεις ό,τι ονειρεύεσαι. Να μην πάψουν ποτέ να πιστεύουν στα όνειρά τους και να θέτουν στόχους. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις εκεί που πραγματικά θέλεις.
• Αυτό που με θυμώνει ιδιαίτερα στην εποχή μας είναι το φαινόμενο του μπούλινγκ στα σχολεία. Παρότι υπάρχει πλέον μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και προβολή γύρω από το ζήτημα, πιστεύω πως χρειάζεται ακόμη περισσότερη προσοχή και δράση. Η παιδική ηλικία είναι μια εξαιρετικά ευάλωτη και εύθραυστη περίοδος, τότε χτίζεται ο χαρακτήρας, η αυτοπεποίθηση και η πίστη του παιδιού στον εαυτό του. Το γνωρίζω και προσωπικά, γιατί τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου έχουμε βιώσει έντονο μπούλινγκ και έχουμε γίνει αποδέκτες ρατσιστικών σχολίων λόγω της καταγωγής μας. Ήταν δύσκολες στιγμές, όμως μέσα από αυτές μάθαμε να στεκόμαστε όρθιοι, να αγαπάμε αυτό που είμαστε και να μη ντρεπόμαστε για την ταυτότητά μας. Αυτές οι εμπειρίες με διαμόρφωσαν, με έκαναν πιο ανθεκτικό και πιο ευαισθητοποιημένο απέναντι σε όποιον νιώθει διαφορετικός. Αλλά όπως γράφω και στο βιβλίο: «Μπορεί οι χαράδρες και οι κορυφές μας να μη μοιάζουν μεταξύ τους και ο καθένας να σηκώνει το δικό του βάρος, όμως οι δρόμοι μας συνήθως είναι παράλληλοι και κοντινοί και εγώ θέλω να τους κάνω να συναντηθούν, γιατί είμαι σίγουρος πως μπορούν. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν». Χαίρομαι που το πιο αληθινό «όχι» της ζωής μου ήταν εκείνο απέναντι στον ρατσισμό και στο μπούλινγκ.
• Ελπίζω πραγματικά στις νέες γενιές. Βλέπω ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν προς το καλύτερο σε σχέση με το παρελθόν. Ευτυχώς, σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, περισσότερες ιστορίες, περισσότερα παραδείγματα. Κι εμείς, μαζί με τον Γιάννη (Αντετοκούνμπο), έχουμε καταφέρει να αποτελέσουμε τέτοιες ιστορίες-παραδείγματα που δείχνουν πως η διαφορετικότητα μπορεί να είναι δύναμη. Πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια τα πράγματα θα είναι ακόμη καλύτερα.
• Υπάρχει, όμως, και μια πλευρά του αθλητισμού που με στενοχωρεί. Στη χώρα μας, πολλοί είναι δίπλα σου τη στιγμή του μεταλλίου, στο χειροκρότημα και στη λάμψη, αλλά μετά οι προβολείς σβήνουν. Από μικρός έχω καταλάβει πώς «παίζεται το παιχνίδι», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με ενοχλεί. Με στενοχωρεί, για παράδειγμα, όταν επιστρέφουμε από αγώνες της εθνικής ομάδας και οι κάμερες στρέφονται μόνο στον Μίλτο (Τεντόγλου) και σε μένα, αγνοώντας τους υπόλοιπους συναθλητές μου. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Γι’ αυτό και λέω ότι είμαστε κάπως «αντιστάρ», όχι οι συνηθισμένοι αθλητές.
• Χάρηκα απίστευτα όταν ο κολλητός μου, ο Άρμαντ Ντουπλάντις, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, ακόμα κι αν εγώ το στερήθηκα. Έτρεξα αμέσως στην αγκαλιά του όταν έσπασε το ρεκόρ του, κι αυτό για μένα ήταν μια στιγμή καθαρής χαράς. Ξέρω πως, όταν έρθει η σειρά μου, εκείνος θα κάνει ακριβώς το ίδιο. Αυτή είναι η ουσία του αθλητισμού, να χαίρεσαι με την επιτυχία και τη χαρά των άλλων, αληθινά και χωρίς ανταγωνισμό. Στο τέλος της ημέρας, όταν τελειώσει η καριέρα μου, τα μετάλλια θα μπουν στην άκρη. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι φιλίες, οι άνθρωποι, οι στιγμές. Και αυτό είναι το πιο πολύτιμο «χρυσό μετάλλιο» της ζωής μου – να μπορώ να είμαι παρών, να αγαπώ και να χαίρομαι με τις νίκες των άλλων. Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του αθλητισμού. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια – αν και, ποιος ξέρει, μπορεί ο «γερο-Μανόλο» να αντέχει μέχρι τότε! (γέλια) Σίγουρα, θέλω να συνεχίσω να αγωνίζομαι, να διεκδικώ, να φέρνω μετάλλια και να δίνω χαρά σε όσους με στηρίζουν. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που με νοιάζει είναι να ολοκληρώσω την πορεία μου χαρούμενος, γερός και ήρεμος. Να ξέρω ότι έφτασα ως εκεί με τους δικούς μου όρους‧ και ότι η στιγμή που θα σταματήσω θα είναι δική μου απόφαση.
• Στη ζωή έχω μάθει ότι δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανέναν. Αυτό το κατάλαβα μέσα από μια εμπειρία που μου έμεινε αξέχαστη. Κάποτε, σε έναν αγώνα, είχα πετύχει ένα μεγάλο ρεκόρ. Ξαφνικά, βρέθηκα στο επίκεντρο – δημοσιογράφοι, φωτογραφίες, κάμερες, δηλώσεις. Ήταν μια στιγμή χαράς και επιβεβαίωσης. Την επόμενη χρονιά, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελα. Οι επιδόσεις δεν ήταν καλές και τα φώτα έσβησαν. Θυμάμαι να πηγαίνω να μιλήσω στους ίδιους δημοσιογράφους και ήταν σαν να μη με γνώριζε κανείς. Εκείνη η αίσθηση ήταν σκληρή, αλλά και αποκαλυπτική. Γύρισα τότε στη μητέρα μου, λίγο απογοητευμένος, και της είπα: «Πέρυσι όλοι με αποθέωναν και φέτος κανείς δεν μου δίνει σημασία». Και εκείνη, με τη σοφία που πάντα τη χαρακτηρίζει, μου απάντησε απλά: «Έτσι είναι η ζωή, παιδί μου». Κι αυτή η φράση έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου. Από τότε έμαθα πως η αξία σου δεν εξαρτάται από τα φώτα, ούτε από το πόσοι σε χειροκροτούν, αλλά από το ποιος είσαι όταν αυτά σβήσουν.
• Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι για να συνοδεύει το πιο συγκλονιστικό μου άλμα, θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη το συρτάκι του Αλέξη Ζορμπά. Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι κι έχει γίνει σχεδόν σήμα κατατεθέν στους αγώνες μου στο εξωτερικό. Όταν αρχίζει να παίζει, επικρατεί μια μοναδική ατμόσφαιρα – ένα αυθόρμητο πάρτι, με όλους να στρέφουν το βλέμμα τους στον Έλληνα που ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από τον πήχη. Εκείνη τη στιγμή, νιώθω πραγματικά περήφανος που εκπροσωπώ τη χώρα μου. Όσο για τον έρωτα, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Για μένα είναι τα πάντα – μια απίστευτη κινητήρια δύναμη. Ο έρωτας είναι ηρεμία, είναι αποκούμπι, είναι το μέρος όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Μέσα σε μια ζωή γεμάτη ένταση, προκλήσεις και πίεση, ξέρω ότι όταν είμαι με τη σύντροφό μου, όλα απλώς γίνονται καλύτερα. Είναι σαν να ισορροπεί ο κόσμος μου.
• Ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν εκείνο στην Τοσκάνη, την περίοδο που ένιωθα πως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Ήταν ένα σημείο καμπής για μένα, ένα ταξίδι επανασύνδεσης με τον εαυτό μου. Εκεί, ανάμεσα στους ειδυλλιακούς λόφους και στους αδιανόητα όμορφους αμπελώνες, έμαθα να αγαπώ το κρασί, που από τότε κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Πάνω απ’ όλα, όμως, στην Τοσκάνη κατάφερα να κάνω πράγματα που ως τότε είχα στερηθεί· να αναπνεύσω, να χαλαρώσω, να ξαναβρώ τη χαρά της απλότητας.
• Η θρησκεία έχει επίσης καθοριστική θέση στη ζωή μου. Η προσευχή είναι μια συνήθεια που έμαθα από τη μητέρα μου, μια βαθιά πράξη πίστης και ευγνωμοσύνης. Ο παππούς μου, ο πατήρ Εμμανουήλ, άλλωστε, ήταν ιερέας, κι έτσι μεγάλωσα μέσα σε αυτό το πνεύμα. Πριν από κάθε αγώνα, είτε βρίσκομαι σε καλή είτε σε δύσκολη στιγμή, στρέφομαι πάντα προς τον Θεό. Είναι ο τρόπος μου να βρίσκω γαλήνη, δύναμη και καθαρότητα σκέψης. Και, όπως συνηθίζω να λέω, το όνομά μου, Εμμανουήλ, σημαίνει «ο Θεός μαζί σου».
• Σκοπός της ζωής μας, στο τέλος της ημέρας, είναι να λαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε αγάπη, απλόχερα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό το συνειδητοποίησα με τα χρόνια, μέσα από τις χαρές, τις επιτυχίες, τα εμπόδια αλλά και τις δυσκολίες. Η ζωή, τελικά, είναι σαν μια ζωγραφιά· γεμάτη χρώματα, σκιές και φως. Και όπως τραγουδά ο αγαπημένος μου Κώστας Χατζής, στίχος που στάθηκε και αφορμή για τον τίτλο του βιβλίου μου: «Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά». Όταν βλέπεις τα πράγματα από απόσταση, όλα αποκτούν άλλη διάσταση. Οι μικρές μας έγνοιες σβήνουν και μένει μόνο αυτό που πραγματικά μετράει: η αγάπη και η θετική μας ενέργεια. Αυτά είναι, τελικά, τα πιο αληθινά μετάλλια της ζωής.
ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΡΑΛΗΣ: ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ» ΕΔΩ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
