«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Eίναι προφανές, δεν τίθεται θέμα, θα συνεχίσουμε μέχρι νεωτέρας... Θα ανεβαίνουμε στον διάδρομο, θα μουσκεύουμε και θα τραγουδάμε μέχρι να κοπεί η ανάσα μας. Φωτ.: Reinout Hiel
0

Μια ξύλινη κερκίδα στο βάθος της σκηνής υποδέχεται τους φιλάθλους. Πέντε είναι όλοι κι όλοι, αλλά, καθώς φαίνεται, άκρως αποφασισμένοι να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους. Τι είναι αυτό για το οποίο εκδηλώνονται με τόση θέρμη; Τι ερεθίζει τόσο την ανυπομονησία τους;

Δυσκολευόμαστε ν’ αποφανθούμε με βεβαιότητα. Από αριστερά προς τα δεξιά βλέπουμε τοποθετημένα, σε ασύμμετρη παράταξη, μια ξύλινη δοκό, έναν ηλεκτρικό διάδρομο γυμναστικής με ενσωματωμένο μικρόφωνο, ένα σετ ντραμς, ένα βιολοντσέλο, ένα δεύτερο σετ ντραμς, ένα ξύλινο πολύζυγο με συνθεσάιζερ στην κορυφή, έναν πάγκο ανάπαυσης, μερικές προθήκες. Η σχολιάστρια με τα τρία πόδια και την πορτοκαλί στολή μιλάει σε γλώσσα ακατανόητη. Τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα εκτελούν ασκήσεις προθέρμανσης. Φοράνε σορτσάκια και γκρίζα μακό με αθλητικά νούμερα στην πλάτη.

Είναι αθλητές ή μουσικοί; Ετοιμάζονται για κάποιον αγώνα ή για μια συναυλία; Θα κάνουν ανοιχτή πρόβα ή θα «παίξουν» κανονικά; Το πέπλο της αμφισημίας τυλίγει τη σκηνή. Όλα τα ενδεχόμενα μοιάζουν ανοιχτά, ενώ η τρίχρωμη σημαία μιας ανύπαρκτης χώρας ανεμίζει βουβά.

Το κωμικό φέρει κι αυτό τη διαφορά μέσα στο τραγικό, και αντίστροφα. Τρεις νότες αρκούν.

Οι ερμηνευτές-παίκτες παίρνουν σιγά σιγά τις θέσεις τους. Η κοπέλα σκαρφαλώνει στη δοκό, παίρνει το βιολί της και τοποθετεί τον λαιμό του στον ώμο της. Ο ξανθός άνδρας ανεβαίνει στον ηλεκτρικό διάδρομο. Ένας άλλος, με ποδηλατικό κράνος, ξαπλώνει στο πάτωμα, κάτω από το βιολοντσέλο. Ένας τρίτος στέκεται μπροστά στα ντραμς.  

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Οι νότες από το πρελούδιο της πρώτης σουίτας για τσέλο του Μπαχ εισβάλλουν δυναμικά και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Φωτ.: Reinout Hiel

Χωρίς καλά καλά να καταλάβουμε πώς, αρχίζουν να έρχονται καταπάνω μας. Ο ντράμερ αποφασίζει την πρώτη κρούση. «Run for your life / ’till you die / ’till I die / ’till we all die», τραγουδάει ο ξανθός στον κινούμενο διάδρομο. Η κοπέλα με το βιολί στέκεται αγέρωχη, ευθυτενής. Οι φίλαθλοι υψώνουν θριαμβευτικά τα χέρια τους, ενώ ένας μαζορέτος με λευκά πομ-πομ κυκλώνει τη σκηνή. Οι νότες από το πρελούδιο της πρώτης σουίτας για τσέλο του Μπαχ εισβάλλουν δυναμικά και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Ο ξανθός συνεχίζει να τρέχει και να τραγουδάει «grief is like a rock in your head», τα ντραμς επιμένουν, ο Μπαχ αντεπιτίθεται, το ροκ και το πρελούδιο μπλέκονται, ανταγωνίζονται, τελικά συμπλέουν και συνομιλούν.

Οι φίλαθλοι επευφημούν, παθιάζονται, το ενεργειακό κύμα ολοένα φουσκώνει, ο μαζορέτος τραντάζει τα χαρωπά πομ πομ, τικ τοκ ο μετρονόμος, ο νεαρός πηδά προς τα πλήκτρα του συνθεσάιζερ, τα μαλλιά του ντράμερ εκτοξεύουν σταγόνες ιδρώτα, η κοπέλα στη δοκό έχει νικήσει τον νόμο των πιθανοτήτων, ο δρομέας του διαδρόμου έχει γίνει μούσκεμα, συνεχίζει όμως, όλοι συνεχίζουν, οι φίλαθλοι τινάζουν πέρα δώθε τα ριγέ κασκόλ τους, το τραγούδι αρχίζει εκ νέου, ίδιοι στίχοι, «run for your life / run ’till you die», όλοι τρέχουν, βουτάνε στο πάτωμα, ξανασηκώνονται, αφήνουν το ένα όργανο και πιάνουν το άλλο, τα μοτίβα πλέκονται και ξεπλέκονται, ο ρυθμός των σωμάτων, των κινήσεων, των ήχων, των μελωδιών, των εκτινάξεων και των περιδινήσεων μας έχει συνεπάρει, έχουμε εισέλθει πλήρως σε αυτό το σύμπαν, ευχόμαστε να μη βγούμε ποτέ, η κόπωση, όμως, διεκδικεί σταδιακά το μερίδιό της, ο ήχος μιας σειρήνας εισβάλλει απειλητικά, οι περφόρμερ λυγίζουν, χαμηλώνουν ταχύτητα, πέφτουν εξαντλημένοι – το τέλος;

Η οροφή βρέχει μπαλάκια. Ο μαζορέτος αλλάζει περούκα. Τεράστια σφουγγαρόπανα σαρώνουν το πάτωμα. Οι φίλαθλοι αναθαρρεύουν. Η κοπέλα ξανανεβαίνει στη δοκό – αυτήν τη φορά παίρνει μαζί της το βιολοντσέλο. Η εκφωνήτρια βγάζει περίεργες κραυγές. Είναι όλοι και πάλι έτοιμοι. «Run for your life / ’till you die / ’till I die / ’till we all die»: ναι, είναι προφανές, δεν τίθεται θέμα, θα συνεχίσουμε μέχρι νεωτέρας... Θα ανεβαίνουμε στον διάδρομο, θα μουσκεύουμε και θα τραγουδάμε μέχρι να κοπεί η ανάσα μας. Θα στεκόμαστε ετοιμόρροποι στη δοκό, μέχρι να μη βαστάνε τα πόδια μας. Όλοι μαζί θα συντονιστούμε.

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Φωτ.: Reinout Hiel
«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Φωτ.: Reinout Hiel

Θα δημιουργήσουμε μια ατελεύτητη κίνηση, απογυμνωμένη από κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Θα τη συνδέσουμε με μια δοκιμασία, με μια επιλογή. Όχι απλώς θ’ αντλήσουμε από αυτή την ενεργητική επανάληψη κάτι το καινούργιο αλλά θα την καταστήσουμε πράξη παραγωγική, πράξη ελευθερίας. Γιατί «μέσα στην επανάληψη υπάρχει ολόκληρο το μυστικό παιχνίδι της απώλειας και της σωτηρίας, ολόκληρο το θεατρικό παιχνίδι του θανάτου και της ζωής, ολόκληρο το θετικό παιχνίδι της ασθένειας και της υγείας», λέει ο Ντελέζ και το One Song μάς δείχνει τον τρόπο, ενσαρκώνοντας αυτό ακριβώς το μυστικό.

Η Βελγίδα εικαστικός και δημιουργός περφόρμανς Miet Warlop συνέθεσε το One Song, όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα, ως προσωπικό ρέκβιεμ για τον εκλιπόντα αδελφό της. Αν ο Φρόιντ συνέδεσε την επανάληψη με το τραύμα και τη νεύρωση, αν την ερμήνευσε ως προάγγελο της ενόρμησης θανάτου, ο Ντελέζ (ακολουθώντας τον Νίτσε) είδε στην επανάληψη την κρυφή δυνατότητα μιας επικείμενης ανατροπής, μιας ψυχικής ανανέωσης, μιας ίασης. «Η επανάληψη που μας αρρωσταίνει μάς κάνει επίσης καλά»: αρκεί να έχει ως προορισμό τη Διαφορά.

Θα επιχειρήσουμε το ίδιο ξανά και ξανά, όχι ως υποτελείς της συνήθειας, ούτε ως νεκροζώντανοι εκτελεστές των καθηκόντων μας αλλά αντιτιθέμενοι στον φυσικό νόμο του μαρασμού, της αποστράγγισης και της απόσυρσης, θα φτιάξουμε πέρλες από τα μάτια των νεκρών («those are pearls that were his eyes», λέει ο Άριελ στη σαιξπηρική Τρικυμία). Θα μετατρέψουμε την εμμονική στατικότητα σε δυναμική πολυμορφία, την αρνητική προδιάθεση σε πυρακτωμένη κατάφαση, τον αυτοσπαραγμό σε τραγούδι. Κάθε φορά το ίδιο, κάθε φορά αλλιώς.

«One Song»: Το θέατρο που έχουμε ανάγκη Facebook Twitter
Θα μετατρέψουμε την εμμονική στατικότητα σε δυναμική πολυμορφία, την αρνητική προδιάθεση σε πυρακτωμένη κατάφαση, τον αυτοσπαραγμό σε τραγούδι. Φωτ.: Reinout Hiel

«Οτιδήποτε κι αν θέλεις, ύψωσέ το στη νιοστή, άντλησε από αυτό την ανώτερη μορφή». Οι περφόρμερ της Warlop παραδίδονται ψυχή τε και σώματι σε τούτη την αέναη επιστροφή της Διαφοράς: δεν κάνουν οικονομία, δεν αποταμιεύουν. Γνωρίζουν ότι θα πέσουν αλλά προχωρούν ακάθεκτοι. Ξοδεύουν αλόγιστα και δυσανάλογα. Όσο αδειάζουν, τόσο ξαναγεμίζουν: «Τhe more I give to thee, the more I have», λέει η Ιουλιέττα στον Ρωμαίο.

Η περίσσεια γεννά περίσσεια. Και η συσπείρωση αυξάνει τις αντοχές: ο αγώνας εξορκισμού του πένθους ανασύρει όλες τις δυνάμεις, πνευματικές και υλικές, η συλλογική καλλιτεχνική έκφραση το ολοκληρώνει, το φέρει εις πέρας, το μετουσιώνει – σε συναυλία, σε χορό, σε τελετουργία, σε εμπειρία καθαρτική, σ’ ένα ρεφρέν αντίστασης, σε μια «κραυγή ενότητας».    

Έχει κάτι τραγικό η επανάληψη –να επιμένεις σε θείες μελωδίες, ακόμα κι όταν το δοξάρι γίνεται πριόνι στα χέρια σου από την πολλή προσπάθεια–, ταυτόχρονα, όμως, έχει και κάτι κωμικό, στιγμές ανακούφισης και «αδειάσματος», στιγμές χιούμορ, όταν ο πόνος χαλαρώνει τη γαντζωμένη παλάμη του από την καρδιά και παίζει ρακέτες με τα μπαλάκια εξ ουρανού. Το κωμικό φέρει κι αυτό τη διαφορά μέσα στο τραγικό, και αντίστροφα. Τρεις νότες αρκούν. Τρεις νότες του Μπαχ μεταμφιεσμένες σε ανεξάντλητες παραλλαγές αλλάζουν διά παντός το τραγούδι της άγριας θλίψης μας που επαναλαμβάνεται νυχθημερόν σε έναν διάδρομο.

Μέσα από όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς και τους παφλασμούς, τα γέλια και τους λυγμούς, τις μικρές ουλές και τις μεγάλες, μέσα από το αλμυρό ανακάτεμα των ροών, επέρχεται η διάνοιξη. Η δημιουργία του κόσμου δεν συνέβη άπαξ και διά παντός, λέει ο Μπέκετ (πόσο μπεκετική, άλλωστε, είναι η σύλληψη του «One Song»), συμβαίνει κάθε μέρα – από την αρχή.

Η αταξινόμητη παράσταση της Miet Warlop δεν προσφέρει απλώς χαρά, ταραχή, συγκίνηση ή απόλαυση. Μας δείχνει επιπλέον τον δρόμο για ένα άλλο είδος θεάτρου, που τόσο το έχουμε ανάγκη. Ένα θέατρο που αρνείται κάθε μίμηση, κάθε ψευδομορφή, κάθε «νόμιμο» αφηγηματικό κανόνα, κάθε παγιωμένη τεχνική. Ένα θέατρο παρουσίας, που δεξιώνεται αβίαστα το τυχαίο, το απρόβλεπτο, το ανεντόπιστο, αυτό που πλάθεται ανά πάσα στιγμή από τα μείγματα των σωμάτων και των εντάσεων.

Ένα θέατρο που θέλει να δώσει και να σπαταληθεί, ανοιχτό στο επινοείν, στις νέες δυνατότητες που γεννά η απώλεια, στη γονιμοποιό διάσταση της επανάληψης ως πειραματικής διαδικασίας που επιδιώκει κι επιτυγχάνει τη διαφορά. Ένα θέατρο διεγερτικό της βούλησης, ένα εξαιρετικό γεγονός που επαναφέρει το κέντρο βάρους στην εμμένεια, στη σκηνή, στα έργα των ανθρώπων που αντιστέκονται, στο εδώ και στο τώρα που είναι το πριν και το μετά. Μια συναυλία-περφόρμανς-παράσταση που μας εμπνέει εκ νέου και διακαώς την επιθυμία για ζωή.

Η παράσταση «One Song» της Miet Warlop παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του φετινού Onassis Dance Days.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ