Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για την Τζάνις Τζόπλιν στις δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει από τον θάνατό της το 1970 σε ηλικία 27 ετών. Κανένα όμως δεν είχε να επιδείξει το βάθος της έρευνας και την επιθυμία να αναδείξει την ουσία της θρυλικής ροκ σταρ που διακρίνει τη νέα βιογραφία με τίτλο "Janis: Her Life and Music" από την αρθρογράφο και συγγραφέα Holly George-Warren.
Ακολουθώντας χρονολογική σειρά και με πολύτιμο εφόδιο την πρόσβαση σε ημερολόγια και επιστολές της Τζόπλιν, το βιβλίο ξεκινά από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στο Τέξας, όταν ως ιδιαιτέρως ξύπνιο και ανήσυχο κορίτσι πήδηξε μία τάξη στο σχολείο και συζητούσε με τον μηχανικό πατέρα της σχετικά με την αντιύλη. Ακολουθούν οι άλλες πτυχές της προσωπικότητας της όπως αναπτύχθηκαν μέσα στα χρόνια. Η Τζάνις ως αντισυμβατική, ως μπίτνικ, ως φιλόδοξη ζωγράφος, ως ιδεαλίστρια...
«Η Τζάνις Τζόπλιν δεν βολεύτηκε ποτέ», γράφει στο βιβλίο της η George-Warren. «Αγκάλιαζε τη ζωή με μια χαρμόσυνη σφοδρότητα, παρότι δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το σκοτάδι που ήταν προϊόν μιας βαθιάς αίσθησης μοναξιάς, η οποία εν μέρει κληροδοτήθηκε από τον εσωστρεφή διανοούμενο πατέρα της».
Χάθηκε για πάντα στα 27 της, πρόλαβε όμως όχι μόνο να κάνει όλες τις υπερβάσεις που ονειρευόταν όταν ήταν μικρή και να κοιμηθεί με άπειρους εκπρόσωπους και των δύο φύλων αλλά και να κατοχυρώσει το δικό της υπόδειγμα ομορφιάς.
Σε μια από τις πολλές επιστολές που αναφέρονται στη βιογραφία, έγραφε σε έναν φίλο: «Κάθε νύχτα... το κεφάλι μου πλημμυρίζει από μια παλιά δυστυχία... Θέλω να είμαι ευτυχισμένη».
Η Τζάνις πέρασε τα ύστερα εφηβικά και τα πρώιμα νεανικά της χρόνια περιπλανώμενη "στον δρόμο", όπως ο ήρωάς της Τζακ Κέρουακ, ξεκινώντας μια αλληλουχία δεσμών και ερωτικών σχέσεων με εκπροσώπους και των δύο φύλων, αδιακρίτως: ναύτες, μουσικούς, γκρούπις, μέλη των Hell's Angels... Μια φορά είχε πει ότι ένας εραστή της «έκανε έρωτα σε ιαμβικό πεντάμετρο». Κάποιες φορές είχε καταφύγει και στην "σεξουαλική εργασία" όταν είχε ξεμείνει από λεφτά. Κάποτε πέρασε τα σύνορα και έφτασε οδηγώντας στο Μεξικό για να κάνει έκτρωση.
Κατά καιρούς είχε σχέσεις με τον Ron McKerman των Grateful Dead, με τον Country Joe McDonald, με τον Leonard Cohen που έγραψε το "Chelsea Hotel No. 2" για εκείνη, με τον Kris Kristofferson, το κομμάτι του οποίου "Me and Bobby McGee" διασκεύασε με τον μοναδικό τρόπο της, ενώ πιθανότατα είχε κοιμηθεί επίσης με τον Jim Morrison και τον Jimi Hendrix, ενώ σύμφωνα με τον θρύλο, όταν ο Bruce Springsteen είχε ανοίξει με μία από τις πρώιμες μπάντες του τη συναυλία της, είχε πει ο ίδιος στον κιθαρίστα του Steven Van Zandt για εκείνη: «Βοήθεια! Με κυνηγάει συνέχεια!»
Όπου κι αν ήταν όμως, ό,τι κι αν αποσπούσε την προσοχή της, δεν σταματούσε να τραγουδά τα αγαπημένα της παραδοσιακά είδη: folk, bluegrass, hillbilly, country & western και πάνω απ' όλα τα blues όπως τα ερμήνευαν η Bessie Smith και η Odetta.
Η μεταμόρφωσή της σε διονυσιακή θεότητα σήμαινε μεταξύ άλλων, όπως είχε γραφτεί κάποτε στο περιοδικό Rolling Stone, «ότι μια γυναίκα που δεν ήταν ωραία με συμβατικούς όρους, που είχε έντονη ακμή, χρόνιο πρόβλημα βάρους και διαρκώς ανάστατα μαλλιά, κατάφερε όχι μόνο να εφεύρει αλλά και να κατοχυρώσει τη δική της ομορφιά, μέσω της ενέργειας, τη ψυχής, της γλυκύτητας, της αλαζονείας και της αίσθησης χιούμορ που έβγαζε η παρουσία της εντός και εκτός σκηνής».
Όπως είχε πει και ο Sam Andrew, εραστής της και μέλος της μπάντας της, Big Brother and the Holding Company, «η Τζάνις είχε πάντα αυτόν τον περίεργο συνδυασμό απόλυτης ανασφάλειας και απόλυτης δύναμης την ίδια στιγμή».
Παρά την ακολουθία εραστών ή περίπου εραστών (είχε ενοχληθεί που ο Leonard Cohen δεν είχε ανταποκριθεί με ενθουσιασμό στο ενδιαφέρον της), το βιβλίο εστιάζει κυρίως στο μοναδικό της χάρισμα ως τραγουδίστρια και ως χαρακτηριστικό δείγμα αναφέρεται η συγκλονιστική ερμηνεία της στο "Summertime", όπου η φωνή της στέκεται κρεμάμενη στο αρχικό 'n' του στίχου "nothing's going to harm you.": «Εντάξει να μπορείς να απλώνεις ένα φωνήεν, αλλά να επιμηκύνεις εκείνο το 'ν', είναι πολύ πιο δύσκολο, σαν μέλισμα συμφώνων».
Η ηρωίνη τελικά ήταν ο μόνος τρόπος καταστολής όλης αυτής της εσωτερικής τρικυμίας που βίωνε διαρκώς το κορίτσι που είχε δηλώσει πως «δεν έχω καταφέρει ποτέ να βρω έναν τρόπο να ελέγξω τα συναισθήματά μου». Η μοιραία δόση ήταν που έφερε το τραγικά πρόωρο τέλος σε ένα μοτέλ στο Λος Άντζελες, ακριβώς πριν την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ της, "Pearl". Από την άλλη, είχε προλάβει ήδη να κάνει όλες τις υπερβάσεις που ονειρευόταν όταν ήταν μικρή.
Με στοιχεία από τους New York Times
