Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Χρησιμοποιώντας το όνομα της Κάλλας σαν δόλωμα

Brand name: Μαρία Κάλλας Facebook Twitter
Δεν μπορώ να πω ότι η τέχνη της περφόρμανς πέθανε, το βέβαιο είναι ότι η Μαρίνα Αμπράμοβιτς δεν είναι ζωντανή.
0

Κοιτάζω προσεκτικά παλιές φωτογραφίες με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Το ανήσυχο και αποφασισμένο βλέμμα της έχει την απελευθερωτική γοητεία των ’70s, των νεανικών κινημάτων, της πολεμικής κατά των πολέμων, της αποικιοκρατίας και των ιμπεριαλισμών, του αιτήματος για μια άλλη τέχνη προσωπική και βιωματική, αντίθετη τόσο στον ακαδημαϊσμό όσο και τον ελιτισμό του μοντερνισμού.

Βασικό «εργαλείο» της το σώμα, το σώμα της, που εκθέτει γυμνό στα μάτια μικρού αριθμού θεατών που έψαχναν, όπως κι η ίδια, τη συμβατή στην αντι-κουλτούρα της εποχής καλλιτεχνική έκφραση. Με μια σειρά δράσεων αυτοβασανισμού και αυτοτραυματισμού όπως το θρυλικό πια στην ιστορία της περφόμανς «Thomas Lips» και τα «Rhythm» (10, 5, 2, 4) της διετίας 1973-1974, με ακραίες δοκιμασίες της σωματικής αντοχής μέσω πόνου, ασφυξίας, έκθεσης στο ψύχος ή στην υπερβολική θερμότητα, μόνη της ή μαζί με τον επί 12 χρόνια σύντροφό της Γερμανό καλλιτέχνη Ουλάι, ανέτρεψε τη συμβατική σχέση καλλιτέχνη-κοινού με τρόπους που ακόμη και σήμερα μας απασχολούν.

Πώς λειτουργεί το σοκ στο κοινό, πόσο θεμιτό είναι ο δημιουργός να προκαλεί σαδομαζοχιστικές αντιδράσεις προκειμένου να βγάλει τον θεατή από την παθητικότητα του δέκτη, τι σημαίνει η σύντηξη ιδιωτικής και καλλιτεχνικής ζωής και η έκθεσή της ως βιωματική τέχνη;

Αν θέλουμε να «χτυπήσουμε» το θέατρο της ψευδαίσθησης, τότε μήπως πρέπει να μετακινηθεί η διαδικασία παραγωγής/πρόσληψης από την επικράτεια του βλέμματος στην άμεση σωματική επαφή περφόρμερ και θεατών; Πώς ορίζεται η επιτυχία ή η αποτυχία μίας περφόρμανς εφόσον, αν και παραστατικό γεγονός, δεν μπορεί να αξιολογηθεί ως τέτοιο; 

Παρακολουθώντας την παράσταση δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πώς το άλλοτε αγρίμι κατέληξε ξόανο ντυμένο με τουαλέτες του Ρικάρντο Τίσι (της Βurberry). Η διαφορά είναι τουλάχιστον θλιβερή: απεκδυόμενη την επαναστατική γυμνότητα των πρώτων της περφόρμανς, «περίκλειστη, σφιγμένη, σαν μέσα σε παγερή πανόπλια ή σ’ ένα ξύλινο ολόσωμο κορσέ», βαριά στην κίνηση, ψεύτικη σε κάθε της έκφραση, πουλάει και πάλι τον εαυτό της χρησιμοποιώντας το όνομα της Μαρίας Κάλλας σαν δόλωμα.

Η Αμπράμοβιτς, «δικαιώνοντας» τους κακοποιητικούς παρτιζάνους γονείς της, κατόρθωσε να επιβληθεί ως πρωθιέρεια της τέχνης της περφόρμανς. Όχι, δεν ήταν η «εφευρέτις» της, αφού ακολούθησε τον δρόμο που χάραξαν στη δεκαετία του ’60 και στις αρχές του ’70 καλλιτέχνες όπως ο Αυστριακός Χέρμαν Νιτς, ο Γερμανός Γιόσεφ Μπόις, ο Αμερικανός Κρις Μπέρντεν, ο ιταλικής καταγωγής Αμερικανός Βίτο Ακόντσι, η Γαλλίδα Τζίνα Πέιν, ο Ρίτσαρντ Σέχνερ κ.ά.

Σε αντίθεση μ’ αυτούς, ωστόσο, που μεγαλώνοντας εγκατέλειψαν την περφόρμανς για άλλες πιο ήπιες μορφές έκφρασης, η Αμπράμοβιτς συνέχισε να υπηρετεί την υστεροφημία της με προκλητικές «επιτελέσεις» (συγνώμη, είναι ανυπόφορος ο όρος στην ελληνική του απόδοση) και τις επόμενες δύο δεκαετίες.

Πανέξυπνη, άφησε πίσω της όσα από τα ζητήματα που την απασχόλησαν κατά την πρώτη 20ετία της καριέρας της ξεπεράστηκαν ή τα προσάρμοσε στα αιτήματα της επόμενης εικοσαετίας, μετά την πτώση του Τείχους και την είσοδο στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.

Αν η πρόκληση είναι ένας καλός τρόπος για να ξεχωρίσεις, η διάρκεια είναι αυτή που καθιερώνει – η  περίπτωσή της αποδεικνύει τη σημασία της επιμονής και της συγκέντρωσης σ’ έναν στόχο. Οι θεωρητικοί της επιτέλεσης σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιούν και στηρίζονται στα «επιχειρήματα» που πρότειναν οι περφόρμανς της. 

Brand name: Μαρία Κάλλας Facebook Twitter
Στα 75 της πια, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς δεν έχει σχέση με το καταπιεσμένο κορίτσι από τη Σερβία που κατέκτησε Ευρώπη και Αμερική με τις αυτοαναφορικές σαδομαζοχιστικές σωματικές δράσεις της.

Στα 75 της πια, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς δεν έχει σχέση με το καταπιεσμένο κορίτσι από τη Σερβία που κατέκτησε Ευρώπη και Αμερική με τις αυτοαναφορικές σαδομαζοχιστικές σωματικές δράσεις της. Δεν φαίνεται να δίνει σημασία σ’ αυτά που λέει ο Ρίτσαρντ Σέχνερ, ότι η πρωτοπορία αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια μέρος του Κανόνα, του κατεστημένου, της αγοράς («Όταν η ποιότητα είναι υψηλή, η πρωτοπορία είναι χαμηλή – και το αντίστροφο. Μόλις το avant-garde έργο τέχνης γίνει γνωστό, αυτοϋπονομεύεται και τελικά αυτοκαταργείται»).

Ακάθεκτη, σταρ πια της πρωτοπορίας που έγινε mainstream, απολαμβάνει (;) το ενδιαφέρον που προκαλεί σε μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς, μουσεία, όπερες και φεστιβάλ και, βέβαια, στα ΜΜΕ, με πολύωρες καθιστικές περφορμάνς («The Artist is present», MoMA , 2010) ή με σεμινάρια/εργαστήρια εσωτερικού reset, συγκέντρωσης, αυτεπίγνωσης και συνειδητότητας  («Cleaning the House», το επόμενο θα γίνει στην Ελλάδα τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2022) και με παραστάσεις σαν κι αυτή που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες στη Λυρική Σκηνή.

Μελετώντας τη σαφώς ενδιαφέρουσα πορεία της, το πολιτικό συμπέρασμα είναι καθηλωτικό: η δύναμη του καπιταλιστικού μοντέλου, όχι στην οικονομική αλλά στην πολιτιστική του διάσταση, είναι τόσο ισχυρή, τόσο ευφυής, τόσο ευέλικτη, που μπορεί να εγκολπώνει ό,τι αντιστέκεται στην καθεστηκυία τάξη και να το προβάλλει ως παράδειγμα της ικανότητάς του να ανοίγεται και να «αγκαλιάζει» το εχθρικό και ξένο – αφού πρώτα ακυρώσει την αντι-ρητορική του και το απογυμνώσει από κάθε ιδεολογική του σημασία.

H κριτική δεν μπορεί παρά να έχει στενή σχέση με την Ιστορία, παρακολουθώντας τους καλλιτέχνες και το έργο τους στην εξέλιξή τους, μελετώντας τις αλλαγές, τις συνέχειες και τις ρήξεις στην πορεία τους.

Στην κατεύθυνση αυτή, παρακολουθώντας την παράσταση «Οι επτά θάνατοι της Μαρίας Κάλλας» δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πώς το άλλοτε αγρίμι κατέληξε ξόανο ντυμένο με τουαλέτες του Ρικάρντο Τίσι (της Βurberry). Η διαφορά είναι τουλάχιστον θλιβερή: απεκδυόμενη την επαναστατική γυμνότητα των πρώτων της περφόρμανς, «περίκλειστη, σφιγμένη (και στον ύπνο ακόμη), σαν μέσα σε παγερή πανόπλια ή σ’ ένα ξύλινο ολόσωμο κορσέ», θα έλεγε ο ποιητής, βαριά στην κίνηση, ψεύτικη σε κάθε της έκφραση (οι πλαστικές επεμβάσεις δεν βοηθούν να φανεί ίχνος αλήθειας ή συναισθήματος), πουλάει και πάλι τον εαυτό της χρησιμοποιώντας το όνομα της Μαρίας Κάλλας σαν δόλωμα.

Brand name: Μαρία Κάλλας Facebook Twitter
Τις άριες τραγουδούν επτά σοπράνο ντυμένες υπηρέτριες (!) ενόσω η σταρ της περφόρμανς, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μεταξύ ύπνου και θανάτου στοχάζεται περί ζωής και θανάτου.

Οpera project χαρακτηρίζει τους «Επτά θανάτους της Μαρίας Κάλλας». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία σύνθεση επτά καθόλα αδιάφορων βίντεο (σε σκηνοθεσία Nabil Elderkin) με την ίδια και τον Γουίλεμ Νταφόε να εικονογραφούν ισάριθμες άριες από όπερες που δόξασε η divina Κάλλας με την υπέροχη φωνή και την έξοχη υποκριτική της – θυμίζω ότι ο Λουκίνο Βίσκοντι είχε πει για της Κάλλας ότι υπήρξε η πιο ολοκληρωμένη και μακράν καλύτερη ηθοποιός απ’ όλες όσες έτυχε να συνεργαστεί στην όπερα, στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, πάλι, δεν ανοίγει το στόμα της, οι κοινοτοπίες του πρωτότυπου λόγου (σενάριο Πέτερ Σκάβλαν, Μαρίνα Αμπράμοβιτς) ακούγονται ηχογραφημένες.

Τις άριες τραγουδούν επτά σοπράνο (για την παράσταση της Λυρικής οι μονωδοί Ελένη Καλένος, Βασιλική Καραγιάννη, Έλενα Κελεσίδη, Τσέλια Κοστέα, Χρυσάνθη Σπιτάδη, Μαριλένα Στριφτόμπολα, Άννα Στυλιανάκη), ντυμένες υπηρέτριες (!) ενόσω η σταρ της περφόρμανς, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μεταξύ ύπνου και θανάτου στοχάζεται περί ζωής και θανάτου. Μόνο στην τελευταία σκηνή, που υποτίθεται εξελίσσεται στο διαμέρισμα της Κάλλας στο Παρίσι (όπου πέθανε μόνη από ανακοπή καρδιάς στα 54 της), σηκώνεται από το κρεβάτι και αποχωρεί – για να ξαναβγεί στην υπόκλιση με μια υπέρλαμπρη χρυσή τουαλέτα.

Δεν μπορώ να πω ότι η τέχνη της περφόρμανς πέθανε, το βέβαιο είναι ότι η Μαρίνα Αμπράμοβιτς δεν είναι ζωντανή. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, πουλάει ακόμη, η αγορά είναι ελεύθερη, όποιος πιστός προσέρχεται. Το πρόβλημά μου είναι άλλο: ποιος θα προστατεύσει το brand name «Μαρία Κάλλας»;

Brand name: Μαρία Κάλλας Facebook Twitter
Μόνο στην τελευταία σκηνή σηκώνεται από το κρεβάτι και αποχωρεί – για να ξαναβγεί στην υπόκλιση με μια υπέρλαμπρη χρυσή τουαλέτα.
Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μαρίνα Αμπράμοβιτς Οι επτά θάνατοι της Μαρίας Κάλλας 24, 25, 26, 28, 29 Σεπτεμβρίου 2021

Οδηγός Θεάτρου / «Οι επτά θάνατοι της Μαρίας Κάλλας»: Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς στην Εθνική Λυρική Σκηνή τον Σεπτέμβριο

Ξεκινά η προπώληση για την πολυαναμενόμενη παραγωγή του οπερατικού πρότζεκτ «Οι επτά θάνατοι της Μαρίας Κάλλας», στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ