Θα είναι, άραγε, η συντέλεια του κόσμου τόσο παρωχημένη;

Θα είναι, άραγε, η συντέλεια του κόσμου τόσο παρωχημένη; Facebook Twitter
«Τα δώρα της νύχτας» (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος) πρέπει να ανοιχθούν με προσοχή: το περιεχόμενο του έργου, η πλοκή και οι ιδέες του, έχουν κάτι θεσπέσια παρανοϊκό. Φωτ.: Πάνος Γιαννακόπουλος
0

Πού θα συμβεί η συντέλεια του κόσμου;

Σ’ ένα δωμάτιο διακοσμημένο σαν τον Πανάγιο Τάφο.

Σ’ αυτό το δωμάτιο όπου επιστρέφει κάθε βράδυ ο Λίνος, έχοντας διασχίσει την πολυώροφη σεξουαλική ζούγκλα του κλαμπ «Master Tower», έχοντας γευτεί αμέτρητες δερματικές επιφάνειες, εκκρίσεις και οσμές, έχοντας σπαταληθεί δίχως ανταμοιβή, έχοντας απολέσει κάθε ελπίδα ανεύρεσης του πολυπόθητου, αυτού που χρόνια τώρα ψάχνει εμμονικά, αυτού που κάποτε είδε ξαφνικά και δεν θα δει ποτέ ξανά, αυτού που τον κυρίευσε ολοκληρωτικά κι έκτοτε τον κατατρώει συστηματικά. Τι κι αν οι γονείς του προσεύχονται πυρετωδώς να ξαναγεννηθεί, τι κι αν η απελπισμένη απ’το κλαμπ δηλώνει πως το παιδί του κυοφορεί, τίποτε δεν τον συγκινεί∙ τόσα δάκρυα, τόσα παρακαλετά, κι όμως δεν λιώνει ο πάγος που του παραλύει την καρδιά.

Θα χρειαστούν πολύ περισσότερα για να γκρεμιστεί το πένθος. Συνειδήσεις πρέπει να μετακινηθούν, αγνοούμενοι να ξαναβρεθούν, μάρμαρα να εξαϋλωθούν, στρατοί να ξεχυθούν, πολλαπλά θαύματα να πραγματοποιηθούν: πώς αλλιώς θ’ αναστηθεί ο νεκρός, πώς αλλιώς θα ξαναπιστέψει ο απολωλός;

Κανένας δεν έχει μπει στον κόπο να δημιουργήσει ένα σύμπαν με νόημα, ένα σύμπαν όπου όλα αυτά τα παράξενα και τα ακραία να σημαίνουν κάτι – ακόμη κι αν στόχος είναι να αποδειχθεί πως δεν σημαίνουν τελικά τίποτα και μόνο μια στάση απέραντης ειρωνείας απομένει σήμερα ως πικρή επιλογή ή ως ταιριαστό σχόλιο.  

Το συναρπαστικό κείμενο του Δημητριάδη προκαλεί επί σκηνής έναν κόσμο υπερβολικό, εξωφρενικό, εκτός ελέγχου, εκτός Νόμου, εκτός πιθανοφάνειας, έναν κόσμο όπου η αχαλίνωτη ορμή της φαντασίας θεριεύει, οργιάζει, επιφέρει πανζουρλισμό, αποσυντονισμό, χάος: το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία ξεπηδάει από το στέρνο ενός εφήβου που επιμένει πως είναι ο γλύπτης Φειδίας∙ ο στυγερότερος εγκληματίας της οικουμένης, ο ηγέτης του Στρατού του Απόλυτου Ήλιου, ο ψυχοπαθής νάρκισσος επιχειρηματίας Αυγουστίνος Ρόδης εκβιάζει και χειραγωγεί τους πάντες, κλέβει το άγαλμα κι εξαφανίζεται για να κυριεύσει τον πλανήτη∙ η απελπισμένη Ντέα σκοτώνει το αγέννητο παιδί της∙ το δωμάτιο ενός μικροαστικού σπιτιού διαστέλλεται σε πεδίο γιγαντομαχίας, οι πατέρες του χριστιανισμού συγκρούονται εκ νέου με τους αρχαίους θεούς, ο χρόνος και ο χώρος ραγίζουν, οι τοίχοι μετακινούνται, τα σκυλιά γαβγίζουν, τα τεθωρακισμένα πλησιάζουν, ένας αθώος σφαγιάζεται από τον πατέρα του κι ένας άλλος αυτοκτονεί παραδομένος στη λύσσα του πλήθους. Μέσα σε λίγη ώρα έχουμε διατρέξει αιώνες τυφλότητας και αιματοχυσίας. Μέσα σε λίγη ώρα έχει στηθεί ενώπιόν μας μια κωμικοτραγική μικρογραφία της Αποκάλυψης.

Θα είναι, άραγε, η συντέλεια του κόσμου τόσο παρωχημένη; Facebook Twitter
Παρακολουθούμε τις εξελίξεις αμέτοχοι, σαν να λογομαχούν μπροστά μας τσιτωμένοι παπάδες, αμήχανα αγόρια και κατσουφιασμένες χορεύτριες. Φωτ.: Πάνος Γιαννακόπουλος

Ούτε οι παλιοί ούτε οι νέοι θεοί μπορούν να μας σώσουν, η κάποτε ολέθρια αναμέτρησή τους φαντάζει πλέον ως παρωδία. Το Κράτος και η Εκκλησία ενώνουν και διαχωρίζουν τις ανάσες τους σε αέναους κύκλους υποκρισίας και δολοπλοκίας. Ο πλανήτης μεταλλάσσεται εν τάχει σε πελώριο «Master Tower». Η οικογένεια διαλύει και διαλύεται, ενώ ο έρωτας, το μόνο πράγμα που διατηρεί ακόμα τη μεταμορφωτική λάμψη του, οδηγεί κι αυτός στον θάνατο. Οι νεαροί εραστές σμίγουν μετά από χρόνια, μόνο και μόνο για να καταλήξουν αιμόφυρτοι κάτω από μια κουβέρτα.

Και είναι ίσως αυτό το τελευταίο ταμπλό που ανοίγει μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον: ο συντετριμμένος πατήρ Ευσέβιος καλείται από την αφυπνισμένη σύζυγό του να θάψει τα δυο αγόρια, τον Λίνο και τον Φειδία, στον ίδιο τάφο, «για να είναι πάντα μαζί». «Είναι αίρεση», αντιδρά εκείνος, «οι παραδόσεις μας δεν το επιτρέπουν». Κι εκείνη του απαντά: «Αυτό θα τον κάνει αληθινά πανάγιο». Σαν άλλος ευριπίδειος Θησέας, που αναγνωρίζει τον γιο του Ιππόλυτο όταν είναι πια πολύ αργά, ο κλονισμένος Ευσέβιος «γονατίζει και αγκαλιάζει κλαίγοντας τα δύο σώματα», προσφέροντας στο παιδί του τη θαλπωρή και την αποδοχή που του αρνήθηκε ενόσω βρισκόταν στη ζωή.

Θα είναι, άραγε, η συντέλεια του κόσμου τόσο παρωχημένη; Facebook Twitter
Το συναρπαστικό κείμενο του Δημητριάδη προκαλεί επί σκηνής έναν κόσμο υπερβολικό, εξωφρενικό, εκτός ελέγχου, εκτός Νόμου, εκτός πιθανοφάνειας. Φωτ.: Πάνος Γιαννακόπουλος

«Τα δώρα της νύχτας» (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος) πρέπει να ανοιχθούν με προσοχή: το περιεχόμενο του έργου, η πλοκή και οι ιδέες του, έχουν κάτι θεσπέσια παρανοϊκό. Η σάτιρα συναντά το μεταφυσικό, το σουρεαλιστικό αγγίζει το γκροτέσκο, τα φαρσικά στοιχεία υπονομεύουν το δράμα, οι προσευχές μπλέκονται με ομοερωτικές φαντασιώσεις, πομπώδεις προφητείες και αστραπές, ενώ οι ήρωες διανύουν όλη την γκάμα του «αφύσικου», από τους πλέον «κανονικούς» μέχρι τους σούπερ-σχιζοφρενείς δολοφόνους και τα πανέμορφα παιδιά-θαύματα. Μήπως ο συγγραφέας παίζει με τα όρια του αναπαραστάσιμου; Τι είναι το «θαύμα» και πώς το δείχνουμε; Όλα αυτά απαιτούν ένα μελετημένο σχέδιο δράσης και ένα ισχυρό όραμα εκ μέρους της σκηνοθεσίας – πώς αλλιώς θα τα βγάλει πέρα με την καλπάζουσα «τρέλα» του κειμένου, πώς αλλιώς θα υλοποιήσει αυτό το «υπέρ-θέατρο» (όρος του Βάλτερ Πούχνερ), αυτό το «μπαρόκ κοσμοθέατρο», που ζωντανεύει γη, ουρανό και Κόλαση πάνω στη σκηνή;

Είναι προφανές πώς όλα τούτα τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ζητήματα ουδόλως προβλημάτισαν τον Αντώνη Καλογρίδη. Ο σκηνοθέτης αρκέστηκε σε μια αβασάνιστη διεκπεραίωση, υιοθετώντας μια άκρως στερεότυπη αισθητική, την ίδια που τον χαρακτήριζε και όταν πρωτοεμφανίστηκε στα θεατρικά πράγματα πριν από δυόμισι δεκαετίες. Είναι, μάλιστα, τόσο επιπόλαιος και επιδερμικός ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το κείμενο, ώστε μοιραία συμπεραίνει κανείς πως το τελευταίο λειτούργησε περισσότερο ως αφορμή για το στήσιμο ενός νέου, δήθεν underground, κλαμπ-ίστικου θεατρικού χώρου στην άλλοτε αμαρτωλή γειτονιά της Συγγρού (το καινούργιο θέατρο, ονόματι «Συγγρού 33», ήταν παλαιότερα σινεμά πορνό) παρά ως ερέθισμα για μια γνήσια προσπάθεια εξερεύνησης του φλεγόμενου κόσμου που κατοικεί στις σελίδες του Δημητριάδη.

Ένας ημίγυμνος νέος που στήνεται επιδεικτικά πίσω από τις θέσεις των θαμώνων-θεατών, νεαρές ταξιθέτριες με φούτερ και τρέντι κουκούλες που γράφουν «TOWER», λεοπάρ καναπέδες, κόκκινος φωτισμός και μπιτάτη μουσική στη διαπασών επιδιώκουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε στο Master Tower του σατανικού Αυγουστίνου Ρόδη: αυτό, όπως αποδεικνύεται, είναι το μοναδικό σκηνοθετικό εύρημα, ο μόνος προβληματισμός και το μόνο «όραμα», η δημιουργία, δηλαδή, της εντύπωσης ότι εισήλθαμε στο βασίλειο του αρχι-«κακού», αλά Τζόκερ ήρωα. 

Θα είναι, άραγε, η συντέλεια του κόσμου τόσο παρωχημένη; Facebook Twitter
Φωτ.: Πάνος Γιαννακόπουλος

Δε φτάνει που υφιστάμεθα όλη αυτή την ψευτο-σέξι, ψευτο-τρέντι, σημειολογικά και διακοσμητικά παρωχημένη κατάσταση πριν από την «έναρξη» της παράστασης, τη βιώνουμε και μετά. Πολύχρωμα φώτα νέον, ένας υπερμεγέθης κύβος με ημιδιαφανείς τοίχους κι ένας μεγάλος «λοξός» πολυέλαιος στοιχειοθετούν τον χώρο δράσης των ηθοποιών, οι οποίοι, όπως καθίσταται σύντομα προφανές, δεν έχουν λάβει καμία ουσιαστική διδασκαλία ως προς την αποστολή τους και κάνουν απλώς ό,τι καλύτερο μπορούν, ο καθένας ανάλογα με την εμπειρία του (γι’ αυτό και οι νεότεροι μοιάζουν εντελώς χαμένοι).

Το δια-κύβευμα του έργου μετατρέπεται κυριολεκτικά σ’ έναν (άψυχο) κύβο. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις αμέτοχοι, σαν να λογομαχούν μπροστά μας τσιτωμένοι παπάδες, αμήχανα αγόρια και κατσουφιασμένες χορεύτριες. Κανένας δεν έχει μπει στον κόπο να δημιουργήσει ένα σύμπαν με νόημα, ένα σύμπαν όπου όλα αυτά τα παράξενα και τα ακραία να σημαίνουν κάτι – ακόμη κι αν στόχος είναι να αποδειχθεί πως δεν σημαίνουν τελικά τίποτα και μόνο μια στάση απέραντης ειρωνείας απομένει σήμερα ως πικρή επιλογή ή ως ταιριαστό σχόλιο.  

Τη στάση αυτή υιοθετεί, πράγματι, και μάλιστα απολαυστικά, ο Ντένης Μακρής/Αυγουστίνος Ρόδης, ο μόνος από τους ηθοποιούς που χτίζει μια γοητευτική και πρωτότυπη περσόνα, προσφέροντάς μας, χάρη στον ρυθμικά δουλεμένο σαρκασμό που εκπέμπουν ο λόγος και το σώμα του, μια, έστω αμυδρή, διέξοδο στη δυσφορία μας.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ