Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση Facebook Twitter
Η Μαρία Κάλλας στη Μήδεια του Παζολίνι
0


ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΧΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΠΡΙΝ
από εκατό χρόνια, η Μαρία Κάλλας παραμένει η πιο επιτυχημένη κλασική τραγουδίστρια όλων των εποχών. Αλλά όταν λέω σε κάποιον ότι έχω γράψει ένα μυθιστόρημα γι' αυτήν, η αντίδραση συνοδεύεται πάντα με έναν αναστεναγμό: «Τι ταλέντο η Μαρία, αλλά και τι τραγωδία…». Κι όλα αυτά επειδή η Κάλλας εγκαταλείφθηκε από έναν άνδρα. Το 1968, ο επί εννέα χρόνια εραστής της τραγουδίστριας, ο «Χρυσός Έλληνας» Αριστοτέλης Ωνάσης, έβαλε τέλος στη σχέση του μαζί της για να παντρευτεί την πρώην πρώτη κυρία Ζακλίν Κένεντι. Η ιστορία της Κάλλας, όπως και πολλές από τις ιστορίες στις όπερες που πρωταγωνιστούσε, λέει ότι προδόθηκε από τον άνδρα που αγαπούσε πριν μπει σε μια διαδικασία παρακμής που κατέληξε στο θάνατό της οκτώ χρόνια αργότερα.

Η Κάλλας δεν είναι η μόνη που μυθοποιήθηκε ως η μεγάλη τραγουδίστρια που πεθαίνει δυστυχισμένη και μόνη: Τζούντι Γκάρλαντ, Μπίλι Χόλιντεϊ, Τζάνις Τζόπλιν, Έιμι Γουάινχαουζ… η λίστα είναι μεγάλη. Φαίνεται να υπάρχει κάτι ακαταμάχητο στην ιδέα ότι μια γυναίκα με τεράστιο ταλέντο πρέπει να σταυρωθεί από την ίδια την επιτυχία της, ότι δεν έχει το δικαίωμα να ζήσει μια ευτυχισμένη και πλήρη ζωή. Με την Κάλλας, όπως και με την Γκάρλαντ, η έμφαση δίνεται πάντα στην πτώση, ποτέ στην ένδοξη ακμή. Η Ρενέ Ζελβέγκερ κέρδισε Όσκαρ υποδυόμενη την Γκάρλαντ στο τέλος της καριέρας της, ενώ στην επερχόμενη “Maria” η Αντζελίνα Τζολί ενσαρκώνει την Κάλλας κατά τις τελευταίες ημέρες της τραγουδίστριας στο Παρίσι, όπου και πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1977.

«Είμαι όσο δύσκολη χρειάζεται ώστε να πετύχω την τελειότητα». Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν άνδρα καλλιτέχνη του διαμετρήματός της να πρέπει να δικαιολογήσει την προσπάθειά του για το καλύτερο

Όμως, το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της Κάλλας τραγική, σημαίνει ότι αδικεί κατάφωρα  μια τόσο αξιοσημείωτη γυναίκα. Η Κάλλας έβλεπε κάθε παράσταση ως μια μάχη που έπρεπε να κερδίσει. Ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω γι' αυτήν ήταν η ακλόνητη πίστη της στο ταλέντο της. Σε ηλικία 23 ετών, όταν ήταν ακόμα μια άγνωστη σοπράνο που είχε τραγουδήσει μόνο στην Αθήνα, πέτυχε μια ακρόαση στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης. Η επιτροπή εντυπωσιάστηκε αρκετά από τη νεαρή τραγουδίστρια και της πρόσφερε ένα συμβόλαιο για δεύτερους ρόλους, αλλά η Κάλλας ήξερε ότι άξιζε να τραγουδά πρωταγωνιστικούς ρόλους και απέρριψε την προσφορά, λέγοντάς τους ότι μια μέρα θα την παρακαλούσαν να επιστρέψει. Αντ' αυτού, πήγε στην Ιταλία, εκεί όπου πραγματικά ξεκίνησε η θεαματική της καριέρα. Και φυσικά αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο, όταν, δέκα χρόνια μετά την οντισιόν στη Νέα Υόρκη, ο διευθυντής της Met, Ρούντολφ Μπινγκ αναγκάστηκε να της καταβάλει μια πρωτοφανή αμοιβή για να εμφανιστεί για μια σεζόν. Η Κάλλας γνώριζε τη δική της αξία, απαιτώντας ίση αμοιβή όχι μόνο με τους άνδρες τραγουδιστές, αλλά και με τον μαέστρο Φον Κάραγιαν, γεγονός που είχε σοκάρει τότε τον κόσμο της μουσικής. Όπως είπε η ίδια εκείνη την εποχή: «Δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα στην πραγματικότητα, αλλά πρέπει να είναι περισσότερα από όσα παίρνει οποιοσδήποτε άλλος».

Maria Callas Live: Bizet's Carmen Habanera, Hamburg 1962

Αυτό ήταν το είδος της ατάκας που εδραίωσε τη φήμη της ως «ντίβας». Η Κάλλας ήταν διάσημη για τις πρόβες που έκανε περισσότερο και πιο εντατικά από οποιονδήποτε άλλον, προς μεγάλη ενόχληση των άλλων τραγουδιστών, οι οποίοι δυσανασχετούσαν με τις απαιτήσεις που τους έθετε. «Είμαι όσο δύσκολη χρειάζεται ώστε να πετύχω την τελειότητα», ήταν η απάντησή της. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν άνδρα καλλιτέχνη του διαμετρήματός της να πρέπει να δικαιολογήσει την προσπάθειά του για το καλύτερο.

Το χειρότερο πράγμα που συνέβη στην Κάλλας δεν ήταν το τέλος της σχέσης της με τον Ωνάση, αλλά η απώλεια της φωνής της. Αυτό ήταν αναπόφευκτο, φυσικά: οι τραγουδιστές της όπερας είναι, κατά κάποιον τρόπο, αθλητές της μουσικής και μπορούν να συνεχίσουν μόνο μέχρι να τους προδώσει το σώμα τους. Αλλά η Κάλλας άρχισε να παρατηρεί τις αλλαγές στη φωνή της αρκετά χρόνια πριν κλείσει τα σαράντα, ενώ λογικά είχε μπροστά της τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία υψηλής ερμηνείας. Η πρόωρη απώλεια της φωνής της έχει αποδοθεί από ορισμένους κριτικούς στο βάρος που έχασε το 1954, όταν προετοιμαζόταν για την καθοριστική για την καριέρα της ερμηνεία της ως Βιολέτα στην Τραβιάτα, σε σκηνοθεσία του Λουκίνο Βισκόντι. Αλλά αυτή η απώλεια βάρους δεν ήταν αποτέλεσμα αυτοκαταστροφικών ορμών –  η Κάλλας το έχασε επειδή ήθελε να είναι πειστική στη σκηνή ως γυναίκα που αργοπεθαίνει. Και δεδομένου του πόσο προσεκτικά προστάτευε τη φωνή της από τον καπνό, τον κλιματισμό ή οποιουσδήποτε άλλους στρεσογόνους παράγοντες, είναι αδιανόητο να το είχε κάνει αν πίστευε ότι θα έβλαπτε το μεγαλύτερο χάρισμά της.

Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση Facebook Twitter
Η Μαρία Κάλλας στην τελευταία εμφάνισή της στο Τόκιο το 1974.

Σήμερα, οι τραγουδιστές της όπερας φροντίζουν να προστατεύουν τη φωνή τους περιορίζοντας τις εμφανίσεις τους, ειδικά στα πρώτα χρόνια – αλλά επειδή η Κάλλας ήταν τόσο ταλαντούχα, μπορούσε και τραγουδούσε τα πάντα. Ήταν πολύ νέα όταν τραγούδησε τον Βάγκνερ και τον Μπελίνι την ίδια εβδομάδα στη Βενετία, κάτι που είναι το μουσικό ισοδύναμο του να τρέχεις μαραθώνιο και 100 μέτρα με εμπόδια. Δεν είναι περίεργο που η φωνή της είχε φθαρεί πριν την ώρα της.

Αλλά ακόμη κι αν παραβλέψουμε το ότι έχασε πρόωρα τη φωνή της, η ιδέα ότι η Κάλλας, μια γυναίκα που έδινε μάχες σε όλη της τη ζωή, απλά κατέρρευσε όταν την πρόδωσε ο άντρας που αγαπούσε, είναι παράλογη. Στα χρόνια μετά τον χωρισμό της πρωταγωνίστησε στη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε ο Παζολίνι, έκανε μια εξαιρετικά επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία, παρέδωσε masterclasses στο κορυφαίο ωδείο παραστατικών τεχνών της Νέας Υόρκης, τη Σχολή Juilliard, και είχε σχέση με τον τενόρο Τζιουζέπε ντι Στέφανο. Δεν πιστεύω ότι η Κάλλας εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση. Αντίθετα, νομίζω ότι επέτρεψε στον εαυτό της να τον ερωτευτεί επειδή η φωνή της είχε αρχίσει να παραπαίει. Αν της είχε δοθεί η δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε άλλη μια δεκαετία στην κορυφή της τέχνης της και στον Ωνάση, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα επέλεγε το τραγούδι.

Με στοιχεία από The Guardian

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ